Το απλό είναι και θεαματικό

Για το χθεσινό ματς με την Ξάνθη δεν μπορείς να σταθείς σε πολλά πράγματα και κυρίως δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα, τα οποία θα σε βοηθήσουν για τη συνέχεια και εν όψει πλέι οφ. Και αυτό το λέω, διότι η Ξάνθη έμοιαζε με μία ομάδα άχρωμη, άγευστη, άοσμη, που περιμένει να τελειώσει το πρωτάθλημα και να αρχίσουν οι διακοπές. Εστω κι έτσι και με βάση ότι ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει παίξει μπάλα, παρά μόνο σε ελάχιστες εξαιρέσεις, μπορούμε να πούμε ότι χθες έπειτα από καιρό είδαμε επιτέλους και λίγο την μπάλα κάτω.

Είχαμε πήξει στο ρεσιτάλ καμινάδας σε αρκετά παιχνίδια. Χθες με αυτό το 4-2-3-1 και την ταυτόχρονη παρουσία των Μάτος, Καραγκούνη, Κλέιτον, Γκάμπριελ, Σαλπιγγίδη ο Παναθηναϊκός έγινε πολύ ποιοτικός και αυτό βγήκε κάποιες στιγμές μέσα στο γήπεδο. Σας παραπέμπω στη φάση του πρώτου γκολ. Ο Καραγκούνης βρήκε τον Νίλσον δεξιά, αυτός έδωσε στον Γκάμπριελ, ο Βραζιλιάνος με την πλάτη στην εστία του έβγαλε δεξιά την μπάλα, ο Νίλσον με τη μία τη σέντρα και ο Σαλπιγγίδης την έσπρωξε στα δίχτυα.

Οταν το ποδόσφαιρο παίζεται απλά, γίνεται και θεαματικό. Να σας θυμίσω και τη φάση του δεύτερου γκολ. Ο Ιβανσιτς -που μπήκε σεληνιασμένος στο γήπεδο- κέρδισε την μπάλα από αριστερά, την έδωσε στον Κλέιτον, ο Βραζιλιάνος με τακουνάκι την ξαναέδωσε στον Αυστριακό, ο οποίος σούταρε και μετά την απόκρουση του Γκσπούρνινγκ, ο Γκάμπριελ σκόραρε.

Ο διψασμένος –όλα αυτά τα χρόνια- κόσμος του Παναθηναϊκού ενθουσιάστηκε και με το τακουνάκι του Κλέιτον και με την κίνηση του Ιβανσιτς. Σας περιέγραψα μόνο τα δύο γκολ για να δικαιολογήσω αυτό που έγραψα στην αρχή, ότι χθες είδαμε σε κάποιες στιγμές την μπάλα κάτω. Υπήρχαν και άλλες στιγμές εκτός από τα δύο γκολ. Και μάλιστα όχι μόνο από τον κεντρικό άξονα αλλά και από τα άκρα.

Ο Σπυρόπουλος, για παράδειγμα, έκανε στο πρώτο μέρος μία κούρσα που θύμισε σε όλους ότι μπορεί να κάνει ωραία πράγματα από αριστερά, αρκεί να σταθεροποιηθεί στην ενδεκάδα και να μην μπαινοβγαίνει. Η κατάληξη δεν ήταν γκολ, αλλά δοκάρι από τον Σαλπιγγίδη, αλλά αυτό που μετράει είναι όλη η ενέργεια. Βέβαια, με τον Παναθηναϊκό να ελπίζει πλέον μόνο στη θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν μπορούμε να πούμε πολλά, παρά να επαναλάβουμε ένα.

Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει ποιότητα μεσοεπιθετικά, την οποία σε ελάχιστα παιχνίδια είδαμε στο γήπεδο. Και το κυριότερο; Με τέτοια ποιότητα δεν δικαιολογείται να χάνεις το πρωτάθλημα από τον Δεκέμβριο. Προπονητής και παίκτες αδίκησαν τους εαυτούς τους. Τουλάχιστον ας πάρουν τώρα τη θέση που βγάζει στο Τσάμπιονς Λιγκ και ας βάλουν μυαλό για του χρόνου.

ΥΓ.: Για μένα το σημαντικότερο γεγονός της χθεσινής μέρας ήταν οι δηλώσεις στήριξης του Θανάση Γιαννακόπουλου για τον Νικόλα Πατέρα. Επειδή στην Ελλάδα βρισκόμαστε και ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, καλά έκανε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος και ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει θέμα προέδρου, μια και όλοι οι μέτοχοι είναι απόλυτα ικανοποιημένοι από την προσπάθεια του Πατέρα.

Μπορεί άμεσο αποτέλεσμα να μην υπήρξε, αλλά μην ξεχνάμε ότι χρειάστηκε και ο πρόεδρος και ο Αντωνίου να χτίσουν μία ομάδα και να βρουν προπονητή μέσα σε ένα μήνα. Χρόνος που δεν φτάνει για να κάνεις τις ψαγμένες και τις σωστές επιλογές. Και όσον αφορά τον πρόεδρο, πρέπει όλοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού να του αναγνωρίσουν την προσπάθεια που έκανε για την αποχώρηση του Γκαγκάτση και την αλλαγή του Ψυχομάνη. Κάτι που αν το έλεγες πέρυσι θα σε περνούσαν για τρελό.