Ενας τρόπος υπάρχει μόνο

Υπάρχει πραγματικά άνθρωπος που να λέγεται Ρουσουνέλος; Λογικά θα πρέπει. Αλλά πιθανόν να είναι εμπορική επωνυμία. Πώς λέμε «Κόκα Κόλα», που δεν υπήρξε κάποιος κύριος Κόκας; Ομως υπήρξε ο Κόλα. Ο οποίος τελευταία φορά που θυμάμαι να τον ακούω ήταν προπονητής στους μικρούς της ΑΕΚ. Να είναι ακόμα ή τον έχει φάει ο «πρίγκιπας», όπως έφαγε τον Μάρκο; Και αν τον έχει φάει, τι να κάνει ο Κόλα; Και σε πόσα δευτερόλεπτα αλλάζουν μήνυμα οι πινακίδες των γηπέδων και ξαναφαίνεται ο Ρουσουνέλος;

Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να παρανοώ. Δεν ξέρω αν το πρώτο μισάωρο ήταν το χειρότερο μισάωρο του φετινού Ολυμπιακού, αλλά το μόνο που δεν κοίταζα ήταν το ποδόσφαιρο. Και ποιον είχε φιλήσει ύστερα από ματς με το Αιγάλεω ο Σάββας Θεοδωρίδης; Τον Τσέζαρεκ; Χριστέ κι Απόστολε, ευτυχώς ο Σάββας είχε φιλήσει τον Μάριτς και όχι τον Τσέζαρεκ, που μόλις είχε βάλει το γκολ του Αστέρα, ξενερώνοντας το Καραϊσκάκη, αλλά επιτέλους ξυπνώντας τον Ολυμπιακό για να παιχτεί λίγο ποδόσφαιρο.

Διότι για ένα μισάωρο ο Ολυμπιακός πήγε να πάρει την πρόκριση με την ελπίδα ότι θα κρατήσει το μηδέν. Ενώ ο Αστέρας πήγε να την πάρει με τον μόνο τρόπο που έχουν προβληματίσει αντίπαλοι τον φετινό Ολυμπιακό. Πρέσινγκ στην πρώτη πάσα από την άμυνα και για να καλυφθεί το ρίσκο φάουλ σε περίπτωση που η μπάλα περάσει. Μια τακτική που χρειάζεται τσαμπουκαλήδες παίκτες και ανεκτικό διαιτητή. Οσο αγωνιζόταν ο Αστέρας με τον Μαρσελάο, τον Λαζαρίδη και τον Καρντόσο, είχε τσαμπουκά.

Με τον Ζαϊρί να θέλει να δείξει ότι θα είναι τυχερή η ομάδα που θα τον πάρει και τον νεαρό δεξιό μπακ Αργυρόπουλο ότι υπάρχουν καλοί Ελληνες παίκτες για τους οποίους μια ομάδα μπορεί να ενδιαφερθεί και το επώνυμό τους δεν χρειάζεται να τελειώνει σε «-ούλης», ο Αστέρας είχε και ποιότητα. Αυτό που του έλειπε ήταν ο καλός συγχρονισμός. Γιατί αν ο Ολυμπιακός συνέχιζε στο ρολαριστό στυλ και ο Αστέρας πετύχαινε το γκολ στο τελευταίο μισάωρο, σήμερα η ομάδα που θα αντιμετώπιζε την ΑΕΚ στον τελικό θα ήταν άλλη.

Με τον Ερνέστο Βαλβέρδε να έχει αρκετό χρόνο για να αντιδράσει και να κάνει την κλασική αλλαγή, αντικαθιστώντας τον Πατσατζόγλου με τον Οσκαρ και βάζοντας τον Μπελούτσι για «οκτάρι», ο Ολυμπιακός μπόρεσε να πιάσει ένα ακόμα από τα ξεσπάσματα που τον χαρακτηρίζουν φέτος. Τα συγκεκριμένα ποιοτικά ξεσπάσματα είναι και η διαφορά ανάμεσα στον Ολυμπιακό και κάθε άλλη ελληνική ομάδα.

Αρκετά όχι μόνο για να του δώσουν το πρωτάθλημα, αλλά και να τον στείλουν στον τελικό του Κυπέλλου. Εκεί θα φανεί αν η ΑΕΚ μπορεί να παίξει στο στυλ του πρέσινγκ που δημιουργεί προβλήματα στον φετινό Ολυμπιακό. Διαφορετικά, αν η ΑΕΚ πάει στο τσούκου τσούκου μπολ και στο περίμενε, το Κύπελλο για τον Ολυμπιακό είναι μια τελειωμένη ιστορία.


