Κόμικ σε συσκευασία blockbuster

Μπορώ να σας εξηγήσω τακτικά γιατί η Μπαρτσελόνα σκοράρει πολύ. Μπορώ επίσης να σας γράψω πως η ζώνη στην άμυνα στα κόρνερ που παίζει ο Μπενίτεθ υπήρξε ο λόγος που η Τσέλσι γύρισε το ματς: ήξεραν τη διάταξη, έβαλαν τον Ιβάνοβιτς να ψάχνει τον πολύ κοντύτερό του Ριέρα και από τη στιγμή που η μπάλα έφτασε εκεί που έπρεπε, αυτή η λεπτομέρεια αρκούσε. Ομως η πρώτη βραδιά των προημιτελικών ανήκει σε όσους αγαπάνε τα κόμικ.

Kι όμως, οι πρωταγωνίστριες του διημέρου του Τσάμπιονς Λιγκ δεν ήταν η εντυπωσιακή Μπαρτσελόνα που «ασέλγησε» στο πτώμα της Μπάγερν Μονάχου, η οποία πήγε στο «Καμπ Νόου» φορτωμένη με πέντε γκολ από τη Βόλφσμπουργκ και κατέρρευσε, ούτε η εντυπωσιακή Τσέλσι που στραπατσάρισε τη Λίβερπουλ μετατρέποντας σε περίπατο ένα αναμενόμενο θρίλερ.

Οι δύο αυτές ομάδες έκαναν καλά τη δουλειά τους, όπως την κάνουν χρόνια τώρα. Η Μπάρτσα ήταν στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ πέρυσι όταν στην Ισπανία κούτσαινε: το ότι τα κατάφερε να βρεθεί στον ημιτελικό και φέτος που πάει με χίλια, δεν αποτελεί παρά απόδειξη ότι εκτός από πολύ δυνατή είναι και πολύ σοβαρή.

Η Τσέλσι κυνηγάει το μεγάλο τρόπαιο πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη ομάδα τα τελευταία χρόνια: επιτυχία είναι μόνο να το κατακτήσει. Στα προημιτελικά η πρόκριση αποτελεί υπέρβαση για την Πόρτο, τη Βιγιαρεάλ, ακόμα ακόμα και για την Αρσεναλ, που δεν φτάνει συχνά στα ημιτελικά. Ολοι αυτοί ακόμα δεν προκρίθηκαν –με τον τρόπο τους έκαναν απλώς μισό βηματάκι μπροστά.

Ετσι το διήμερο ανήκει σε αυτούς που απογοήτευσαν, δηλαδή στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που από φαβορί να παίξει τελικό είναι με την πλάτη στον τοίχο, και φυσικά στη Λίβερπουλ, που τον περασμένο μήνα έμοιαζε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και πάει στο Λονδίνο κυνηγώντας ένα θαύμα.

Αποτυχίες

Στο ποδόσφαιρο δεν δίνουν χρώμα μόνο οι επιτυχίες, αλλά και οι αποτυχίες. Η φετινή Λίβερπουλ μου έμοιαζε φτιαγμένη για το Τσάμπιονς Λιγκ. Η άμυνά της είχε αποκτήσει σταθερότητα, ο Μπενίτεθ είχε τη δυνατότητα ενός αποτελεσματικού ροτέισον στη μεσαία γραμμή –δηλαδή μπορούσε άφοβα να αλλάζει τους βασικούς του με παίκτες ανάλογης ποιότητας–, ο Τόρες και ο Τζέραρντ μου έμοιαζαν ιδιαιτέρως ώριμοι για να διαχειρισθούν ευθύνες της μιας βραδιάς.

Η Λίβερπουλ στην αρχή της σεζόν μου έμοιαζε ομάδα που δύσκολα μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα, διότι δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα αποτελεσματική απέναντι σε κλειστές άμυνες, αλλά αναρωτιόμουν ποιος μπορεί να την αποκλείσει σε δύο ματς, διότι και στο physical game μου φαινόταν πολύ δυνατή και παίκτες με προσωπικότητα έχει. Η δε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μολονότι δεν την έβλεπα εξίσου δυνατή με πέρυσι (κυρίως γιατί ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν κάνει την περσινή παραμυθένια σεζόν), εντούτοις όταν έγινε η κλήρωση των προημιτελικών μου έδειχνε έτοιμη για Ρώμη: το πράγμα τής προέκυψε σχεδόν κατά παραγγελία.

