Ο Πατέρας πρέπει να γίνει πρόεδρος

Στον Ολυμπιακό περιμένουν πότε ο Σωκράτης Κόκκαλης θα αποφασίσει να δει τον Ερνέστο Βαλβέρδε και αν θα αποφασιστεί η παραμονή του Ισπανού τώρα ή θα περιμένουμε το Κύπελλο. Στην ΑΕΚ είδηση είναι μόνο το mood του Ντούσαν Μπάγεβιτς και αν θα πούν κάτι ο Γιώργος Κιντής και οι συν αυτώ για να στραβώσει.

Στον ΠΑΟΚ η επικαιρότητα αφορά τα ταξίδια του Ζήση Βρύζα –τρέχα γύρευε, δηλαδή. Κακά τα ψέματα, το μόνο ρεπορτάζ που παρουσιάζει ενδιαφέρον αυτόν τον καιρό είναι αυτό του ΠΑΟ και όχι πάντα για τις περιπέτειες του Τεν Κάτε. Και αυτές του Νίκου Πατέρα δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσες.

Διακρίνω τις τελευταίες μέρες μια διάθεση να προκύψει από το πουθενά ένα ζήτημα παραμονής του Νίκου Πατέρα στην προεδρία του ΠΑΟ. Δεν αναφέρομαι τόσο σε δημοσιεύματα εφημερίδων όσο σε δηλώσεις, πράξεις και παραλήψεις (;) των υπόλοιπων μετόχων. Πρώτα ήρθε το γνωστό γκάλοπ της «Πράσινης» που ανέδειξε τον Παύλο Γιαννακόπουλο ως τον καταλληλότερο πρόεδρο του ΠΑΟ, δίνοντας στον Πατέρα ένα 10% σχεδόν υποτιμητικό.

Μετά είχαμε τη συνάντηση του Γιαννακόπουλου με τον Τζίγκερ, κατά την οποία, αν πιστέψω όσα γράφτηκαν, είχαμε τη συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων –δεν το λέω τυχαία, υπογραμμίζω απλώς ότι κάποιοι εμφύλιοι ξεκινούν έπειτα από τέτοιες συμφωνίες.

Μετά ήρθαν οι δηλώσεις του Ανδρέα Βγενόπουλου με βάση τις οποίες «ο Νίκος έκανε καλή δουλειά», αλλά «στο τέλος όλοι κρίνονται». Ακολούθησαν οι απαντήσεις του στυλ «ναι μεν, αλλά…» του ίδιου του Παύλου Γιαννακόπουλου, όταν τον ρώτησαν αν έχει σκοπό να διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΟ. Μπορώ να συνεχίσω για πολύ, επισημαίνοντας διάφορα μικρά. Είναι εύκολο.

Αρέσει

Μπορεί να πει πολλά κανείς για τον Πατέρα –όπως οι περισσότεροι εξωστρεφείς άνθρωποι, δεν είναι δυνατόν να αρέσει σε όλους. Θέλω να θυμίσω ότι δεν πρόκειται για κάποιον που εμφανίστηκε στον πλανήτη του ΠΑΟ μετά τη σύσταση της ΠΕΚ από τον Βγενόπουλο: ο Πατέρας δεν ανήκει στη γενιά των Αμπράμοβιτς. Ο εφοπλιστής είχε αποφασίσει να μπει στη διοίκηση νωρίτερα από την κίνηση του Βγενόπουλου και είχε συμφωνήσει με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη σε όλα, πολύ πριν αυτός δεχτεί ως συνομιλητή τον ηγέτη της ΠΕΚ και τους Γιαννακόπουλους.

Ωστόσο, όταν η πολυμετοχικότητα έγινε διοικητική πρακτική, ο Πατέρας ουδέποτε δεν ταυτίστηκε με τον Τζίγκερ: άλλοτε συμφώνησε μαζί του και άλλοτε όχι. Προσπάθησε πάρα πολύ όλον αυτόν τον χρόνο να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των υπόλοιπων μετόχων του ΠΑΟ και αυτό υπήρξε και το σημαντικότερο διοικητικό λάθος του.

Αρχή

Ο Πατέρας από την αρχή της σεζόν έκανε διάφορες υποχωρήσεις ώστε να μείνει ισχυρό και αρραγές το διοικητικό σχήμα. Αυτές οι υποχωρήσεις έγιναν όχι μόνο σε θέματα μεταγραφών ή προπονητή, αλλά και στα καθαρά παραγοντικά, τα οποία θα πρεπε να είναι αποκλειστική του αρμοδιότητα. Πέρυσι το καλοκαίρι ο Πατέρας ήταν της άποψης ότι πρέπει να ανατραπεί ο Βασίλης Γκαγκάτσης και να φύγει από την ΚΕΔ ο Γιώργος Ψυχομάνης πολύ πριν αρχίσει το πρωτάθλημα και να γίνουν αυτά με κάθε κόστος.

