Ποιος φταίει για την κρίση

Τώρα, με το αριστερό χέρι στην καρδιά. Θα μπορούσε κάποιος να πει καθαρά ποιος φταίει για την κρίση; Ακόμα χειρότερα αν υπάρχει. Γιατί σήμερα μπορεί να βγαίνουμε στους δρόμους τζάμπα και βερεσέ; Μετρήστε απόψεις γρήγορα και συνοπτικά και μόνο από Μέσα που παρακολουθώ.

«Κρίση υπάρχει διεθνώς, αλλά στην Ελλάδα είναι χειρότερη, επειδή ο Αλογοσκούφης ήταν τρόμπας και χαντάκωσε την οικονομία». «Κρίση υπάρχει διεθνώς, αλλά δεν έχει ακουμπήσει ακόμα την Ελλάδα, η οποία τις επιπτώσεις της θα καταλάβει μετά το καλοκαίρι και το τουριστικό εισόδημα που θα έχει μειωθεί». «Κρίση δεν υπάρχει καθόλου. Η Ελλάδα είναι τέτοιου τύπου χώρα που δεν την ακουμπάει η κρίση. Και το γκολ του ΠΑΟΚ ήταν άκυρο». Αυτή είναι η άποψη του Διόγου και έβαλα το τελευταίο για να είμαστε δύο που το έχουμε πει.

«Κρίση υπάρχει, αλλά πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι», Κάρολος Παπούλιας έφα. Που δεν έφα, όμως, κάνοντας ένα περιποιημένο κοκοκό, πώς τους λένε τους υπεύθυνους. Μου θυμίζει τις περιπτώσεις που λένε «πρέπει να πάρει ευκαιρίες ο Γιάννης Παπαδόπουλος» και, με το που ρωτήσεις «και ποιος να βγει;», δεν λένε όνομα. Πώς τους λένε, ρε Πρόεδρε, αυτούς τους υπεύθυνους; Γιατί έτσι, στο κάποιος, κάπου, κάποτε ξέρω και εγώ να λέω μαγκιές. Επίσης υπάρχει «μεταδιόγος» άποψη ότι κρίση δεν υπάρχει, αλλά την επικαλούνται τα αφεντικά για να κάνουν απολύσεις.

Επίσης, μια παρόμοια άποψη είναι ότι κρίση υπάρχει, αλλά τα αφεντικά δεν πρέπει να απολύουνε. Μια άλλη άποψη είναι το «κρίση υπάρχει, τα αφεντικά, άντε, και να τους επιτρέψουμε να απολύουν, αλλά τους απολυμένους να τους παίρνει το Δημόσιο». Υποθέτω ότι κάτι τέτοιο ήταν η πρόταση του Αλέξη για τους 100 χιλιάδες που πρέπει να προσληφθούν στο Δημόσιο. Επίσης, υπάρχει η άποψη ότι κρίση δεν υπάρχει, αλλά την εφηύραν οι εργοδότες για να θιγούν τα εργατικά κεκτημένα.

Ενα ακόμα θέμα είναι το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον Αλμούνια και την Κομισιόν. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι στις μεγάλες χώρες της Ενωσης τούς έχουνε στην πλάκα. «Κύριε Σαρκοζί, σας ζητάει ο Αλμούνια». «Συλβί, γράψ' τον στο αλμούνια σου. Χι, χι, χι». Οπου καταλαβαίνουμε ότι ο Σαρκοζί, επειδή είναι δεξιός, έχει άθλιο και σεξιστικό χιούμορ, όπως και ότι άμα θέλεις να γελάς στα γαλλικά, πρέπει να κάνεις «χι».

«Αλλά, κύριε Σαρκοζί, λέει ο Αλ ότι πρέπει να κάνουμε περικοπές και απολύσεις». «Πέσ' του να πάρει τηλέφωνο τον Καραμανλή και να κάνει περικοπές και απολύσεις και για λογαριασμό μας». «Είπε ότι τον πήρε χθες και του είπε να απολύσει και για λογαριασμό της Μέρκελ». «Καλά, να απολύσει και άλλους. Στην Ελλάδα έχουνε».