Πόσος κόσμος βγάζει το ψωμί του -ενίοτε και το προσούτο του- από την ύπαρξη «εχθρών»; Οι στρατιωτικοί και οι προμηθευτές όπλων, οι σουβλατζήδες και οι πόρνες θα πρέπει κάθε πρωί να κάνουν τον σταυρό τους που υπάρχουν Τούρκοι, Σκοπιανοί, Βούλγαροι ή κάθε λογής εθνότητα που για μια περίοδο βολευόμαστε να τους κάνουμε «προαιώνιους εχθρούς της χώρας» και μετά τους ξεχνάμε. Αλλά το μεροκάματο με την ύπαρξη των «εχθρών» δεν σταματάει στους στρατιωτικούς. Οι αστυφύλακες χρειάζονται κακοποιούς, οι ακροδεξιοί Εβραίους και μασόνους και οι Ολυμπιακοί Παναθηναϊκούς και φυσικά το αντίστροφο.

Καθίστε και σκεφτείτε το. Ποια θα είναι η μεγαλύτερη ζημιά για τον Παύλο Γιαννακόπουλο; Να φτιάξει γερή ομάδα στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός ή να καταργήσει το τμήμα; Δεν χρειάζεται ούτε σκέψη. Γερή ομάδα, με τον κίνδυνο ο Παναθηναϊκός να χάνει και κάνα πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια καλύτερα είναι κάπου κάπου να το χάνει. Για να φανατίζεται ο κόσμος, να ζητάει εκδίκηση και να μαζεύεται ξανά στα γήπεδα. Αλλο να είσαι Παναθηναϊκός και να νικάς τον Ολυμπιακό και να του παίρνεις τον τίτλο και άλλο να επικρατείς του Αμύντα.

Το πόσο πολύτιμος είναι ο «εχθρός» μπορείς να το καταλάβεις εξετάζοντας δύο περιπτώσεις. Τι έγινε στην κολύμβηση και τι έγινε στο γυναικείο βόλεϊ. Στην κολύμβηση πριν από 40 χρόνια Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός σκοτωνόντουσαν στην πισίνα. Επειδή ο Ολυμπιακός είχε δυνατή ομάδα στους Ανδρες και ο Παναθηναϊκός στις Γυναίκες, ο Θόδωρος Νικολαΐδης έγραφε πύρινα άρθρα στο «Φως» ότι η κολυμβητική ομοσπονδία πρέπει να μη συνυπολογίζει τη βαθμολογία των Γυναικών, γιατί το πότε έχουν περίοδο είναι κάτι το συμπτωματικό, επηρεάζει την απόδοσή τους και ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα τέτοιας εμβέλειας δεν μπορεί να κρίνεται από συμπτώσεις.

Σήμερα αμφιβάλλω αν ο κύριος Θόδωρας ξέρει το όνομα μιας κολυμβήτριας. Γιατί στη δεκαετία του '70 ο Παναθηναϊκός σταμάτησε να ασχολείται σοβαρά με την κολύμβηση, για μια περίοδο το ενδιαφέρον των οπαδών του Ολυμπιακού εστιάστηκε στην αντιπαράθεση με τον ΠΑΟΚ, αλλά κάποια στιγμή βαρέθηκαν και το παράτησαν. Αντίθετα, στο γυναικείο βόλεϊ, επειδή ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν ομάδες, οδηγηθήκαμε στη δολοφονία της Λεωφόρου Λαυρίου. Το θέμα, όμως, δεν είναι οι ερασιτέχνες, αλλά οι επαγγελματίες. Το θέμα δεν είναι αυτοί που νομίζουν ότι υπηρετούν μια ιδεολογία, αλλά οι έμποροι. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου και της δημοσιογραφίας, οι «έμποροι της χολής».

Η ανακοίνωση του Ανδρέα Βγενόπουλου δεν εξετάζει το ηθικό, αλλά το πρακτικό μέρος. «Η περίοδος των παρασκηνίων, της αυλής και της επικοινωνιακής προπαγάνδας και μικροπολιτικής μέσω της "δικής" μας εφημερίδας έχει χρωματίσει αρκετές μαύρες σελίδες της ιστορίας του Παναθηναϊκού.

