Το πετεινάρι της Τότεναμ και του Τότη

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Διαβάζω το βιβλίο για τον Τότη Φυλακούρη που έγραψε ο Αρης Γάτας και διαπιστώνω για άλλη μια φορά πόσο δίκιο έχει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο («Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου»), ο οποίος τονίζει με έμφαση πως «το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε είναι άχρηστο και άχρηστο είναι οτιδήποτε δεν φέρνει κέρδη. Κανείς δεν κερδίζει απ' αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα παιδί για λίγο, μια και παίζει όπως ένα παιδάκι με το τόπι του ή μια γάτα με το μάλλινο κουβάρι».

Ενα βιβλίο γεμάτο απρόοπτα και «παραλειπόμενα» των αποδυτηρίων και του δήθεν αθέατου παρασκηνίου του τότε, το οποίο, συγκρινόμενο με τις σημερινές ατασθαλίες και ραδιουργίες, μοιάζει με σχολικό σκετς!

Μεγάλη ιστορία το περιττό, το παιδικό, το ερασιτεχνικό και το αυθόρμητο. Ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση είναι η έκπληξη που κρέμεται από μια κλωστή και που έρχεται συχνά για να ταράξει τα νερά και να τροφοδοτήσει την παραφιλολογία των ποδοσφαιρικών συζητήσεων σε όλη την επικράτεια. Μπάλα χωρίς εκπλήξεις είναι τόσο ανούσια όσο το να συζητάμε με τον Σημίτη, τον Παπαντωνίου και τον Αλογοσκούφη για τις δημοσιονομικές επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας κατά τον Μεσοπόλεμο.

Ετσι, λοιπόν, όπως και να το κάνουμε προσωπικότητες με χιούμορ, παιδική αφέλεια και πάθος σαν τον Τότη, τον Αρδίζογλου, τον Βαμβακούλα, τον Παρίδη, τον Σπυρίδωνα και τον Αχιλλέα Ασλανίδη δεν θα βρούμε πια.

Διαβάζω για εκείνο το αμίμητο επεισόδιο του Νοεμβρίου του 1972, με τον κόκορα που έφερε στο γήπεδο της Λεωφόρου ο αμίμητος Τότης για να κάνει πλάκα στους άσπονδους φίλους του, τους Ολυμπιακούς, μετά την ήττα του Θρύλου 4-0 από την Τότεναμ (η οποία έχει για έμβλημά της και ψευδώνυμό της τον πετεινό).

Αφηγείται ο Φυλακούρης:

«Δύο μέρες μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Τότεναμ στην Αγγλία έδωσα διακόσιες πενήντα δραχμές στον Μπακούρο και μου έφερε έναν κόκορα μέσα σε ένα σακί. Λες και τον είχα εκπαιδευμένο τον π…η τον κόκορα, μόλις τον έβγαλα από το τσουβάλι, κατευθύνθηκε στο κέντρο του γηπέδου και στρογγυλοκάθισε. Η Λεωφόρος πήρε φωτιά… Εγινε το ''έλα να δεις'' από τον κόσμο. Τα γέλια έδιναν και έπαιρναν. Μία εβδομάδα η εφημερίδα ''Φως'' καλούσε τα όργανα του ποδοσφαίρου να με τιμωρήσουν παραδειγματικά.

Φυσικά και ζήτησα συγγνώμη από τους Ελληνες φιλάθλους δημοσίως. Σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να προσβάλω την ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά ήταν μια πλάκα μόνο. Σε άλλες χώρες μπορεί να έχουν το γαϊδουράκι, το γουρουνάκι, εδώ είχα τον κόκορα και έκανα την πλάκα μου.

Είναι αλήθεια ότι όταν το είχα πει και στα παιδιά, τα φιλαράκια μου, τον Γκλέζο και τον Κελεσίδη, γέλασαν και με προέτρεψαν να κάνω τη φάρσα. Ηξεραν ότι ήταν στον χαρακτήρα μου να είμαι πλακατζής. Εφαγα τέσσερις αγωνιστικές ποινή και πενήντα χιλιάδες δραχμές πρόστιμο εκείνη την εποχή.

