Τον λένε ακόμα Παναθηναϊκό...

Μολονότι ο Παναθηναϊκός πέταξε για την Ιταλία με τα φτερά κομμένα και με τα πόδια βαριά, κατέθεσε στο παρκέ την ισχυρότατη προσωπικότητα των παικτών του και έπαιξε ένα σχεδόν τέλειο πρώτο ημίχρονο, απέναντι σ' έναν αντίπαλο ο οποίος ξαφνικά αισθάνθηκε ασήκωτο στους ώμους του το βάρος του φαβορί.

Ο ίδιος ΠΑΟ που έχασε κατά κράτος τη μάχη των ριμπάουντ στους πρώτους δύο αγώνες (-10 συνολικά), αυτή τη φορά μάζεψε 22 έναντι 9 των αντιπάλων του. Ο ίδιος ΠΑΟ που δυσκολευόταν να βρει τον δρόμο προς το καλάθι της σκληροτράχηλης Σιένα έβγαλε 20λεπτο με 60% ευστοχία και με 9 σκόρερ στη σύνθεσή του, οπότε προηγήθηκε με διαφορά 13 πόντων (είχε φτάσει και στους 16) χωρίς να εκτελέσει έστω μία ελεύθερη βολή!

Ο ίδιος ΠΑΟ που στην Αθήνα έκανε ήρωες παίκτες όπως τον Σάτο, τον Καουκένας ή τον Λαβρίνοβιτς, ξεγύμνωσε την... Ιταλίδα πριγκίπισσα και άφησε να φανούν τα κουρέλια που φορούσε αυτή μέσα από τα λαμπερά ρούχα της Πέμπτης. Δεν είχε παρά να μείνει συγκεντρωμένος έως το τέλος, ώστε να προστατεύσει τα πολύτιμα λάφυρά του. Και το έκανε, με επιμονή και πάθος που θα ξάφνιασε και τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς!

Χάθηκαν μόνο δύο δίλεπτα στο πρώτο 12λεπτο του αγώνα. Μετά η Σιένα έκανε βαθιά υπόκλιση και παραδόθηκε σε μια ομάδα καταφανώς ανώτερη από την ίδια. Ακόμα και όταν η διαφορά έφτασε τους 30 πόντους, 67-37, οι παίκτες του Παναθηναϊκού κυνηγούσαν τις φάσεις σαν αφιονισμένοι. Οποτε κάποιος έδειχνε σημάδια χαλαρότητας, οι συμπαίκτες του έσπευδαν να τον επαναφέρουν στην τάξη με μάτι που γυάλιζε. Ο Σπανούλης έβαλε τις φωνές στον Μπατίστ, ο Γιασικεβίτσιους στον Περπέρογλου.

Στο τέλος, όμως, όλοι αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν μια νίκη τεράστιας σημασίας, τη σημαντικότερη που πέτυχε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια. Η κεκτημένη ταχύτητα με την οποία θα μπει μεθαύριο στο «Παλασπόρτ Μενς Σάνα» μπορεί να τον φέρει στο μονοπάτι της πρόκρισης μια ώρα αρχύτερα. Δεν πειράζει κι αν πανηγυριστεί αυτή επί ιταλικού εδάφους. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και το 1996 στο Τρεβίζο;

Ο Ολυμπιακός έκανε ακριβώς αυτό –το ασυγχώρητο λάθος απειρίας– που όφειλε να αποφύγει: μπήκε στο «Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες» με τη νοοτροπία της ομάδας που έχει την πολυτέλεια της ήττας. Αφησε τη στολή του καμικάζι στα αποδυτήρια, αν όχι στον Πειραιά. Εχυσε τόνους ιδρώτα για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του πρώτου ημιχρόνου, αλλά δεν είχε όσο χρόνο χρειαζόταν. Αν μη τι άλλο, υπενθύμισε στη Ρεάλ ότι είναι σκληρό καρύδι και ότι δεν παραδίδεται στις αναποδιές μιας νύχτας . Η εικόνα του τελευταίου δεκάλεπτου προσδίδει αισιοδοξία στον Ολυμπιακού εν όψει του τέταρτου αγώνα. Αν αυτός ξεκινήσει με 0-11 αντί για 11-0, το τέλος του μάλλον θα βαφτεί στα κόκκινα.

Τώρα που έσβησαν τα φώτα της τρίτης αναμέτρησης σε Ιταλία και Ισπανία, οι ομάδες μας κρατούν στα χέρια τους τις τύχες τους και έχουν ακόμα σύμμαχο τον κόσμο τους, εάν χρειαστεί να φτάσουν σε 5ο αγώνα. Τι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε; Δεν είναι, λοιπόν, πρωταπριλιάτικο ψέμα, είναι αλήθεια: η Ελλάδα είναι φαβορί για να στείλει δύο ομάδες στην κορυφογραμμή της Ευρώπης. Μακάρι να σφραγιστούν τα δύο «εισιτήρια» από αύριο, δηλαδή μια ώρα αρχύτερα.