Αντίθετα, οι δημόσιες δηλώσεις που θωρακίζουν την προσπάθεια των επίσημων οργάνων της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, οργάνων που όλοι μαζί επιλέξαμε, είναι από καιρού σε καιρό απαραίτητες, για να μη δημιουργείται η παραμικρή ανασφάλεια ή αποπροσανατολισμός από τον διετή σχεδιασμό μας, ώστε με μεταγραφές κόστους και ουσίας το καλοκαίρι η ομάδα να εκπληρώσει τελικά τις προσδοκίες όλων μας.

Η οποιαδήποτε κριτική, έστω και με "σπόντες", αυτής της ξεκάθαρης θέσης μου, όταν την ίδια περίοδο τα παρασκήνια δεν αφήνουν τα όργανα της ΠΑΕ σε ησυχία και η γνωστή εφημερίδα προσπαθεί να ανακατέψει τους πάντες και τα πάντα, δημιουργεί ερωτήματα για το αν έχουν πράγματι εγκαταλειφθεί οι αποτυχημένες πρακτικές και μεθοδεύσεις του παρελθόντος.

Δεν πρόκειται να δεχτώ οποιαδήποτε παρέκκλιση ούτε από τις αρχές μου ούτε από τον αρχικό σχεδιασμό μας, κυρίως ως προς την ενίσχυση της ομάδας, και δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε οποιαδήποτε συζήτηση ή διαδικασία χωρίς να δημοσιοποιηθεί το περιεχόμενό τους. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δικαιούνται να γνωρίζουν τις θέσεις και τις προθέσεις όλων μας».

Δύο στοιχεία είναι σαφή στην ανακοίνωση του Βγενόπουλου. Ενα είναι η αναφορά στην «αυλή». Στους ανθρώπους που χρόνια τώρα βγάλανε χοντρά μεροκάματα πουλώντας εκδουλεύσεις. Ανακαλύπτοντας υποτιθέμενους εχθρούς για να έχουν κάτι να λένε ότι προστατεύουν τον ιδιοκτήτη. Στις «αποτυχημένες και πρακτικές και μεθοδεύσεις του παρελθόντος». Που άνθρωποι είχαν αναλάβει τον ρόλο των εξεταστών Παναθηναϊκών φρονημάτων και είχαν λόγο ακόμα και στο ποιος θα πάρει διαρκείας πίσω από τον πάγκο του προπονητή.

Το δεύτερο στοιχείο που είναι σαφές είναι της μυστικότητας. Η νοοτροπία του «αυτά που λέγονται στο σπίτι μας δεν είναι ανάγκη να τα μαθαίνουν οι απέξω». Η νοοτροπία που δημιούργησε συμβουλάτορες, αναλυτές των clubs των οργανωμένων και γελοία ανθρωπάκια που για κάποια φεγγάρια έβγαλαν μεροκάματα παίζοντας τον επικοινωνιολόγο. Ατομα που ακόμα και σήμερα, αν σταματήσουν να εφεύρουν εχθρούς, θα πάψουν να υπάρχουν.

Που πέραν της ηθικής υπόστασής τους, η αποτελεσματικότητά τους ήταν τόσο μεγάλη που ούτε ο Παναθηναϊκός τρόπαια κέρδισε ούτε ο ιδιοκτήτης του χρήματα. Ατομα που πέτυχαν το ανεπανάληπτο κατόρθωμα να εορτάζει ο Παναθηναϊκός τα 100 χρόνια του και στη γιορτή να είναι λιγότεροι απ' όσους διαδήλωναν εναντίον της διοίκησης έξω από το γήπεδο.


Δεν θυμάμαι ποιος Γάλλος έχει πει τη φράση «Ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο του κάθε καμποτίνου». Δεν ισχύει μόνο στην πολιτική, αλλά και στο ποδόσφαιρο με τον οπαδισμό. Ολα αυτά τελειώνουν όταν κάποιος δεν θέλει τις υπηρεσίες σου. Οταν παρακαλάς και αυτός σε φτύνει. Ανεξάρτητα με το τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, η υπηρεσία που ο Βγενόπουλος πρόσφερε στο ξεκαθάρισμα του χώρου είναι ανεκτίμητη.