Ο Βγενόπουλος διαφωνούσε και πίστευε ότι μπορεί να βρεθεί ένα σημείο προσέγγισης με την ΕΠΟ: δεν ήθελε επ' ουδενί να εξετάσει σενάρια ανατροπής της διοίκησης της ομοσπονδίας (για να μη χρεωθεί ο ΠΑΟ αναστατώσεις) και γι' αυτό έγινε και μεγάλος χορηγός της ΕΠΟ το περασμένο καλοκαίρι.

Ο Τζίγκερ θεωρούσε ότι με τον Γκαγκάτση έχει χτίσει μια καλή σχέση και ότι ο ΠΑΟ μπορεί να έχει κέρδη αν του γκρινιάζει και τον στοχοποιεί, διότι ήταν ένας ευάλωτος πρόεδρος: έπρεπε να βρεθεί ο ΠΑΟ επτά–οκτώ βαθμούς πίσω για να καταλάβουν πόσο δίκιο είχε ο Πατέρας. Και όταν ξεκίνησε το παιχνίδι της διαδοχής του Γκαγκάτση, πάλι η εισήγηση του προέδρου του ΠΑΟ δεν εισακούστηκε από τους υπόλοιπους: ο Πατέρας ήθελε τον Βίκτωρα Μητρόπουλου πηγαίνοντας σε μία απόλυτη ρήξη με το σύστημα Γκαγκάτση, οι άλλοι προτιμούσαν τον Σοφοκλή Πιλάβιο για να μη χρεωθούν δραματικές αλλαγές.

Ερώτηση

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί η ερώτηση που πρέπει να γίνεται δεν είναι αν ο Πατέρας πρέπει να συνεχίσει στο τιμόνι του ΠΑΟ, αλλά αν θα τον αφήσουν αυτό το τιμόνι να το πάρει. Δεν είναι κακό σε μια ομάδα να συναντιούνται και να ενημερώνονται οι μεγαλομέτοχοι –έτσι πρέπει να συμβαίνει σε κάθε σοβαρή εταιρεία.

Κακό –ή για την ακρίβεια πρόβλημα– είναι να διοικείται μια ομάδα όχι από έναν πρόεδρο, δηλαδή από κάποιον που χρεώνεται αποφάσεις και διαχειρίζεται κρίσεις, αλλά από κάποιον που υπάρχει για να μην είναι άδεια η καρέκλα και ο ρόλος του είναι να ενημερώνει τους υπόλοιπους, περιμένοντας από αυτούς λύσεις. Ο ΠΑΟ δεν μπορεί να διοικείται από (μυστικο)συμβούλια: αυτό δεν είναι μοντέλο διοίκησης, αλλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο τρόπος καταστροφής.

Τρόπος

Δεν υπερβάλλω. Στον ΠΑΟ φέτος η γνώμη του προέδρου μετρούσε έπειτα από αυτή του Βγενόπουλου, του Παύλου, του Τζίγκερ και όσων τους εκπροσωπούν. Δεν ήταν πρόεδρος ο Πατέρας: ήταν κυρίως ο άνθρωπος που παιδευόταν να κρατηθούν οι ισορροπίες.

Η προσπάθεια να ικανοποιηθούν όλοι έφερε πολλές αναστατώσεις: θυμηθείτε π.χ. τις ιστορίες των μεταγραφών που ποτέ δεν έγιναν τον Ιανουάριο: ο κόσμος εξοργίστηκε από φήμες που κυκλοφορούσαν στα πρωτοσέλιδα από κάθε ενδιαφερόμενο που μπορούσε να μιλάει στο όνομα της γνωριμίας του με τον «Χ» μέτοχο.

Σήμερα η ομάδα έχει 5-6 σκάουτερ: ένας στην Αργεντινή και ψάχνει ταλέντα, δυο-τρεις βλέπουν τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, άλλος ταξιδεύει στην Ανατολική Ευρώπη και την ίδια στιγμή λέγεται ότι ο ΠΑΟ θα αποκτήσει «τρεις Ζιλμπέρτο Σίλβα, δηλαδή παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά και δεν θα είναι στοιχήματα». Γιατί υπάρχουν αυτές οι ανακολουθίες; Γιατί στη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει μόνο ο Πατέρας (και να κριθεί όταν και εφόσον αυτό προβλέπεται) παρεμβαίνουν όλοι με τον τρόπο τους.

Ενας

Πολυμετοχικότητα δεν σημαίνει παρέμβαση όλων σε όλα. Το θέμα δεν είναι προφανώς ο Πατέρας, αλλά να τον αφήσουν να λειτουργήσει ως πρόεδρος. Που στο διάστημα που διοικεί αποφασίζει. Για όλα.

