O τρίτος δρόμος για τον Αρη

H Λιέτουβος Ρίτας είναι, χωρίς αμφιβολία και χωρίς δεύτερη κουβέντα, ομάδα της Ευρωλίγκας. Περισσότερο ακούγεται σαν είδηση η φετινή απουσία της παρά η κατά καιρούς παρουσία της. Για κακή της τύχη, αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Λιθουανίας, το οποίο δίνει μόνο ένα «εισιτήριο» για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του μπάσκετ. Αυτό το «εισιτήριο» το έχει καπαρωμένο, από καταβολής ULEB, η Ζαλγκίρις Κάουνας.

Ούτε τα φετινά προβλήματά της αλλοίωσαν τα δεδομένα. Το παρεάκι του Μπερτομέου θεωρεί τον Αρβιντας Σαμπόνις πολύτιμο σύμμαχο και κρατάει την πόρτα ισοβίως ανοιχτή για τα ωραία μάτια του. Εδώ που τα λέμε, ποιος τολμάει να πει «no» σε ολόκληρο Σαμπόνις; Εχει και βαρύ χέρι, ο άτιμος...

Η Ρίτας δεν έχει Σαμπόνις. Διαθέτει, όμως, ένα από τα ωραιότερα γήπεδα της Ευρώπης και το γεμίζει σε όλους της αγώνες της, είτε ο αντίπαλος είναι εμπορικός είτε όχι. Εχει επίσης έναν εύρωστο χορηγό (η «Λίετουβος Ρίτας» είναι η μεγαλύτερη πολιτική εφημερίδα της Λιθουανίας) και πολλούς άλλους μικρότερους. Διοικείται από ανθρώπους που γνωρίζουν από μπάσκετ και επιλέγει με ιδιαίτερη προσοχή τους προπονητές της (θυμηθείτε το παράδειγμα Τριφούνοβιτς).

Βγάζει καλούς παίκτες από τα σπλάχνα της (Μασιγιάουσκας, Πετραβίτσιους κ.ά.) και ξέρει να ψωνίζει από την αμερικανική αγορά χωρίς να σκορπά λεφτά δεξιά κι αριστερά. Κατοικοεδρεύει στο Βίλνιους, την πρωτεύουσα της χώρας, οικονομικό και διοικητικό κέντρο της, πόλη πολύ μεγαλύτερη από το Κάουνας. Η Ζαλγκίρις έχει στο πλευρό της την παράδοση (και τον Μπερτομέου), αλλά η Λιέτουβος μπορεί να γίνει η υπερδύναμη της επόμενης ημέρας.

Μοναδικό μονοπάτι της Λιέτουβος Ρίτας προς την Ευρωλίγκα ήταν και παραμένει το ULEB Cup (τώρα το λένε EuroCup). Μονοπάτι δύσβατο και γεμάτο παγίδες. Ωστόσο η «μαυροκόκκινη» ομάδα από το Βίλνιους ιεράρχησε τους στόχους της με τρόπο ρεαλιστικό. Το εθνικό πρωτάθλημα και τη Λίγκα της Βαλτικής τα άφησε σε δεύτερη μοίρα. Οσες χρονιές βρέθηκε στο ULEB Cup ξεκίνησε με μοναδικό στόχο την κατάκτησή του. Προχθές το βράδυ η Ρίτας έγινε η μοναδική ομάδα που κέρδισε το τρόπαιο για δεύτερη φορά -η πρώτη ήταν το 2005, όταν θύμα της στον τελικό ήταν ο... Μακεδονικός.

Πρόπερσι οι Λιθουανοί έφτασαν στον τελικό και ηττήθηκαν από τη Ρεάλ, αλλά εξασφάλισαν το «πράσινο φως» της διοργανώτριας αρχής για μία «wild card» στο σαλόνι των μεγάλων. Με άλλα λόγια, η πενταετία 2005-2010 θα βρει τη Ρίτας με τρεις συμμετοχές στην Ευρωλίγκα (2005-6, 2007-8, 2009-10) και με τρεις τελικούς του Uleb Cup/EuroCup στο παλμαρέ της (2005, 2007, 2009). Ποιο πρωτάθλημα Λιθουανίας, τώρα; Ας το κερδίζει αυτό η Ζαλγκίρις μέχρι τη συντέλεια του κόσμου!

Μήπως είναι καιρός να ακολουθήσει ο Αρης το παράδειγμά της, τώρα που πάμε για μείωση των ομάδων μας στην Ευρωλίγκα; Ποιο ελληνικό πρωτάθλημα και ποια αυτοκρατορία, φιλαράκια; Αυτά είναι για ανούσια εσωτερική κατανάλωση. Ο δρόμος προς την ευρωπαϊκή καταξίωση περνάει -όσο δεν βρίσκετε τρόπο να τα βάλετε με Γιαννακοπουλαίους και Αγγελοπουλαίους- από το μαρτυρικό Τορίνο.

Σας φέρνει και γούρι, άλλωστε, η πόλη...