Η Ελλάδα είναι η χώρα που στηρίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γι' αυτό τρέμουν το ΚΚΕ και τους αγώνες του να βγούμε από την Ενωση. Με το που βγούμε, η Ενωση καταρρέει και εμείς ενωμένοι με την Κούβα και τη Βόρεια Κορέα ξηγιόμαστε μια νέα Ενωση, που θα μας παρακαλάνε και δεν θα τους βάζουμε για μέλη.


H προχθεσινή μέρα με έκανε να ανησυχήσω. Είπα στο ραδιόφωνο για πρωταπριλιάτικο αστείο ότι υπάρχει σκέψη ο Βασίλης Γκαγκάτσης να πάει στον Παναθηναϊκό. Καμία αντίδραση. Γεγονός που μπορεί να σημαίνει ότι είτε ο κόσμος περιμένει να ακούσει οτιδήποτε από εμένα είτε περιμένει οτιδήποτε από τον Γκαγκάτση.

Επειδή, λοιπόν, τέτοια πράγματα είναι προάγγελοι κακών, για να μην τσιγκλώ την τύχη μου αποφάσισα να δώσω τη μηχανή για επισκευή και να πάρω τρόλεϊ. Στη λογική του ακτιβισμού αποφάσισα επίσης να μην αγοράσω εισιτήριο. Πού ξέρεις πού μπορεί να είχαν καταλήξει τα λεφτά μου… Μπορεί να είχαν πάει ως βοήθεια στο ΝΑΤΟ, να είχαν χρησιμοποιηθεί στους βομβαρδισμούς της Γάζας, να είχαν γίνει δίκαννα για να κυνηγάει κορμοράνους ο Βωβός στον Βοτανικό. Το μόνο παρήγορο είναι ότι στον φιλειρηνικό αγώνα μου δεν ήμουν μόνος.

Για την ακρίβεια, από τους 30 ξένους και την Ελληνίδα που μοιράστηκαν το μαγευτικό ταξίδι με το τρόλεϊ από την Καλλιρρόης μέχρι το Χαλάνδρι, μόνο μία ξανθιά έβαλε εισιτήριο στο μηχάνημα για να το ακυρώσει. Απόδειξη ότι αυτή η χώρα και οι φιλοξενούμενοί της αγαπάνε την ειρήνη και δεν είναι πρόθυμοι να μετέχουν στα αμερικανικά σχέδια για το μακέλεμα του πλανήτη από τους ιμπεριαλιστές, τους λακέδες τους και τον Βωβό. Επίσης απόδειξη, ότι για να βγάλεις εισιτήριο στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει να είσαι ξανθιά.

Στη διάρκεια του ταξιδιού προσπάθησα να έρθω κοντά στον λαό και να καταλάβω αν δοκιμάζεται από την κρίση. Τα συμπεράσματα ήταν ανάμεικτα. Ενας με μούσι, κατά πάσα πιθανότητα ιθαγενής πρώην σοβιετικής δημοκρατίας (από τις δεύτερες), σίγουρα δοκιμαζόταν από την κρίση, σε σημείο που στο σπίτι του πρέπει να είχαν κόψει το νερό. Μία μικρή αγνώστου προελεύσεως δοκιμαζόταν κι αυτή από την κρίση, μια και καθόταν στην άκρη του καθίσματος του τρόλεϊ στη στάση του κυνηγημένου οικονομικού μετανάστη ή του ανθρώπου που πέρδεται ασυστόλως.

Αντίθετα, μια μαμά και μια κόρη, κατά πάσα πιθανότητα Ουκρανές, οι οποίες μοιραζόντουσαν τα δύο από τα τέσσερα καθίσματα δίπλα και απέναντί μου, δεν τις είχε ακουμπήσει η κρίση. Τουλάχιστον απ' ό,τι μπορούσες να δεις και να ακούσεις. Στο βλέπε η τσάντα του Attica Center που κρατούσαν έδινε μια γκλαμουριά. Στο σπρέχεν ομολογώ ότι τα ουκρανικά (αν ήταν) δεν είναι η δυνατή μου γλώσσα, αλλά απ' αυτά που έπιανα καθησυχαζόμουν. Μαμά: «Νιέζνα μπρουμάι μπροκόλεφ Βασιλόπουλος Χαλάντρι;».

