«Μην ασχοληθείς ξανά με τον Βαλβέρδε»

Μέχρι να τακτοποιηθώ στο νέο μου γραφείο (στο υπόγειο) πέρασαν αρκετές ημέρες. Στην αρχή κανένας δεν ήθελε να με βοηθήσει στο κουβάλημα. Όλοι έβρισκαν μια δικαιολογία του τύπου «Συγνώμη αλλά σχόλασα», «πρέπει να ταΐσω το καναρίνι μου», «προέκυψε αποκλειστικό ρεπορτάζ» ή το καλύτερο που ήταν …«με πονάει το δόντι μου». Δεν θέλησα να δώσω συνέχεια στο θέμα άμεσα. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται οποιαδήποτε στιγμή. Δεν είναι ανάγκη να είναι κρύο όσο κι αν προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο.

Τις τελευταίες δυο ημέρες λοιπόν βρίσκομαι αποκλειστικά στο υπόγειο. Δεν μπορώ να πω, έχει ησυχία και το μοναδικό ανησυχητικό γεγονός είναι ότι υπάρχει ένας σκύλος που έρχεται και κατουράει σε καθημερινή βάση στο παράθυρο. Αν ξεχάσω να κλείσω το παράθυρο θα έχουμε πρόβλημα, γιατί το γραφείο μου είναι ακριβώς από κάτω. Γι’ αυτό και έβαλα πάνω στην οθόνη του υπολογιστή ένα σημείωμα υπενθύμισης. Απλό και περιεκτικό. «Να μην ξεχάσω να κλείσω το παράθυρο και με κατουρήσει ο σκύλος στο κεφάλι». Εντάξει δεν είναι και το πιο πρωτότυπο στον κόσμο ούτε θα με προτείνει κανένας για νόμπελ φαντασίας, αλλά την δουλειά του την κάνει. «Να μην ξεχάσω να κλείσω το παράθυρο και με κατουρήσει ο σκύλος στο κεφάλι».

«Ντριιιιν. Ντριιιιιν». Ήταν το τηλέφωνο που έχω για ειδικές περιπτώσεις. Ελάχιστοι άνθρωποι το ξέρουν και το χρησιμοποιούν μόνο για σημαντικές ειδήσεις. «Έλα ανανέωσε ο Βαλβέρδε με τον Ολυμπιακό» είπε μια βραχνή φωνή. «Μπάααααααα» του απάντησα. «Αφού η ανακοίνωση δεν το επιβεβαιώνει».

«Το ξέρω ρε φίλε» είπε η βραχνή φωνή που έμοιαζε να έχει λυγίσει. «Έχω κουραστεί με αυτό το θέμα. Δεν μπορώ άλλο με τον Βάσκο. Μένει, φεύγει, μένει, φεύγει. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Θέλω να πάω να φάω ένα κιλό τυροσαλάτα για να ισιώσω».

«Ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά» προσπάθησαν να τον ηρεμήσω. Έμοιαζε να βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Του είπα να μην ασχοληθεί ξανά και να περιμένει την επόμενη επίσημη ανακοίνωση. Δεν ήθελα ούτε καν να φανταστώ τι θα πάθαινε αν έτρωγε όντως ένα κιλό τυροσαλάτα.

Αυτά τα ψήγματα ανθρωπιάς που διέκρινα στον εαυτό μου με τρομοκράτησαν. «Λες να έχω αρχίσει να γίνομαι σαν αυτούς τους συμπονετικούς τύπους που μπορείς να ακουμπήσεις στον ώμο τους όταν έχεις πρόβλημα;» σκέφτηκα και τρομοκρατήθηκα. Δεν θα το άφηνα να περάσει έτσι. Έσβησα τη μοναδική αναμμένη λάμπα που υπήρχε στο υπόγειο κλείδωσα και έφυγα.

Αν κάποια πράγματα είναι σημάδια για όσα θα έρθουν, τότε ο τύπος που συνάντησα στο δρόμο με παντελόνι στρατιωτική παραλλαγή, με tattoo στο μπράτσο που έγραφε KRIMINAL και μαύρη μπλούζα «Sakis Rouvas Live», ήταν σίγουρα ένας κακός οιωνός για το Σαββατοκύριακο. «Μήπως θα έχουμε κι άλλη δήλωση Βγενόπουλου;».

Είχα φτάσει στο σπίτι. Έβαλα σε ένα ποτήρι, ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα κόλα και βυθίστηκα στην πολυθρόνα μου. «Πόσες ανακοινώσεις Βγενόπουλου την εβδομάδα χρειάζεται ο κόσμος για να γίνει καλύτερος;» σκέφτηκα και πάτησα το play στο στερεοφωνικό.