Ούτε βήμα μπροστά

Και να που φθάσαμε ως εδώ, όπως έγραφε ένας ποιητής. Μία αγωνιστική πριν από την ολοκλήρωση ενός πρωταθλήματος, το τέλος του οποίου έχει συμβεί εδώ και αρκετό καιρό. Και μάλιστα ήταν ένα τέλος που οι περισσότεροι είχαν προβλέψει χωρίς δυσκολία. Αυτός, μάλιστα, είναι ένας από τους λόγους που μειώνουν στο ελάχιστο το ενδιαφέρον για ένα πρωτάθλημα. Που οι διοργανωτές προσπαθούν να διατηρήσουν με μία ακόμα περισσότερο αδιάφορη κίνηση.

Την παράταση των πλέι οφ, τα οποία θα μπορούσαν να συντηρήσουν το ενδιαφέρον των φιλάθλων ή πιο σωστά ενός μεγάλου μέρους των οπαδών –και των ομάδων–, αν τα ευρωπαϊκά «εισιτήρια» έδιναν πρόσβαση σε ένα ποσό εγγυημένων χρημάτων. Και αυτό είναι μία απόδειξη ότι εκείνο που ενδιαφέρει τους Ελληνες παράγοντες ποδοσφαίρου πιο πολύ από κάθε τι άλλο είναι τα χρήματα.

Οχι η βελτίωση των συνθηκών κάτω από τις οποίες διεξάγεται το παιχνίδι, ούτε το θέαμα που προσφέρουν οι ομάδες τους, αλλά επίσης ούτε καν οι επενδύσεις στο μέλλον, όπως, για παράδειγμα, η ανάπτυξη των τμημάτων υποδομής. Ετσι, στο φετινό πρωτάθλημα, όπως και στα περισσότερα από τα προηγούμενα, η βία έκανε αισθητή την παρουσία της χωρίς οι παράγοντες να μας πείσουν ότι η καταπολέμησή της βρίσκεται στις προτεραιότητές τους.

Οταν μάλιστα τους στριμώχνεις στο συγκεκριμένο ζήτημα, ρίχνουν το μπαλάκι στην πολιτεία, ενέργεια ερμηνεύσιμη, αν υπολογίσει κάποιος το μέγεθος της ανευθυνότητάς τους. Εκτός από τη βία, υπήρχαν και άλλα αρνητικά σημεία στο ελληνικό πρωτάθλημα που το κάνουν τουλάχιστον αδιάφορο. Και αν σκεφτούμε τις προσδοκίες που υπήρχαν λίγο πριν από το ξεκίνημά του πέρυσι, θα διαπιστώσουμε –με λύπη, φαντάζομαι– πως αυτές τις προσδοκίες δεν τις πλησιάσαμε ούτε στο ελάχιστο.

Από όλα όσα συνέβησαν και παρακολουθήσαμε φέτος ξεχωρίζω ένα που μπορεί να ήταν και το μόνο θετικό σημείο αυτής της ποδοσφαιρικής χρονιάς. Εκεί όπου όλοι οι άλλοι έχουν φιλοδοξίες, οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ βάζουν στόχους και πρόκειται για στόχους που υποστηρίζονται και από ένα σχέδιο. Ενα σχέδιο με αδυναμίες, με παραλείψεις, με λάθη, ναι. Αλλά ένα σχέδιο που δείχνει τη θέλησή τους να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να επενδύουν στα μικρά βήματα κάθε φορά.

Πρώτος στόχος φαίνεται ότι είναι η σταθερότητα. Οταν αυτή επιτευχθεί, τότε –υποθέτω– θα έχει καταστρωθεί ένα άλλο σχέδιο που θα αφορά το πέταγμα του «Δικεφάλου του Βορρά». Φυσικά αυτή η χρονιά για τον ΠΑΟΚ είναι το πρώτο βήμα. Η επόμενη χρονιά, είναι που θα δείξει την κατεύθυνση και γι' αυτό θα είναι και πιο δύσκολη. Στο ελληνικό πρωτάθλημα σκέφτομαι πως κάθε θετικό στοιχείο, κάθε παρήγορο σημάδι ακολουθείται από δύο απογοητεύσεις ή και περισσότερες. Η πιο μεγάλη απογοήτευση σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί στην αρχή της χρονιάς υπήρξε ο ΠΑΟ.

Αυτή η περίφημη πολυμετοχικότητα, που θα άλλαζε τα πράγματα στην ίδια την ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο στη συνέχεια, δεν λειτούργησε. Σε κάποιες περιπτώσεις νομίζω ότι έκανε και κακό στην ομάδα, μια και εξελίχθηκε σε πολυμετοχική πολυγλωσσία, φανερώνοντας τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουν οι μέτοχοι. Αγωνιστικά η ομάδα κινδυνεύει να μην πάρει ούτε τη δεύτερη θέση, η οποία μπορεί υπό προϋποθέσεις να οδηγήσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η δεύτερη μεγάλη απογοήτευση ήταν ο Ολυμπιακός. Εφερε έναν καλό ξένο προπονητή, ξόδεψε χρήματα για μεταγραφές, αλλά όλα αυτά, όπως φάνηκε, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο που θα μπορούσε να φέρει το ζητούμενο. Κάτι περισσότερο στην Ευρώπη με καλύτερο ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα να γράψω για μία ακόμα μεγάλη απογοήτευση, αυτήν της ΑΕΚ, αλλά η φθίνουσα πορεία του εγχειρήματος που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια με τον Ντέμη Νικολαΐδη ήταν από πέρυσι εμφανής.

