Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...

Θα έλεγε κανείς ότι όλα όσα συμβαίνουν στην «πράσινη»... ανάδελφη οικογένεια, στον «ενιαίο και αδιαίρετο Παναθηναϊκό», στον πολυμετοχικό των Αμπράμοβιτς (παρά κάτι ψιλά), είναι ταυτόχρονα βγαλμένα από τους χειρότερους εφιάλτες των φίλων του και τα πιο «υγρά», σχεδόν ηδονικά όνειρα των αντιπάλων του.

Ενας προπονητής που ψάχνει τον «μπάσταρδο» που κελαηδάει στους δημοσιογράφους για να του φάει τη σπλήνα, οπαδικές εφημερίδες που είναι στα χαρακώματα, μέτοχοι που άλλοτε έχουν καλές σχέσεις κι άλλοτε τυπικές, ραντεβού στα οποία άλλοι καλούνται κι άλλοι τα μαθαίνουν από τις εφημερίδες, αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προέδρου, του διευθυντή ποδοσφαίρου, των μετόχων, του προπονητή, των συνεργατών του, των ποδοσφαιριστών, «μαύρες λίστες», πρώτες, δεύτερες και τριτοτέταρτες επιλογές θέσεων στο ρόστερ, παίκτες που φεύγουν και το μαθαίνουμε από τις εφημερίδες του εξωτερικού, όταν φωτογραφίζονται με τη φανέλα της νέας ομάδας τους.

Μια ωραία ατμόσφαιρα με άλλα λόγια. Καμία βάσιμη συζήτηση για μεταγραφικά («τέλος Μαΐου θα μάθετε την πρώτη», είπε ο Νίκος Πατέρας), καμία κατεύθυνση στην «αρμάδα» των σκάουτερ που οργώνουν τον πλανήτη χωρίς να ξέρουν αν πρέπει να κοιτούν για παικταράδες ή για ταλεντάκια, καμία διάθεση να βάλουμε μυαλό από τα λάθη του χθες για να μην τα επαναλάβουμε αύριο.

Είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που δεν χρειάζεται να ψάχνεις ποιος έσπειρε τα ζιζάνια στο χωράφι σου: τα έβαλε η ίδια η «οικογένεια» που το διαχειρίζεται, η ίδια παρέα ανθρώπων. Γι' αυτόν τον λόγο και δεν υπάρχει το κατάλληλο «ζιζανιοκτόνο» -ο κατασκευαστής δεν έχει προβλέψει ζιζάνια εκ των έσω, αλλά μόνο εξωτερικής προέλευσης.

Θα ήταν πολύ βολικό για όλους να κρύβεται πίσω απ' όλη αυτή τη φαγωμάρα ο γνωστός-άγνωστος Σωκράτης Κόκκαλης, αλλά εκείνος δεν χρειάζεται να κάνει το παραμικρό, απλώς κάθεται και απολαμβάνει το «θέαμα». Και σίγουρα σκέφτεται και ξανασκέφτεται αν θα πρέπει στο μέλλον να δοκιμάσει την πολυμετοχικότητα και στον Ολυμπιακό ή αν θα κινδυνεύσει να περάσει ανάλογες καταστάσεις.

Η φετινή χρονιά χάθηκε και μάλιστα αρκετά νωρίς. Εδώ, όμως, πάμε να σπάσουμε ένα παγκόσμιο ρεκόρ: να χαθεί κι η επόμενη προτού καλά καλά κλείσει η προηγούμενη! Οσοι νομίζουν ότι η δεύτερη θέση και η έξοδος στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ θα χρυσώσουν το χάπι ή θα σώσουν την παρτίδα, προφανώς δεν ξέρουν ούτε από χάπια ούτε από παρτίδες (ούτε καν από παρτίδες με χάπια). Οπως δεν θα είναι το τέλος του κόσμου η τρίτη θέση και το ΟΥΕΦΑ, έτσι δεν θα είναι πανάκεια η δεύτερη και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Εγώ προτιμώ μια ομάδα υγιή και -επιτέλους- μονιασμένη σε όλα τα επίπεδα κι ας διεκδικήσει την είσοδό της στους ταπεινούς ομίλους του ΟΥΕΦΑ, παρά μια που θα μακιγιάρει τα σημάδια και τις ουλές της, την (παρ)ακμή του προσώπου της, πίσω από την... καραμέλα της προοπτικής των «χρυσοφόρων ομίλων». Λεφτά δεν έλειψαν ποτέ από την ομάδα, ούτε θα λείψουν. Υγεία και ηρεμία λείπουν.

Στη δική μου λογική αν σε μια σχέση υπάρχει γκρίνια και δυστυχία, αν το «ζευγάρι» έπειτα από πολλές προσπάθειες δεν τα βρίσκει, αν το χάσμα παραμένει αγεφύρωτο, παίρνουν διαζύγιο και τραβάει ο καθένας τον δρόμο του. Δεν υπάρχει λόγος να μένουν μαζί «για τα παιδιά». Μεγάλα παιδιά είμαστε, θα καταλάβουμε. Θα βλεπόμαστε, άλλωστε, δύο Σαββατοκύριακα τον μήνα...