Πρωταπριλιάτικες «κόκκινες» αλήθειες

Αργά απόψε, μεσάνυχτα της 31ης Μαρτίου προς 1η Απριλίου του σωτήριου έτους 2009, ο Ολυμπιακός ενδέχεται να πανηγυρίσει την επιστροφή του στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή, δηλαδή την πρόκρισή του σε ένα φάιναλ φορ Ευρωλίγκας για πρώτη φορά έπειτα από 10 χρόνια. Ποιος θα πίστευε τέτοιο πράγμα καταμεσής της πέτρινης δεκαετίας που προηγήθηκε; Ακόμα και πριν από ένα μήνα αυτό το σενάριο θα ακουγόταν μάλλον σαν πρωταπριλιάτικο αστείο. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα λίγα λεπτά προτού ξημερώσει Πρωταπριλιά...

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έχει περπατήσει αυτά τα κατατόπια πολλές φορές, ως αθλητής ακόμα, αρχικά του Αρη και στη συνέχεια του Παναθηναϊκού. Δεν θα αφήσει τους παίκτες του να πανηγυρίσουν πρόωρα, ούτε θα τους επιτρέψει να κάνουν ταξιδιωτικά σχέδια για φίλους και συγγενείς εν όψει Πρωτομαγιάς στο Βερολίνο. Αν ο Ολυμπιακός εμφανιστεί απόψε στο παρκέ του «Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες» με το μυαλό στραμμένο στο Βερολίνο, κινδυνεύει να πάθει ό,τι υπέστη η Εθνική Ελλάδας του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Θοδωρή Παπαλουκά όταν μπήκε στο γήπεδο της Σαϊτάμα για τον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006. Το κορμί της βρισκόταν στην Ιαπωνία και το μυαλό της ταξίδευε στην Αθήνα, στην αποθεωτική υποδοχή που περίμενε τους δαφνοστεφανωμένους διεθνείς. Επειτα έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι της.

Ο Ολυμπιακός θα έχει και δεύτερη ευκαιρία αν ηττηθεί απόψε, αλλά και τρίτη, επί ελληνικού εδάφους αυτή, εφόσον φύγει από τη Μαδρίτη με δύο ήττες στην καμπούρα του. Θα πρέπει, όμως, να παίξει απόψε σαν να μην υπάρχει γυρισμός. Η αγαπημένη λέξη των απανταχού Ελλήνων, «αύριο», δεν ταιριάζει στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Τόσο οι «κόκκινοι» όσο και οι «πράσινοι» οφείλουν να αποδυθούν ψυχή τε και σώματι στο κυνήγι του σήμερα. Για τον Παναθηναϊκό το έπαθλο ενδεχόμενης νίκης του απόψε στη Σιένα θα είναι το δικαίωμα στην ελπίδα, στο αύριο. Για τον Ολυμπιακό το έπαθλο θα είναι το εγχειρίδιο γερμανικής για αρχαρίους: «Guten Tag, Berlin». Καλημέρα, Βερολίνο!

Με άλλα λόγια, έφτασε η ώρα της μεγάλης πρόκλησης, της υπέρβασης. Ο Ολυμπιακός θα βρει απέναντί του μια ομάδα που νιώθει τα πόδια της βαριά και τον νου της συννεφιασμένο. Ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει έναν αντίπαλο οπωσδήποτε αισιόδοξο, αλλά και αγχωμένο ενώπιον της δύσκολης αποστολής: δεν είναι εύκολο να νικηθεί η ταξιαρχία του Ομπράντοβιτς τρεις φορές σερί, ούτε βέβαια να νικήσει ξανά εν Αθήναις σε περίπτωση ανατροπής στην Τοσκάνη. Ωστόσο, η Μοντεπάσκι δείχνει ικανή να τελειοποιήσει το μοντέλο που ο ίδιος ο Ζοτς λάνσαρε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Αλλά αποκλείεται να πετύχει τέτοιο κατόρθωμα εν μια νυκτί, όταν στην αντίπερα όχθη στέκεται αγριεμένος ο πρώτος διδάξας.

Εμπρός, λοιπόν, νυν υπέρ πάντων ο αγών σε δύο μέτωπα στη φλεγόμενη Μεσόγειο. Η πείρα υπάρχει, το ταλέντο αφθονεί, η φιλοδοξία καίει τα σωθικά. Αυτό που ακούγεται από τη Δύση δεν είναι παρά σάλπισμα νίκης.