Εκείνο που έλειπε ήταν το πιστοποιητικό θανάτου αυτού του πειράματος, που εκδόθηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Το χειρότερο σ' αυτή την ιστορία είναι ότι οι προοπτικές της ομάδας δεν μοιάζουν καλύτερες. Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να φέρει ελπίδα, είναι ο χρόνος. Οτι μπορεί, δηλαδή, μέχρι το επόμενο πρωτάθλημα να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο πολλά. Μόνο που τα πράγματα δεν αλλάζουν από μόνα τους. Τα αλλάζουν οι άνθρωποι όταν θέλουν και μπορούν.

Μουσική από το Διαδίκτυο

Ανάμεσα στα διάφορα τρελά που κατά καιρούς μού έχουν ζητήσει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, είναι το «πώς» και το «από πού» κατεβάζω μουσική από το Διαδίκτυο. Λοιπόν, για δωρεάν μουσική και τραγούδια σημειώστε. Σαν πρώτη κίνηση συνιστώ να κατεβάσετε ένα προγραμματάκι που είναι δωρεάν, το FreeMusicZilla, από τη διεύθυνση www.freemusiczilla.com. Αυτό το πρόγραμμα το εγκαθιστάτε προτού κάνετε επίσκεψη σε οποιαδήποτε σελίδα. Μετά, μπορείτε να πάτε σε σελίδες που μπορείτε να ακούσετε τραγούδια (streaming radio).

Αν πάτε στη διεύθυνση ovguide.com, στην υποκατηγορία Radio θα βρείτε αρκετές τέτοιες υπηρεσίες. Σε μία από αυτές, εκείνη που θα επιλέξετε, ψάχνετε για το κομμάτι που θέλετε. Οταν ξεκινήσετε να ακούτε το τραγούδι, θα διαπιστώσετε πως το προγραμματάκι FreeMusiczilla το βρήκε και περιμένει να το κατεβάσετε. Πολύ απλά ένα κλικ δίπλα από το τραγούδι, ένα κλικ στο download και το έχετε.

Αφού τελειώσει το κατέβασμα, κάνετε και ένα rename και είσαστε άρχοντες. Αν επιλέξετε να κατεβάσετε τραγούδια από το last.fm, θυμηθείτε πως κάποια στιγμή θα χρεώνει 3 ευρώ τη χρήση της υπηρεσίας Radio. Ενας άλλος τρόπος, που δεν πολυχρησιμοποιώ –γιατί έχω και το i-tunes, λόγω Mac i-pod, αλλά εκεί πληρώνεις– είναι λοιπόν το shoutcast. Μια πολύ συμπαθητική και πρακτική υπηρεσία streaming radio. Επιλέγετε την κατηγορία της μουσικής που θέλετε να ακούσετε, επιλέγετε μετά κάποιον από τους σταθμούς και ακούτε ασταμάτητα.

Για να κάνετε download από το shoutcast θα πρέπει να έχετε το winamp με το plugin streamripper. Εσείς ακούτε τη μουσική και το streamripper κόβει τα κομμάτια σε ξεχωριστά mp3 και τα κάνει download. Ενας πολύ καλός τρόπος να βρείτε τα κομμάτια που θέλετε είναι μέσω youtube. Από τη σελίδα www.dvdvideosoft.com κατεβάστε το πρόγραμμα «Free Youtube to mp3 download». Οπως λέει και το όνομα του προγράμματος, κάνει convert το video σε mp3. Από το youtube, λοιπόν, βρείτε το τραγούδι και κάντε copy το link και μετά paste στο πρόγραμμα. Επιλέξτε το bitrate που θέλετε να έχει το mp3 και πατήστε download.

Ολα για την τηλεόραση

Με ποιον τρόπο, επικοινωνιακά, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τη ζημιά που έκανε στην εικόνα του πρωθυπουργού η «φημολογία» περί κούρασης. Επιλέγουμε περιοχές όπου μπορούμε να συγκεντρώσουμε φιλικό ακροατήριο. Οργανώνουμε «αυθόρμητη» υποδοχή, χωρίς απρόοπτα (τίποτε διαμαρτυρόμενοι άνεργοι ή δυσαρεστημένοι αγρότες) με παιδάκια για να τους χαϊδέψει ο ηγέτης τα κεφαλάκια, ελληνικές σημαιούλες εφόσον η περιοχή της περιοδείας είναι προς Βορράν, λουλούδια που θα ραίνουν τον ηγέτη –διακριτικά-, περιορίζουμε το στριμωξίδι των τοπικών παραγόντων ώστε να μην ενοχλεί αισθητικά και έχουμε τις κάμερες να γράφουν και να μεταδίδουν μία εικόνα ζωντάνιας και ορμής.

Βάζουμε τον πρωθυπουργό να εκφωνήσει και ένα δεκάρικο με στοιχεία αυτοκριτικής και με τον οποίο θα επιτίθεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπογραμμίζοντας ότι μόνον αυτός, ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, είναι ο φορέας ευθύνης και σοβαρότητας. Μετά, σταυρώνουμε τα δάχτυλα και κάνουμε τον σταυρό μας μην κάνει καμιά μαλακία κάποιος δικός μας και σκάσει καινούργιο σκάνδαλο, οπότε οι δημοσκοπήσεις θα μας θάψουν.