Συναίνεση

Tελικά ούτε ο Σωκράτης Κόκκαλης «διέλυσε τη Λίγκα», ούτε συντάχθηκαν με τις θέσεις του Ολυμπιακού και της Ξάνθης δυο–τρεις ομάδες που συμφωνούσαν μαζί τους για τη μη αναγκαιότητα της κεντρικής διαχείρισης, ούτε ναυάγησε το πράγμα, όπως έγραφαν στις εφημερίδες κάποιοι ευφάνταστοι καλοθελητές, πρόθυμοι πάντα να υιοθετήσουν όσα διακινούσαν καιρό τώρα οι γνωστοί άεργοι παρολιτζήδες.

Ο Κόκκαλης πήγε στο Δ.Σ. της Λίγκας, εξέφρασε τις ενστάσεις του σε πολύ χαμηλούς τόνους, επιφυλάχτηκε να προασπίσει τα συμφέροντα της εταιρείας του στα δικαστήρια αν προκύψει πρόβλημα, αλλά στην ερώτηση «πρόεδρε, πού θα βρούμε χρήματα αν δεν προχωρήσει η κεντρική διαχείριση;» δεν είχε απάντηση.

Ο δε Πανόπουλος κατέθεσε κάποιες προτάσεις, έκανε τη συνηθισμένη φασαρία και στο τέλος κατάλαβε και αυτός ότι κάτι για το οποίο συναινούν 14 εταίροι δεν μπορεί να χαλάσει επειδή δύο κοίταξαν την πάρτη τους. Τώρα και ο Κόκκαλης και ο Πανόπουλος θα πρέπει να παρακαλέσουν τους υπόλοιπους να τους δείξουν κατανόηση –πράγμα δύσκολο, μια και οι πρώτοι που δεν έδειξαν κατανόηση σε ένα κοινό σχέδιο ήταν αυτοί.

Εκτός αν ποντάρουν ότι τη σύμβαση θα την μπλοκάρει το συμβούλιο της ΕΠΟ, που πρέπει να δώσει και την τελική έγκρισή του. Μπορεί ακόμα κάποιοι να τους λένε ότι στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας έχουν πρόσβαση και ότι δεν πρέπει να ανησυχούν: αν οι διαβεβαιώσεις είναι αυτού του τύπου, η συνέχεια θα έχει πλάκα. Κυρίως γιατί ο Πιλάβιος και οι σύμβουλοι ξέρουν ότι για να πάρουν χρήματα και οι Ενώσεις και η ομοσπονδία από τον ΟΠΑΠ και το κράτος θα πρέπει να μη στενοχωρούν τη Λίγκα και να δέχονται τις εισηγήσεις του προέδρου της, όπως έγινε π.χ. στην περίπτωση των αλλαγών στην ΚΕΔ.

Θα χάσουν οι σύμβουλοι της ομοσπονδίας την πιθανότητα να πάρουν χρήματα έπειτα από τέσσερα χρόνια για το χατίρι του Ολυμπιακού και της Ξάνθης; Τίποτα δεν αποκλείεται, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο: είναι γονατισμένοι οικονομικά όλοι τους.

Η Λίγκα θα υπογράψει τα συμβόλαια με τη Forthnet και τον ΣΚΑΪ την 21η Απριλίου, δηλαδή αμέσως μετά το Πάσχα. Ο Κώστας Πηλαδάκης κατάφερε να τους κάνει όλους κατά πολύ πλουσιότερους. Η συναίνεση των «14», που τελικώς υπήρξε, δικαιολογεί τη σύσταση της Λίγκας: τώρα φαίνονται τα αποτελέσματά της. Ελπίζω τα χρήματα να μην πάνε χαμένα: αξίζουμε ένα πολύ καλύτερο πρωτάθλημα. Με μικρότερες ανισότητες και χωρίς νταβατζήδες.

Για τα αγγλικά;

Μπορεί να είναι ένας από αυτούς τους αστικούς μύθους που η Πλατεία της Νέας Σμύρνης τόσο λατρεύει, αλλά αυτό που κυκλοφορεί είναι ότι ο λόγος που δεν έκλεισε τελικά στον Πανιώνιο ο Νίκος Νιόπλιας είναι ότι δεν γνωρίζει καλά αγγλικά! Λέγεται ότι του ζητήθηκε διακριτικά να βελτιώσει το επίπεδο των αγγλικών του μέσα στη χρονιά και ο προπονητής της Εθνικής Ελπίδων είδε την παραίνεση αυτή ως κάτι υποτιμητικό.

Ακούγεται μάλιστα ότι για τον ίδιο λόγο δεν τον είχαν προσλάβει και στον ΠΑΟ ως βοηθό του Τεν Κάτε: έκριναν ότι ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν οι δυο τους. Αντίθετα, στην ΕΠΟ, στην οποία προσελήφθη επί Γκαγκάτση, τον καιρό εκείνο το να μη μιλάς αγγλικά σού έδινε μπόνους…