Ενα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι, τραγούδι του Ανχελέρι

Φυσικά, φυσικότατα, στον Παναθηναϊκό ούτε φωνή ούτε ακρόαση για έναν παίκτη που να μιλάει το ελλήνικος. Διότι με τα λεφτά που έδωσαν πέρυσι το καλοκαίρι για να πάρουν Ελληνες παίκτες ή παίκτες γενικότερα από ελληνικές ομάδες ξέρουν καλά ότι θα πάνε, ας πούμε, στον κύριο Τζώρτζογλου του Εργοτέλη και προτού προλάβουν να πουν «ξέρετε, ενδιαφερόμαστε για τον...», θα ακούσουν τη φράση «καλημέρα σας, δύο εκατομμύρια».

Ή στον κύριο Τσακίρη, που πριν προλάβουν καν να καθίσουν θα ακούσουν το περίφημο «δύο εκατομμύρια, 30% ποσοστό μεταπώλησης και δεν θα παίξει εναντίον μας ούτε αυτός ούτε τα παιδιά του». Οπότε αν ο «Ελληνας Μέσι» αλλάξει ομάδα, θα πάει στον Πειραιά, αν ο Μάκος πωληθεί, θα πωληθεί κάπου αλλού κι αν ο Μαρκές έχει για 28η φορά τάσεις φυγής, θα φύγει για οπουδήποτε αλλού εκτός Παιανίας. Λογικό απ' την άλλη, αν ισχύουν αυτά τα περί «παικταράδων». Διότι η Σούπερ Λίγκα είναι γεμάτη καλούς παίκτες, αλλά μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού τους παικταράδες. Κι αυτοί δεν το κουνάνε από εκεί που βρίσκονται.

Φυσικά, φυσικότατα, οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού το ρίχνουν έξω. Στα ξένα. Ο κόουτς τηλεφωνεί στον Πιζάρο, ο κιμπάρης Κώστας Αντωνίου στέλνει SMS στον Κριμπάρι, ο Ρότσα παίρνει την περίφημη κιθάρα του και κάνει καντάδα στον Ανχελέρι: «Ενα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι, τραγούδι του Ανχελέρι». Ο Πιζάρο μπαίνει στην κατηγορία του παικταρά που λαχταράμε να δούμε, γι' αυτό και δεν ήρθε πέρυσι και πιθανότατα δεν θα έρθει και φέτος, όσο κι αν του κάνει τα νεύρα κρόσια ο Τεν Κάτε, τηλεφωνώντας του 55 φορές τη μέρα. Η σεζόν που κάνει με τη Βέρντερ λογικά έχει συγκινήσει ένα σωρό μεγάλες ομάδες, που βλέπουν στο πρόσωπό του έναν συνεπή σκόρερ και στην ηλικία των 30 ετών 3-4 καλά χρόνια μπάλας.

Οι άλλοι δύο που προέκυψαν χθες; Παικταρά δεν λες τον αριστεροπόδαρο Κριμπάρι, μικρό δεν τον λες στα 29 του, καλύτερο του Βαβρζίνιακ άραγε τον λες; Αν όχι, τότε τι να τον κάνουμε; Αν ναι, τότε γιατί να έρθει Ελλάδα; Οσο για τον Ανχελέρι, ενδιαφέρονται, λέει, Λάτσιο και Ιντερ. Αν ισχύει, έχετε γεια, βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Φυσικά, φυσικότατα, οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού δεν ταξιδεύουν μόνο για να χαζέψουν (ποδοσφαιρικές) βιτρίνες και να ψωνίσουν. Ταξιδεύουν και για να προωθήσουν την πραμάτεια τους. Τζιόλης, Βύντρα, Μάντζιος, Ιβανσιτς, Μάτος έχει γραφτεί κατά καιρούς ότι απασχολούν ομάδες του εξωτερικού ή θα θέλαμε να τις απασχολούν. Ξαφνικά ο Νιλμάρ έπαψε να ακούγεται. Ο Κατσουράνης δεν μας κάνει, διότι έχει ρήτρα 5 εκατομμυρίων, αν αγοραστεί από Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό.

Γιατί δεν τον «αγοράζει» ο ΟΦΗ και στη συνέχεια να τον «δανείσει» στον Παναθηναϊκό; Τόσα και τόσα έχουν δει τα μάτια μας... Ο Σεϊταρίδης αγνοείται σαν τη Χαρά από το σίριαλ, ο Κράνιτσαρ περιμένει καρτερικά στο ακουστικό του την πρόταση 11 εκατομμυρίων, ενώ είναι θέμα χρόνου να διαβάσουμε ξανά μανά για τον Σαβιόλα, τον Ρικέλμε, τον Μπάστος, τον Παλάσιο, τον Πεγεράνο κι όλους αυτούς που ποτέ δεν γνωρίσαμε, αλλά τους νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους, μια και ξέρουμε μέχρι και πόσα σφραγίσματα έχουν στα δόντια. Τέλος Μαΐου θα έχουμε τα πρώτα μαντάτα.

Οχι τυχαία η ημερομηνία, μια και μέχρι τότε θα ξέρουμε και την τελική θέση της ομάδας στο πρωτάθλημα. Και σε ποιον ευρωπαϊκό θεσμό θα παίζει. Οπότε ασορτί θα είναι και οι νεοαποκτηθέντες, υποθέτω. «Παικταράδες» εν όψει Τσάμπιονς Λιγκ, «ταλεντάρες» εν όψει ΟΥΕΦΑ.