Αλλάζουν τους όρους του θεάματος

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι το φιλέτο του ποδοσφαίρου. Τόσο διαφημιστικά για αυτούς που το διοικούν όσο και για εμάς, τους απλούς φιλάθλους. Αυτό είναι γεγονός αλλά δεν είναι απόλυτο ότι το καλύτερο προϊόν πρέπει να βγάζει και τα καλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Η διοργάνωση έφτασε στους «4» και τις ομάδες λίγο-πολύ τις φανταζόμασταν. Η Άρσεναλ είναι καλύτερη από τη Βιγιαρεάλ, το ίδιο ισχύει και για την Μπαρτσελόνα σε σχέση με την Μπάγερν. Τσέλσι και Λίβερπουλ είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο και η πρόκριση των «μπλε» κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Η Γιουνάιτεντ έκανε τα εύκολα-δύσκολα αλλά όταν χρειάστηκε παρουσιάστηκε σοβαρή και δεν επέτρεψε να γεννηθούν αμφισβητήσεις.

Σίγουρα αυτός που επιζητά το θέαμα από το ποδόσφαιρο θα σταθεί στο Τσέλσι-Λίβερπουλ. Είναι γεγονός ότι παρακολουθήσαμε το καλύτερο παιχνίδι της δεκαετίας στο Τσάμπιονς Λιγκ, ίσως καλύτερο και από τη νίκη των Λονδρέζων επί της Μπαρτσελόνα πριν λίγα χρόνια στο «Στάμφορντ Μπριτζ» με σκορ 4-2. Όμως οι ομάδες που πραγματικά διδάσκουν ποδόσφαιρο είναι η Μπαρτσελόνα και η Γιουνάιτεντ.

Ελάχιστοι αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν τα παιχνίδια τους να είναι τόσο απλά. Από τα τέσσερα γκολ που σημείωσε η ομάδα του Πέπε Γκουαρντιόλα κόντρα στην Μπάγερν, κανένα δεν ήταν με ανάποδο ψαλίδι, κανένα με κεφαλιά ψαράκι από το ύψος του πέναλτι, κανένα σουτ από τα 40 μέτρα. Ήταν όλα εκτέλεση από τα πέντε μέτρα. Ήρεμα και απλά. Για να φτάσει όμως η 11αδα των Καταλανών στο ήρεμα και απλά χρειάζεται μια καλοδουλεμένη από τις προπονήσεις προσπάθεια, την οποία το γυμνό μάτι δεν μπορεί να απορροφήσει την ώρα που εξελίσσεται η επίθεση.

Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για τη Γιουνάιτεντ. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον όταν είδε τα σκούρα άφησε τα πειράματα και κατέβασε στο «Ντραγκάο» την καλύτερη 11αδα του. Αυτή που τον οδήγησε στο σερί νικών στην Πρέμιερ, αυτή που τρόμαξε την Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο στο πρώτο ματς στο Μιλάνο. Αυτή που δεν ξέρεις αν τελικά ο Μπερμπάτοφ παίζει κορυφή και αν ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι όντως ακραίος στο με γυμνό μάτι 4-4-2.

Η επιθετική ζώνη άμυνας που εφαρμόζουν και οι δυο ομάδες στο κέντρο κάνει πιο εύκολο το έργο των αμυντικών, οι οποίοι παίζουν περισσότερο με αντίληψη παρά με ικανότητα. Ότι διαθέτουν φυσικά ικανότητες δεν το συζητάμε αλλά παρατηρήστε πόσες φορές έχει χρειαστεί να πέσουν στο χορτάρι για να ανακόψουν μια προσπάθεια.

Το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουν φέτος, από τη στιγμή που έπιασαν ρυθμό, καταντά βαρετό. Με έναν εκνευριστικό τρόπο για τον αντίπαλο διατηρούν την μπάλα στην κατοχή τους για αρκετή ώρα και φυσικά αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της άρτιας τεχνικής κατάρτισης των ποδοσφαιριστών τους. Δεν κάνουν άσκοπα σπριντ και γνωρίζουν ανά πάσα ώρα και στιγμή προς ποια κατεύθυνση να κινηθούν ώστε να μην βρεθούν απομονωμένοι. Όταν έρχονται και γκολ σαν αυτό του Κριστιάνο Ρονάλντο προσπαθούν να συμμαζευτούν και να μην ξεφύγουν από τον στόχο τους.

Αυτός δεν είναι άλλος από το να φέρουν το παιχνίδι σε ένα τέμπο, το οποίο θα αυξομειώνουν με δική τους πρωτοβουλία. Αν αυτές οι δυο ομάδες περάσουν στον τελικό, στον αγωνιστικό χώρο του Ολύμπικο στη Ρώμη θα πρέπει να απορροφήσουμε ολόκληρο το παιχνίδι σαν να μας παραδίδουν το αγαπημένο μας μάθημα από το σχολείο. Το ποδόσφαιρο φέτος από αυτές τις δυο ομάδες έχει αλλάξει διάσταση και στο γυμνό μάτι μπορεί να φαίνεται βαρετό αφού ο αντίπαλος δεν μπορεί να δηλώσει συμμετοχή. Αλλά με μια δεύτερη ματιά μπορεί εύκολα να καταλάβει κάποιος ότι Φέργκιουσον και Γκουαρντιόλα βρήκαν τον τρόπο να μετατρέπουν τις ομάδες τους σε απόλυτα αφεντικά με έντονο δείγμα εγωκεντρισμού απέναντι σε κάθε αντίπαλο.