Κι όμως, στο πρώτο ημίχρονο των προημιτελικών οι δύο άσπονδες Εγγλέζες φίλες δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των φίλων τους. Γιατί; Γιατί έχουν μπλέξει η μία με την άλλη!

Ματς

Εβλεπα τα ματς των δύο την περασμένη αγωνιστική του αγγλικού πρωταθλήματος: σκηνές από κόμικ σε συσκευασία blockbuster! H Λίβερπουλ για να νικήσει τη Φούλαμ έπρεπε να φτάσει τα πέντε δοκάρια σε ένα ημίχρονο και να περιμένει τη βοήθεια του τραυματία Μπεναγιούν, που γύρισε από τα ματς της εθνικής του Ισραήλ κατάκοπος για να σκοράρει στο τελευταίο λεπτό: όλο αυτό, αν μιλούσαμε για σενάριο σε περιπέτεια του Ρόι Ρέις, θα ήταν από μόνο του ελαφρά υπερβολικό!

Από την άλλη δεν υπάρχει σκιτσογράφος να συλλάβει την ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που για να υποτάξει την Αστον Βίλα χρειαζόταν γκολ ενός 17χρονου πιτσιρίκου στις καθυστερήσεις του αγώνα! Εδώ εκτός από τη Μέλτσεστερ Ρόβερς χρειαζόμαστε και κάτι από «Κένι Κοξ, το Αγρίμι» ή από Μπάρι Λίστον, που παρά τις αντιξοότητες περπατά «κούτσα κούτσα προς τη δόξα»!

Αυτά τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής της Πρέμιερ Λιγκ, υπερβολικά σε συγκίνηση, μοναδικά σε σασπένς, ασύλληπτα σε εξέλιξη, σκηνοθετημένα από την ανάγκη του ποδοσφαιρόφιλου για μνήμες, ήταν η αιτία της μέτριας συμπεριφοράς των δύο αντιπάλων στο διήμερο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Για να το πω απλά, από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έλειψε το διήμερο η Λίβερπουλ και από τη Λίβερπουλ η Γιουνάιτεντ που κυνηγάει. Οι δυο τους μπορεί να συναντηθούν μόνο στον τελικό που θα γίνει σε ένα μήνα: τρέχα γύρευε! Στην Αγγλία παίζουν κάθε Σαββατοκύριακο κόντρα η μία στην άλλη. Οχι μόνο για την κορυφή και τους βαθμούς, αλλά και για το ποιος θα εντυπωσιάσει το κοινό περισσότερο!

Κλωστή

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, ο οποίος κρέμεται σε μια κλωστή. Αν π.χ. αυτό το Σαββατοκύριακο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κερδίσει και η Λίβερπουλ όχι, η ομάδα του Φέργκιουσον μπορεί να ξεφύγει και μετά να πάει και στο Πόρτο να αποκλείσει τους «δράκους» εύκολα: όλα μπορούν να συμβούν.

Αυτό που εγώ επισημαίνω είναι ότι αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε μια καθαρά βρετανική ιστορία –κάτι που αφορά την ίδια τη μυθολογία του αγγλικού ποδοσφαίρου, που θα 'χει στις σελίδες του κάθε λεπτομέρεια για τον Μακέδα, τα δοκάρια των «κόκκινων», την απόφαση του σερ Αλεξ να παίξει Κυριακή πρωτάθλημα και ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ έπειτα από 48 ώρες για να μπορέσει να υπερασπιστεί και να κρατήσει την πρωτιά στη βαθμολογία.

Ολα αυτά είναι πολύ δικά τους για να τα μοιραστούν με την υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία είναι παρατηρητής και όχι πεδίο του μεταξύ τους ανταγωνισμού φέτος.

