Οι επιστήθιοι φίλοι του «Τζόλε»

O θείος Αμάραντος άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου και με πλησίασε βουρκωμένος. «Το 'φαγαν το παιδί, Στέφανε. Πρώτα ήταν ο Βασίλης, τώρα εκείνος. Πόσοι άραγε έχουν σειρά ακόμη;», πρόλαβε να ψελλίσει, πριν ξεσπάσει σε αναφιλητά. Ημουν από τον ύπνο ακόμη και το μυαλό μου πήγε αμέσως στο κακό. Φοβήθηκα ότι ο θείος μοιρολογούσε για τον χαμό του Αρη Σπηλιωτόπουλου από την πολιτική ζωή της χώρας. Η σκέψη ότι ο γιος ενός ταχυδρόμου και σύζυγος της Μάρας πέτυχε την πολιτική εξόντωση του Αρη «πάγωσε» το αίμα στις φλέβες μου…

Μόλις ο θείος μου έκανε την απαραίτητη μετάφραση και κατάλαβα ότι τον Πρέντραγκ κλαίγαμε, διότι αποχαιρετά το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» που χάνει, τα μάτια μου φωτίστηκαν. Ηξερα ότι η πολυμετοχική οργάνωση «Πράσινοι τιμωροί» είχε κάνει και πάλι την εμφάνισή της. Η πικρή αλήθεια, dear, είναι ότι ο «Τζόλε» δεν θα κρεμάσει τα παπούτσια του επειδή το θέλει. Αναγκάζεται να το κάνει. Ο Κώστας Νικολακόπουλος στο «Φως» είναι σαφής:

«Μωρέ, ο "Τζόλε" ήθελε να συνεχίσει για ένα χρόνο ακόμα. Τι ένα δηλαδή, όπως έλεγε και ο Σόλιντ, "αυτός θα παίζει μέχρι τα σαράντα". Αλλά από το να ακούει και να διαβάζει διάφορα περίεργα, καλύτερα που σταμάτησε». Και λίγα λέει ο Κώστας μου. Αν ήταν στο χέρι του ασκεπούς αρχηγού, μέχρι τα 60 του θα έπαιζε. Το σκίτσο είναι χαρακτηριστικό. Ο ψυχολογικός πόλεμος που υπέστη το αγόρι μου, όμως, ήταν άνευ προηγουμένου. Μην πάει ο νους σου σε δημοσιογράφους και λοιπούς συνοδοιπόρους του δικού μου Τάκη, με το φραπέ μαλλί. Οι υποκινητές των συκοφαντικών δημοσιευμάτων και των φημών που εντέχνως διοχετεύονταν στην πιάτσα ήταν άλλοι. Οι πολυμετοχίτες…

Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν χθες, μόλις διάβασα ένα σχόλιο στο πρωτοσέλιδο της «Πράσινης»: «Μετά τον Γκαγκάτση τέλος και ο Τζόρτζεβιτς». Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, κεχαριτωμένε, όμως ούτε ο ντετέκτιβ Μονκ δεν θα έβρισκε τόσο γρήγορα τη λύση του μυστηρίου. Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, ότι οι διοικούντες τον Παναθηναϊκό, έπειτα από μεθοδικές και συντονισμένες κινήσεις, είχαν κατορθώσει να επιτύχουν την απομάκρυνση του Βασίλη μου, από τα εγκόσμια της ΕΠΟ.

Φαίνεται ότι οι πολυμετοχίτες δεν επαναπαύθηκαν στις δάφνες του πρώτου θριάμβου τους, αντίθετα σήκωσαν τα μανίκια και πέρασαν στον επόμενο στόχο. Μετά τον Βασίλη, που είχε πλέον πάρει τον δρόμο που του πρέπει, τον αγύριστο, σήμανε και η ώρα του «Τζόλε». Τα καμάρια μου φέτος έχουν αποφασίσει να απομακρύνουν όλους εκείνους που συνέδεσαν το όνομά τους με την παντοκρατορία του Ολυμπιακού, γι' αυτό άφησαν σε δεύτερη μοίρα το πρωτάθλημα. Πόσα καρπούζια να χωρέσουν πια σε μια μασχάλη;

Τώρα που έμαθες την αλήθεια, ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε και με ένα θέμα ήσσονος σημασίας. Τα κατορθώματα του ποδοσφαιριστή Τζόρτζεβιτς. Εχεις αναρωτηθεί ποτέ, dear, ποιο ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμά του όλα αυτά τα χρόνια; Σε προλαβαίνω, πριν δώσεις λάθος απάντηση. Οχι δεν είναι η δόξα, ούτε οι τίτλοι, μήτε τα λεφτά. Είναι απλώς των φίλων η χαρά. Ο Κώστας Καραπαπάς στο «Goal» έχει τις λεπτομέρειες:

«Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς κατάφερε και κάτι που λίγοι το έχουν καταφέρει. Τι; Μα, να έχει μόνο φίλους. Ακόμα και οι οπαδοί των άλλων ομάδων τον σεβάστηκαν και τον παραδέχτηκαν και ως ηγέτη και ως μεγάλη κλάση».

