Πρώτο τραπέζι πίστα

Μια που «άρχισαν τα όργανα» εδώ και τόσο καιρό στον Παναθηναϊκό, τι θα γινόταν άραγε αν η ομάδα ήταν ένα μεγάλο κέντρο διασκέδασης;

• Θα δυσκολευόμασταν να βολέψουμε όλα τα αφεντικά σε «καλτσάτα» τραπέζια. Πού να βρεις πέντε «πρώτα τραπέζια κάλτσα»; Ολοι τους πάντως θα συναγωνίζονταν ποιος θα πετάξει τα περισσότερα λουλούδια, ποιος θα μπει περισσότερες φορές στις κοσμικές στήλες και ποιος θα πάρει το μικρόφωνο πρώτος για να κάνει ντουέτο με τον τραγουδιστή.

• Θα διαφωνούσαμε στο σχήμα. Να φέρουμε 2-3 καρα-γκράντε ονόματα (π.χ. Ρέμο, Μητροπάνο, Πλούταρχο) ή 4-5 καλά ονόματα (π.χ. Οικονομόπουλο, Βέρτη, Πετρέλη, Τσαλίκη, Νίνο);

• Αντιστοίχως θα είχαμε διαφωνίες για το ποιος θα έπρεπε να βγει πρώτος, ποιος δεύτερος κοκ. Επίσης, για τον χρόνο του κάθε καλλιτέχνη, ποιος θα έλεγε τα «έντεχνα» και ποιος θα άνοιγε τη «λαϊκή ώρα» -όπου βέβαια θα την πλήρωνε ο διευθυντής προγράμματος, ως συνήθως. Επίσης, ο ένας ιδιοκτήτης θα ήταν κατά της ρίψης λουλουδιών ως πιο έντεχνος και χαμηλών τόνων, ο άλλος θα πρότεινε να απαγορευτεί στους πελάτες να ανεβαίνουν στα τραπέζια, ο τρίτος θα ήθελε τις χορεύτριες πιο σεμνά ντυμένες και πάει λέγοντας.

• Θα προσπαθούσαν να φτιάξουν το δικό τους μαγαζί για να φύγουν από το νοίκι, αλλά θα τους κόβανε τον βήχα 131 φίλοι της καλής μουσικής, της Επιτροπής Σωτηρίας των Μπουάτ, με ύμνο «Το μπαρ το Ναυάγιο».

• Αν οι τουαλέτες ήταν βρόμικες, θα έφταιγαν οι παρκαδόροι. Αν ο τραγουδιστής έχανε τα λόγια του, θα την πλήρωναν οι λουλουδούδες. Κι αν δεν δούλευε ο εξαερισμός και ντουμάνιαζε το μαγαζί, θα έριχναν το ανάθεμα στους δημοσιογράφους του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, που γράφουν κακίες. Οι άσχετοι.

• Θα έπεφτε πρόστιμο σε όλα τα μέλη της ορχήστρας -ακόμα κι αυτούς που τη συγκεκριμένη βραδιά είχαν ρεπό- αν τα δύο μπουζούκια ήταν ξεκούρδιστα κι ακουγόταν ένας μαγευτικός ήχος σαν να νιαουρίζει συναχωμένη γάτα στα σκουπίδια.

• Θα κλαίγανε τα λεφτά που ξόδεψαν για να πάρουν τον μετρ και να μην καταλήξει στο ανταγωνιστικό μαγαζί, διότι διαπίστωσαν ότι δεν μπορεί όχι να πάει τον κόσμο στα τραπέζια του, αλλά ούτε να βρει τον δρόμο προς την τουαλέτα.

• Αν το απέναντι μαγαζί είχε πιο πολύ κόσμο κι ήταν πιο πετυχημένο, θα έψαχναν για δικαιολογίες: έχει πιο χαλαρή πόρτα και βάζει μέσα όποιον να 'ναι, έχει ποτά-μπόμπες, έχει άκρες στην ΥΠΕΕ και το Υγιειονομικό, κάνει χορούς και συνεστιάσεις και φέρνει κόσμο με τα πούλμαν από επαρχία. Πάντα φταίνε οι διαπλοκές άλλωστε και το παρασκήνιο.

• Στα μίτινγκ των αφεντικών, πάντα κάποιος δεν θα είχε κληθεί ή κάποιος θα είχε άλλα, σοβαρότερα πράγματα να κάνει και δεν θα υπήρχε ποτέ απαρτία. Διότι κανείς τους δεν ήταν ποτέ ιδιοκτήτης μπουζουκιών, ως βασική απασχόληση. Αλλες επιχειρήσεις είχαν και μπήκαν στη νύχτα από περιέργεια και «αγάπη για το τραγούδι», βεβαίως βεβαίως.