Πρωτάθλημα-αυγοτάραχο, παίκτες-χαβιάρι

Παραδοσιακά οι Τζώρτζογλου αυτού του τόπου μάς χάριζαν ωραίες ατάκες. Λίγο μελό, λίγο υπερβολικές, λίγο στομφώδεις, αλλά ενδιαφέρουσες. Δεν προκαλεί λοιπόν καμία εντύπωση η κουβέντα του Νίκου Τζώρτζογλου (ο οποίος παρέλαβε τη σκυτάλη από τον Στράτο Τζώρτζογλου), ενός εκ των μεγαλομετόχων του Εργοτέλη, ότι «με ένα εκατομμύριο ευρώ δεν παίρνετε ούτε την αφίσα του Τζώρτζογλου». Τρέμω στην ιδέα πόσο θα κοστίζει η «Σούπερ Κατερίνα» του επόμενου μήνα ή το «Sporty», αν τολμήσουν να έχουν συλλεκτική αφίσα του Βασίλη Κουτσιανικούλη. Ενα μύριο και δύο ευρώ; Τουλάχιστον. Προλάβετε πριν εξαντληθεί.

Επίσης προλάβετε πριν εξαντληθεί κι ο ίδιος ο Κουτσιανικούλης. Διότι σήμερα παίζει καλά και τον κοστολογούμε 2-2,5 εκατομμύρια. Αύριο; Μεθαύριο; Μόνο ο Θεός ξέρει. Πέρυσι τέτοια περίοδο πάνω κάτω γινόταν ένας αντίστοιχος ντόρος για τον Κοιλιάρα, ο οποίος πήγε το καλοκαίρι στον Πανιώνιο, αλλά κοντεύει να το ξεχάσει ακόμα κι ο κ. Τσακίρης. Μια που είμαστε στον Εργοτέλη, κάτι ανάλογο είχε γίνει ακόμα πιο παλιά και για τον Ογκουνσότο πριν πάει στο Βέλγιο κι επιστρέψει. Για τον Φιλόμενο, τον Καρντόσο, πιο πρόσφατα για τον Ζαϊρί. Για τον Μάκο και τον Μανιάτη, με ολίγη από Εστογιάνοφ. Για τον Σίμιτς και τον Πόποβιτς. Για τον Παπάζογλου. Ορεξη να έχεις, να γράφεις ονόματα.

Είναι προφανές ότι ο ανταγωνισμός των μεγάλων, αγωνιστικός αλλά και επικοινωνιακός, έχει προκαλέσει μια τρομερή υπεραξία των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στο υποβαθμισμένο ελληνικό πρωτάθλημα. Σχέση αντιστρόφως ανάλογη: πρωτάθλημα-αυγοτάραχο, παίκτες- χαβιάρι. «Ποστ γένεν ατό;», που είχε πει κι ο συμπαθέστατος Ογκουνσότο; Γένεν και παραγένεν, όταν οι ίδιοι οι μεγάλοι τινάζουν την μπάνκα στον αέρα, σκορπάνε τα εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά, ψωνίζουν πανάκριβα και μετά απορούν κιόλας γιατί δεν έχει έρθει ακόμα πρόταση 6 εκατομμυρίων για τον Τοροσίδη, πώς γίνεται ο Σιμάο με τόσο «ελκυστική» ρήτρα -6,5 εκατομμύρια- να μην έχει ήδη πουληθεί, γιατί δεν κάνουν ουρά έξω από τους Θρακομακεδόνες για να αγοράσουν τον Μπλάνκο όσο όσο και πάει λέγοντας.

Θέλετε παραδείγματα; Ο Αβραάμ βγήκε στον πλειστηριασμό και τελικά πουλήθηκε περίπου 2 εκατομμύρια στον Ολυμπιακό (με τον Παναθηναϊκό μάλιστα να φτάνει μέχρι τα 2,5), ένα χρόνο πριν λήξει το συμβόλαιό του! Μελίσσης και Λάζαρος, 2 + 2 και λίγα λέμε. Γκαλίτσιος πάνω από 1. Σπυρόπουλος πάνω από 2, συν ποσοστό μεταπώλησης. 3 και βάλε. Κλέιτον over 2. Οταν η Αρσεναλ αξιώνει 1-1,5 εκατομμύριο για να πουλήσει τον πρωταθλητή κόσμου Ζιλμπέρτο Σίλβα, δεν σας φαίνεται περίεργο κάποιοι να αξιώνουν (και να παίρνουν) τα διπλά και τα τριπλά για παίκτες που δεν είναι ούτε πρωταθλητές Ελλάδας στην πρέφα;

Ετσι λοιπόν όπως τα έκαναν, ας τα λουστούν. Κι αν θέλουν Κουτσιανικούλη, ας ξηλωθούν. Οποιος θέλει Μάκο, θα τα σκάσει κανονικά και δεν θα μπορεί να τον χρησιμοποιεί εναντίον της παλιάς ομάδας του για όσα παιχνίδια ορίσει ο Πανιώνιος. Προτού αναρωτηθούμε ξανά γιατί οι ελληνικές ομάδες πάνε και παίρνουν ξένους αμφιβόλου ποιότητας και σνομπάρουν τα Ελληνόπουλα, ας σκεφτούμε πόσο αλμυρά είναι τα Ελληνόπουλα. Και στα καπάκια, συνδυαστικά, ας αναλογιστούμε ποιοι ευθύνονται για την αξία που έγινε υπεραξία.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πίνουν το αίμα της κρατικής τηλεόρασης με αστρονομικά τηλεοπτικά συμβόλαια που δεν «φέρνουν πίσω» από διαφημίσεις ούτε κατά το ήμισυ, που «νοιάζονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου» όσο νοιάζονται και για παιδάκια που πεινάνε στη Σιέρα Λεόνε κι έφτιαξαν τη Σούπερ Λίγκα για να προσδώσουν κύρος σ' ένα ποδόσφαιρο που απαξιώνουν καθημερινά με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους.