Το βαλσαμωμένο πτώμα και ο Τεν Κάτε

Σήμερα ολοκληρώθηκε η μετακόμιση στο νέο μου γραφείο. Για κάποιο λόγο μου ανακοινώθηκε ότι θα έπρεπε από εδώ και πέρα να δουλεύω στο υπόγειο. «Τρομάζεις τους συναδέλφους σου» ήταν η μια δικαιολογία που χρησιμοποίησε ο αγγελιοφόρος. «Εγώ δεν ξέρω τίποτα έτσι μου είπαν να σου πω» ψέλλισε και έφυγε τρέχοντας νομίζοντας ότι θα έχει την τύχη που είχαν οι μεταφορείς παρόμοιων ειδήσεων στην αρχαιότητα. «Την γλύτωσες…προσωρινά» σκέφτηκα και άρχισα να τακτοποιώ τις κούτες στο γραφείο. Ένα μικρό παράθυρο υπήρχε μόνο στην τεράστια αίθουσα και έστελνε μερικές χαραμάδες φωτός όσο ήταν μέρα. Τώρα δούλευε μόνο μια λάμπα.

Η πόρτα άνοιξε και ο νεαρός συνάδελφος μπήκε μέσα λαχανιασμένος. «Εεεεε… εεεε…Έχουμε εξελίξεις» κατάφερε να πει μετά από υπερπροσπάθεια. «Την επόμενη φορά που θα μπεις μέσα χωρίς να χτυπήσεις την πόρτα, θα καταλήξεις σε ένα νεκροτομείο και η μοναδική εξέλιξη που θα έχεις θα είναι ότι θα σε βαλσαμώσω». Πήγε να βάλει τα κλάματα. «Πάψε. Σταμάτα να κάνεις σαν κοριτσάκι και πες μου τι έχουμε».

«Πήρε αποφάσεις ο Τεν Κάτε θα έχουμε εξελίξεις στον Παναθηναϊκό»

«Τι αποφάσεις πήρε; Φεύγει; Μένει;» ρώτησα με ένα βαριεστημένο ύφος, ενώ την ίδια ώρα προσπαθούσα να ισιώσω το κάδρο με το εξώφυλλο του Burnt Offerings.
«Θα ανακοινώσει στους παίκτες που θα παίζει ο καθένας και ποιος είναι πρώτη επιλογή και δεύτερη». Προβληματίστηκα. Δούλεψε τελικά η μηχανή του χρόνου και γύρισα στον Ιούλιο; Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες ημέρες είχε βάλει ζέστη αλλά όχι τόσο πολύ. «Θα ασχοληθώ εγώ. Φύγε τώρα από μπροστά μου και την Δευτέρα που θα ξαναρθείς να έχεις κουρευτεί. Αυτή η φράντζα έχει καταντήσει γραφική»

Έμεινα μόνος στο υπόγειο που από εδώ και στο εξής θα ήταν το γραφείο μου. Μίλησα με κάποιος γνωστούς που έκαναν ρεπορτάζ Παναθηναϊκού. Όλοι τους με διαβεβαίωσαν ότι έχουμε Απρίλιο και ότι όντως ο Τεν Κάτε πήρε τώρα τις αποφάσεις του. «Ήθελε από την αρχή να ρωτήσει τους παίκτες που θέλουν να παίζουν αλλά δεν τον άφηναν» μου είπε ένας από αυτούς. «Ποιος δεν τον άφηνε;». «Δεν ξέρουμε». «Ποιος δεν τον άφηνε;». «Δεν ξέρουμε σου είπα». «Ποιος δεν τον άφηνε;» ρώτησα για τελευταία φόρα με ύφος που νόμιζα ότι θα υπνωτίσει τον συνομιλητή μου. Δεν κατάφερα τίποτα. «Ξύπνα! Σου είπα δεν ξέρουμε» μου είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

«Δύσκολα τα πράγματα» σκέφτηκα και έστριψα ένα τσιγάρο. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι να κάνω την κίνηση μου. Έτσι κι αλλιώς οι ανακοινώσεις στους παίκτες θα γίνονταν την επόμενη εβδομάδα. Μέχρι τότε θα μπορούσα να καταστρώσω το σχέδιο μου καλύτερα. Στον Παναθηναϊκό περίμεναν να τελειώσει η σεζόν για να πάρουν τέτοιες αποφάσεις όποτε η δικιά μου καθυστέρηση θα φαινόταν απειροελάχιστη.

Έκατσα στην καινούργια μου πολυθρόνα με ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα στο χέρι. «Πως θα κρατήσεις τα αποδυτήρια υπό τον έλεγχο σου Χενκ;» μουρμούρισα. Μου φάνηκε ότι άκουσα γέλια μόλις ολοκλήρωσα την πρόταση μου. Ήταν ιδέα μου τελικά. Ήπια μια γουλιά ουίσκι και πάτησα το play στο στερεοφωνικό. Είχα ανάγκη για χαλαρωτική μουσική.



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com