Αλλά και η Τότεναμ του πανύψηλου Τσίβερς, του Πέριμαν και του Γκιλζίν, έτσι όπως τη γνωρίσαμε από τις μεταδόσεις του Σαββάτου στο ασπρόμαυρο ΕΙΡΤ τη δεκαετία του '70, δεν υπάρχει πια. Μόνο αν εκραγεί ο Ρέντναπ επειδή ο Καπέλο καλεί στην εθνική τραυματίες ''πετεινούς'' ή αν νικάει τη Λίβερπουλ ή την Τσέλσι -άντε, κι αν ανανεώσει ο Λένον- θα βρούμε τρίστηλο για τους ''πετεινούς'' (''Spurs'', αλλά και ''Lillywhites'' (κρίνα) –για τους μυημένους).

Ξέρω φίλους εδώ που υποστηρίζουν Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και λιγότερους που είναι με την Αρσεναλ, ενώ εσχάτως έχει ''ρεύμα'' και η Τσέλσι.

Η Τότεναμ, όμως, έχει κι αυτή τη γοητεία της, όπως και τις δικές της πρωτιές: Είναι η ομάδα που πήρε το πρώτο νταμπλ στη χώρα της στον 20ό αιώνα (την περίοδο 1960-61). Είναι η ομάδα που πήρε πρώτη ευρωπαϊκή ''κούπα'' (Κύπελλο Κυπελλούχων το 1963 με τον περίφημο Τζίμι Γκριβς στις τάξεις της). Είναι η ομάδα του πρωταθλητή κόσμου Μάρτιν Πίτερς, του οποίου δύο φορές απέκρουσε πέναλτι ο Παναγιώτης Κελεσίδης σε εκείνο το ατυχές 4-0 του “Γουάιτ Χαρτ Λέιν” τον Νοέμβριο του 1972. Η Τότεναμ εξάλλου προσπάθησε να ανατρέψει τον ''κώδικα'' με τις κλασικές αγγλικές σέντρες και το σκληρό προβλέψιμο φούτμπολ, αποκτώντας το 1978 δύο φαντεζί μπαλαδόρους, τους Αργεντινούς πρωταθλητές Οσβάλντο Αρντίλες και Ρικάρντο Βίλα.

Σαν χθες θυμάμαι, αν και πέρασαν 15 χρόνια, που πήρα το λεωφορείο νούμερο δέκα από την Οξφορντ Στριτ (απέναντι από τα Σέλφριτζες) για το ''Στάμφορντ Μπριτζ''. Τσέλσι – Τότεναμ. Τελικό αποτέλεσμα, 1-1. Προηγήθηκε η Τότεναμ με πέναλτι του νεαρού τότε Τέντι Σέρινγχαμ, για να ισοφαρίσει για τους ''μπλε'' ο Τόνι Κασκαρίνο.

''Μη νομίζεις ότι υπάρχει φανατισμός και έχθρα μεγάλη μεταξύ Τότεναμ και Τσέλσι'', μου είπε ένας φίλαθλος των ''πετεινών'' εκείνη τη μέρα. ''Με την Αρσεναλ είναι που μας χωρίζει άβυσσος. Είναι η κόντρα για το ποιος θα κυριαρχήσει στο Βόρειο Λονδίνο!''».

Για να επιστρέψουμε σ' εκείνο το περίεργο φθινόπωρο του 1972, ο Ολυμπιακός απέκλεισε κατ' αρχάς την ιταλική Κάλιαρι για το ΟΥΕΦΑ (θυμάμαι ότι ο Συνετόπουλος είχε …σβήσει τον πολυδιαφημισμένο Τζίτζι Ρίβα) και στη συνέχεια κληρώθηκε με την κάτοχο του τροπαίου, Τότεναμ. Στη ρεβάνς του 4-0 ο Ολυμπιακός πήρε τουλάχιστον μια τιμητική νίκη 1-0 με σκόρερ τον Ρομέν Αργυρούδη.

Οσο για τον Τότη, εκείνο τον καιρό η ομάδα του, ο ΠΑΟ, είχε την εκκρεμότητα της –μοναδική περίπτωση– επανάληψης της ρεβάνς με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας (1-2 στη Βουλγαρία) για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, μια και μετά το 2-1 υπέρ του ΠΑΟ στην Αθήνα ακολούθησε η διαδικασία των πέναλτι τα οποία μέτρησε λάθος ο διαιτητής.

Η ΟΥΕΦΑ διέταξε επανάληψη του ματς της Λεωφόρου. Δυστυχώς για τον ΠΑΟ, οι Βούλγαροι νίκησαν 2-0 και προκρίθηκαν.

Ακόμα χειρότερα για τον Τότη, η κερκίδα του Καραϊσκάκη δεν έχασε την ευκαιρία και του απάντησε για το χάπενινγκ με τον κόκορα, φωνάζοντας το σύνθημα «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες»!