Ο Καραπαπάς για μία ακόμη φορά έπεσε διάνα. Ο γλυκός μου Γκόντζος στο «Derby» έσπευσε να επιβεβαιώσει τα γραφόμενά του, σχολιάζοντας την απόφαση του επιστήθιου φίλου του, «Τζόλε», να σταματήσει το ποδόσφαιρο:

«Κανονικά θα έπρεπε να ανακηρυχθεί η συγκεκριμένη μέρα εθνική γιορτή. Δεν είναι και λίγο πράγμα να ανακοινώνει αυτό το κόσμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου ότι σταματάει το ποδόσφαιρο. Βέβαια το έκανε δύο μέρες νωρίτερα καθώς -και με βάση τα κοσμήματα που γέμισε όλα αυτά τα χρόνια τα ελληνικά γήπεδα ο συγκεκριμένος παίκτης- θα έπρεπε σημειολογικά τουλάχιστον να ανακοινώσει την Πρωταπριλιά την αποχώρησή του, αλλά τέλος πάντων».

Μην τον παρεξηγείς τον Κώστα μου, αγαπητέ αναγνώστη. Νάζια τού κάνει του Πρέντραγκ, διότι δεν μπορεί να δεχτεί ότι χάνει τον παλιόφιλό του έτσι ξαφνικά. Τα ίδια έκανε και ο Στιβ στον Μπράντον στα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς». Τι σου είναι η αντρική φιλία τελικά…

Ενα ακόμη αγόρι που στενοχωρήθηκε πολύ από την απόφαση του «Τζόλε» είναι ο Νικόλας Βασιλαράς. Γράφει στην «Πράσινη»:

«Κλαίμε όλοι. Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απάτη που πέρασε ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα, επιτέλους σταματάει το ποδόσφαιρο. Το χειρότερο με αυτόν τον παίκτη που κάποιοι τολμάνε να τον αποκαλούν και κόσμημα, είναι πως είχε το θράσος να πανηγυρίζει τα κλοπιμαία. Αντί να σκύβει το κεφάλι και να πηγαίνει με αργά βήματα στη σέντρα, αυτός το γλεντούσε και έκανε τον καμπόσο».

Θα είναι αμαρτία από τον Θεό αν όλη αυτή η συσσωρευμένη οργή του γοητευτικού Βασιλαρά για τον Τζόρτζεβιτς δεν μετουσιωθεί σε τέχνη. Μια καλή ιδέα θα ήταν ο Νικόλας μου να ακολουθήσει τα χνάρια του Μορίς Λεμπλάν και να συγγράψει ένα διήγημα αφιερωμένο στον άσο του Ολυμπιακού, το οποίο θα δημοσιεύεται στην «Πράσινη» σε συνέχειες. Είναι ξεκάθαρο άλλωστε ότι ο Βασιλαράς έχει τόσα ράμματα για τη γούνα του «Τζόλε», που ένα άρθρο δεν του φτάνει ούτε για ζήτω...

Μπορεί λοιπόν να ξεκινήσει το συγγραφικό του έργο γράφοντας για τη «σύλληψη του Πρέντραγκ, του σύγχρονου Αρσέν Λουπέν» για να του φύγει και το μαράζι. Θα ορκιζόμουν ότι το αριστούργημα του Βασιλαρά θα γίνει ανάρπαστο, όμως διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη. Φοβάμαι μήπως το μέγεθος του συγγραφέα καπελώσει το δημιούργημά του και πάει άκλαυτο το βιβλίο…

Το μάτι μου πήρε, φίλε αναγνώστη, μια μεγάλη δήλωση του Γρηγόρη Γεωργάτου, στο gavros.gr για τον πρώην συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό: «Με έχετε ζαλίσει. Δεν σταμάτησε και ο Μαραντόνα. Δεν έχω να πω τίποτα». Βρίσκω τον Γρηγόρη υπερβολικό. Ακόμη και ο Μαραντόνα αν σταματούσε, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα έπρεπε να μπει στον κόπο να κάνει δηλώσεις ο καλός μου. Θα μου φαινόταν πιο λογικό να συμβεί το αντίστροφο. Να κάνει δηλαδή δηλώσεις ο Μαραντόνα για τον αρρενωπό Γρηγόρη. Για να μη χάσουμε και το μέτρο πια σε αυτή τη χώρα…