Κόρη: «Νιέζνα Ιβάν κουλπάτσεφ μπουλιούσιν άβτσακα, άβτσακα (σ.σ.: σ' αυτό το σημείο κατάλαβα ότι είναι Ουκρανές. Ακουγόντουσαν σαν τον Αλέξη Σπυρόπουλο όταν λέει Σεβσένκα) κουλμούριν Γκολτιέ. Πράντα». Με το «μαϊμού» να το πεις το «Πράντα», πάλι το σκέφτεσαι αν έχεις να το πληρώσεις.

Επίσης ανακάλυψα ότι, αντίθετα με τους αγωνιστές της «SportDay», οι φίλοι μου είναι τελειωμένα ματσά. Το κατάλαβα όταν τους πήρα στο τηλέφωνο. «Ελα, τι κάνεις». «Καλά, πού βρίσκεσαι; Τι είναι αυτός ο θόρυβος;». «Είμαι σε ένα τρόλεϊ». «Α,α,α. Τρόλεϊ».

Με τον τόνο στη φωνή του ανθρώπου ο οποίος τελευταία φορά που άκουσε και είδε τρόλεϊ ήταν την εποχή που ήταν κίτρινα και τα οδηγούσαν κάποιοι άτυχοι συμπολίτες μας με σκατουλί στολές. «Ελα, τι κάνεις;». «Πού είσαι;». «Σε ένα τρόλεϊ». «Αχ, πλάκα έχουνε τα τρόλεϊ. Είχαμε πάρει ένα πριν από κάποια χρόνια με το παιδί για να πάμε στο Λούνα Παρκ». Οπου το «κάποια» σημαίνει πολλά, μια και το παιδί τελείωσε και το μεταπτυχιακό. «Ελα, τι κάνεις;». «Πού είσαι;». «Σε τρόλεϊ». «Αχ, τι χαριτωμένα που είναι τα τρόλεϊ;».

Με τον τόνο της γνήσιας... συριζέας που βρίσκει χαριτωμένες μέχρι και τις πατημένες γάτες. Συμπέρασμα. Στον κύκλο που κινούμαι αν γράψεις ένα βιβλίο που να λέγεται «Τα ταξίδια μου με το τρόλεϊ», θα εντυπωσιάσει περισσότερο από όσο είχαν εντυπωσιάσει τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο.

Χάρις στο τρόλεϊ και στις αφίσες που κρεμάνε στους στύλους του ηλεκτρικού μπόρεσα επίσης να πληροφορηθώ ότι την όμορφη πατρίδας μας επισκέπτεται το αηδόνι του Κάπο Βέρντε, Σεζάρια Εβόρα. Η ξυπόλυτη βάρδος της Δυτικής Αφρικής, της οποίας αν χάσετε τη συναυλία, χάσατε. Θα πρέπει να περιμένετε μέχρι και ένα εξάμηνο μέχρι να ξαναέρθει.

Εχω την αίσθηση ότι όποτε στο σπίτι των Εβορέων δεν έχουνε να πληρώσουνε τη ΔΕΗ, η Σεζάρια κατεβαίνει στην Ελλάδα για να μαζέψει κάνα φράγκο. Οπου στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία καλλιτεχνών, οι οποίοι παραμένουν «επαναστατικοί» μέχρι να τα κακαρώσουν.

Ας πούμε ο Νικ Κέιβ. Ας πούμε ο Ιγκι Ποπ. Εγγόνια πρέπει να έχουνε οι άνθρωποι, αλλά στην Ελλάδα η επανάσταση του Μετς τούς θεωρεί πρωτοπορία. Οπου και αυτοί μας παίρνουνε πρέφα και το πουλάνε. Οπως με την Εβόρα, που δεν θα εντυπωσιαστώ αν μάθω ότι είχε μεγαλύτερη συλλογή σε παπούτσια από την Ιμέλντα Μάρκος, αλλά για τις σκηνικές παραστάσεις στην Ελλάδα εμφανιζόταν ξυπόλυτη.


Στη μουσική, πάντως, αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη μακροβιότητα είναι οι τζαζίστες. Αν υπάρχει, λοιπόν, μια εμφάνιση τζαζίστα που θα σύστηνα, είναι του Wayne Shorter στο Μέγαρο. Με δύο μειονεκτήματα. Πρώτον ότι το Μέγαρο είναι κάπως μεγάλο για τζαζ και δεύτερον ότι αν συγκρίνετε τιμές Λονδίνου και Μεγάρου στη μουσική, ορισμένες φορές έρχεται φτηνότερα να πας στο Λονδίνο να δεις τη συναυλία.