Κόμικ

Αν αποκλειστούν δεν θα λείψουν από το Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που ελπίζω και παρακαλώ είναι να συνεχιστεί η μάχη τους στην Αγγλία. Γιατί τα καλά κόμικ μου λείπουν, καλή μπάλα παίζει και η Μπαρτσελόνα…

Ριπλέι

Στο προηγούμενο διήμερο υπήρξε το καταπληκτικό γκολ του Αντεμπαγιόρ (κατευθείαν βγαλμένο από κόμικ), με το οποίο η Αρσεναλ έφερε στα ίσια τον αγώνα με τη Βιγιαρεάλ. Οποιος δεν το έχει δει, έχει χάσει την ευκαιρία να θαυμάσει ένα από τα ωραιότερα γκολ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Οσο το βλέπω και το ξαναβλέπω, δεν με εντυπωσιάζει μόνο η οριζοντίωση του σώματος την οποία ο άσος της Αρσεναλ επιτυγχάνει ώστε να καταφέρει να στείλει με βολ πλανέ την μπάλα προς την εστία, όσο με μαγεύει η λεπτομέρεια του αρχικού κοντρόλ.

Με ένα μοναδικό τρόπο, ίσως ανεπανάληπτο, διότι το όλο γεγονός αποτελεί ένα θαύμα μιας και μόνης στιγμής, ο Αντεμπαγιόρ κατορθώνει να στοπάρει την μπάλα με το στήθος πέφτοντας προς τα πίσω και την ίδια στιγμή να τη σπρώξει προς τα πόδια του, ώστε να στρίψει το κορμί του, να τη βρει και να τη στείλει στα δίχτυα στον κατάλληλο χρόνο. Από τις πολλές λήψεις που μας έδωσαν οι τηλεσκηνοθέτες, αυτή η ειδική λεπτομέρεια πάνω στην οποία γεννιέται το γκολ, γίνεται απόλυτα κατανοητή μόνο χάρη σε μια λήψη από το πλάι.

Γενικά το γκολ είναι από αυτά στα οποία μόνο στο τηλεοπτικό ριπλέι αποκτάς την αληθινή διάσταση της μοναδικότητάς τους: πιστεύω ότι δεν υπάρχει σημείο στο γήπεδο στο οποίο αν βρίσκεσαι καθισμένος μπορείς να χαρείς την ομορφιά του. Αν π.χ. τύχει να βρίσκεσαι στο πλάι, μπορεί πραγματικά να δεις την οριζοντίωση του τεράστιου κορμιού του Αφρικανού και ίσως και το κοντρόλ της μπάλας: δεν μπορείς, όμως, να δεις ούτε το στρίψιμο των ποδιών του ούτε φυσικά τη διαδρομή που η μπάλα παίρνει μέχρι να καταλήξει στα δίχτυα!

Το εξαιρετικά περίεργο της υπόθεσης είναι ότι στη ζωντανή μετάδοση του ματς ο σκηνοθέτης το έχασε το γκολ, επειδή μας έδειχνε μια προηγούμενη φάση. Βρήκα το πράγμα απίστευτα συμβολικό: για να γίνει κατανοητή η ομορφιά του γκολ, έπρεπε να δούμε κάποιο ριπλέι, και έτσι έγινε. Το γκολ αυτό το είδαμε μόνο σε ριπλέι, δηλαδή με έναν τρόπο που αποκάλυψε τη μεγαλοπρέπειά του και το απογείωσε…

Να αρχίσω να γράφω;

Δεν τον καταλαβαίνω τον αρχιδιαιτητή Γιώργο Γιαννόπουλο. Μεταξύ άλλων, διακρίνω και μια τρομερή επιπολαιότητα στις τοποθετήσεις των διαιτητών της Β' Εθνικής. Για παράδειγμα, στο Εθνικός – Καλλιθέα στέλνει διαιτητή τον Βοσκάκη από το Ρέθυμνο και τέταρτο τον Σέγκο από τη Χαλκίδα, όταν αμφότεροι ήταν πρωταγωνιστές στο αλήστου μνήμης φετινό ματς της Καλλιθέας με τον Ιωνικό, στο οποίο είχαμε, μεταξύ άλλων, τέσσερις αποβολές παικτών, προπονητών και παραγόντων!

Είπαμε ότι δεν τα παρακολουθούσε πολύ αυτά ο «Γιαννό» και ότι είναι προσωρινός, αλλά λίγη προσοχή δεν βλάπτει! Εντάξει, δεν είναι καλή η Καλλιθέα, αλλά δεν χρειάζεται να τη στείλουν στη Γ' Εθνική οι διαιτητές. Αν είναι, ας πέσει μόνη της…