Πότε θα βάλουμε μυαλό;

Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ από τσάτσος του Μάτος μέχρι αγαπητικός του, τόσες φορές που έχω γράψει πόσο πολύ θέλω να μείνει κάθε φορά που είναι να φύγει (δηλαδή συνέχεια από πέρυσι το καλοκαίρι), έχω να καταθέσω μια μεγάλη απορία: πώς γίνεται να συνδέουμε την απόκτηση του παικταρά Νιλμάρ με την αποχώρηση του παικταρά Μάτος; Και γενικά την απόκτηση κάθε καλού παίκτη με την αποχώρηση (με πώληση ή δανεισμό) ενός δικού μας καλού παίκτη; Πώς να φτιάξεις ομάδα με τα «συν-πλην» όλη την ώρα, όταν κάπου θα ενισχύεσαι και αμέσως κάπου θα πονάς;

Αν ισχύουν αυτά που γράφονται, οι άνθρωποι της Ιντερνασιονάλ θέλουν τον Μάτος, άρα τα χρήματα που θα αξιώσουν για τον Νιλμάρ μπορεί να πέσουν στο μισό. Τι αποδεικνύει αυτό; Το προφανές: εμείς ξέρουμε από καλή φέτα κι αυτοί από καλούς παίκτες. Ας επαναλάβουμε το ποίημα μπας και το εμπεδώσουμε: πουλάς τον Μάτος και σε ένα χρόνο, που ο Ζιλμπέρτο θα είναι 34 ετών, θα ψάχνεις πάλι για αμυντικό χαφ. Ή το άλλο: πουλάς τον Μάτος, στα καπάκια έρχεται πρόταση για τον Σιμάο ίση με τη ρήτρα του (άρα δεν μπορείς να αρνηθείς) και τότε τι έχεις; Ουσιαστικά πολλά λεφτά στην τσέπη.

Πρακτικά, όμως, δεν έχεις ούτε καν δεύτερο αμυντικό χαφ. Αν αύριο για να πάρουμε τον Αλεξ (όποιον Αλεξ να 'ναι, δεν έχει σημασία) μας ζητήσουν τον Νίνη, θα τον δώσουμε; Και αν μας πουν «φέρτε τον Μάντζιο για να πάρετε τον Πιζάρο», θα πούμε «δικός σας, με το κλειδί στο χέρι»;

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτή η ιστορία, η διοίκηση μπορεί να άλλαξε, αλλά τελικά κανείς δεν έγινε σοφότερος. Πριν από μερικά χρόνια ο Παναθηναϊκός έδινε δανεικό τον Γκέκα για να πάρει τον Σαλπιγγίδη. Θα χάλαγε άραγε κανέναν να έχει η ομάδα σήμερα και τους δύο στην επίθεση και να μην «ταλαιπωρείται» με κανέναν Ροντρίγκο Σόουζα; Φέτος πήγε κι έδωσε τον Δάρλα ως έμψυχο αντάλλαγμα του Χριστοδουλόπουλου. «Δεν έχει μυαλό ο Δάρλας, αυτός έκανε χειρόφρενα στο πάρκινγκ της Παιανίας», έλεγε το «ρεπορτάζ».

Επειδή οι χειροφρενιές δεν με χαλάνε κι αν θέλω να παίξω σκάκι με κάποιον μυαλωμένο, παίζω με τον Deep Blue στο κομπιούτερ μου, αυτά τ’ ακούω βερεσέ. Κι όποιος βάλει το χέρι στην καρδιά, με κοιτάξει στα μάτια κι ορκιστεί ότι ο Δάρλας δεν έκανε στον Παναθηναϊκό τού ενός αριστεροπόδαρου αμυντικού (μέχρι να έρθει ο Βαβρζίνιακ) κι ότι ο Μουν κι ο Γκάμπριελ είναι καλύτερα αριστερά μπακ από τον Φίλιππο, κερδίζει μια φανέλα του Κώστα Χαραλαμπίδη. Ο οποίος Χαραλαμπίδης πήγε στον ΠΑΟΚ ως ο πρώτος στις ασίστ του Παναθηναϊκού κι ήρθε λίγους μήνες μετά ξενερωμένος και φευγάτος. Ακόμα κι ο αρχιμπόμπερ Σάντορ Τόργκελε πήγε στον ΠΑΟΚ κι είδε το φως το αληθινό: έβαλε γκολ! Και μάλιστα κατά του Ολυμπιακού, στην ήττα του ΠΑΟΚ με 3-2.

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα παικτών που «έπρεπε» να φύγουν επειδή «έπρεπε» να έρθουν άλλοι (Ν'Ντόι, Δημούτσος, Τσίγκας, Χαλκιάς, Νασιόπουλος, Κουτσουρές, κ.ά.), κάποιοι εκ των οποίων έκαναν ή κάνουν καριέρα και ορισμένοι που δεν μάθαμε ποτέ αν και πόσα μπορούσαν να δώσουν στον Παναθηναϊκό. Πόσο θα συνεχιστεί αυτό το βιολί; Για μια διοίκηση η οποία, σύμφωνα με τον Ανδρέα Βγενόπουλο, δεν θα κωλώσει στα λεφτά και θα φέρει παικταράδες, οι «ανταλλαγές πληθυσμού» τύπου «έλα, Νιλμάρ, φύγε, Μάτος» επιβεβαιώνουν το δεύτερο, αλλά διαψεύδουν το πρώτο. Δεν έχουμε λεφτά δηλαδή να πάρουμε έναν καλό παίκτη χωρίς να θυσιάσουμε κάποιον άλλον;

Δεν έχουμε διάθεση να ρισκάρουμε, μήπως και δεν τα πάρουμε πίσω από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ; Ή δεν έχουμε το ποδοσφαιρικό μάτι να εκτιμήσουμε τους παίκτες που πρέπει οπωσδήποτε να μείνουν στην ομάδα, αν θέλουμε να χτίσουμε κάτι που θ’ αντέξει στον χρόνο; Διότι ο 33χρονος Ζιλμπέρτο θ’αντέξει λιγότερο από τον 25χρονο Μάτος.