Πάσχα στο χωριό

Είσαι τυχερός που έχεις χωριό, μου έχουν πει κατ' επανάληψη. Αυτό και μόνο καταδεικνύει την ανάγκη όσων μεγάλωσαν στις μεγαλουπόλεις ή και αυτών που κατάγονται από κάποιο χωριό αλλά έχασαν τις ρίζες τους, να θέλουν να έχουν το δικό τους χωριό. Γι' αυτό και πολλοί, θέλοντας να δημιουργήσουν ένα νέο «δικό τους χωριό», προχωρούν σε αγορές οικοπέδων για να χτίσουν σπίτι ή αγοράζουν παλιό για να το αναπαλαιώσουν. Στο χωριό μου, τη Σελιάνα, συμβαίνουν και τα δύο που προανέφερα.

Ολοένα και περισσότεροι, οι οποίοι τη μόνη σχέση που είχαν με τη Σελιάνα ήταν οι φίλοι που κατάγονταν από εκεί, θέλησαν και απέκτησαν το δικό τους μετερίζι. Αντιθέτως, οι ντόπιοι γύρισαν εδώ και χρόνια την πλάτη στο ορεινό χωριό της Αιγιάλειας. Αλλοι βρήκαν «καταφύγιο» στα παραθαλάσσια Σελιανίτικα κοντά στο Αίγιο και άλλοι στο εξωτερικό. Τους κατανοώ.

Πέρασαν δύσκολα χρόνια και ταλαιπωρήθηκαν με τις καλλιέργειες, κυρίως φρούτων. Πριν από δύο και τρεις δεκαετίες η Σελιάνα ήταν όλο γνώριμα πρόσωπα. Τα τελευταία χρόνια αυτά τα πρόσωπα λιγόστεψαν. Για τους ηλικιωμένους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ενώ οι νέοι έγιναν πλήρωμα για άλλες πολιτείες. Αλλαξαν παρέες, δημιούργησαν οικογένειες, έφυγαν και δεν ξανάρχονται.

Τις ημέρες του Πάσχα, όμως, όλοι... έρχονται στον νου μου και είναι σαν να τους βλέπω γύρω μου, μαζί με τα νέα πρόσωπα, αυτούς που θέλουν να κάνουν το χωριό μου χωριό τους. Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στην εκκλησία της Σελιάνας όλοι ήταν εκεί. Τους ένιωσα για περίπου τρεις ώρες, όσο κράτησε η λειτουργία για τα 12 Ευαγγέλια. Ηταν ίσως η καλύτερη λειτουργία που έχω ζήσει.

Καθαρά λόγια από ένα νέο παπά, πρώην καλόγερο, λόγια που αναδείκνυαν το Θείο δράμα και όχι λόγια μασημένα για να βγει η λειτουργία, ψάλτες που κρατούσαν τον ρυθμό και κόσμος που κρατούσε την αναπνοή του. Τόσο κατανυκτική ατμόσφαιρα υπήρχε στην εκκλησία. Και στο τέλος όλοι να μιλούν μεταξύ τους, να ανταλλάσσουν ευχές για Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Και είναι βέβαιο ότι το Πάσχα θα είναι καλό από τη στιγμή που είναι στο χωριό.