Παρακολουθώντας «συμφιλιώσεις» στο ΟΑΚΑ...

Πρώτη –με χρονική, όχι αξιολογική σειρά– διαπίστωση από το ΟΑΚΑ: με τους Λάτιν της ΑΕΚ μπορεί να μην τα πηγαίνει καλά, αλλά με τα ball boys μια χαρά πανηγυρίζει ο Τζεμπούρ. Α, να η άρση του «εμπάργκο» στους πανηγυρισμούς: ο Μπλάνκο σπεύδει να συγχαρεί τον σκόρερ. Διαπίστωση δεύτερη: να που ο Σκόκο «ψάχνει» τον Τζεμπούρ κατά τη διάρκεια του αγώνα!

«Συστημένη» μπαλιά του Αργεντινού και κεφαλιά του Τζεμπούρ στο δοκάρι, κοντινή πάσα –πάλι του πρώτου προς τον δεύτερο– και εκτέλεση φάουλ έξω από την περιοχή του Λεβαδειακού. Τι να κάνουμε; Με όσα είχαν προηγηθεί στην ομάδα, το ρεπορτάζ «έχθρας και συμφιλίωσης» ή –αν προτιμάτε να αμβλύνουμε τις εκφράσεις– «μανιάτικου και ανοχής» παρουσίαζε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την αμιγώς αγωνιστική πτυχή της αναμέτρησης.

Μια πτυχή που απλώς επιβεβαίωσε το ήδη γνωστό: όταν η ΑΕΚ δεν εμφανίζει το... πολύ κακό πρόσωπό της, εκείνο που είδαμε στο ματς με τον Θρασύβουλο και στην επανάληψη της αναμέτρησης με τον ΟΦΗ, αδυνατούν να την προβληματίσουν σοβαρά αντίπαλοι της δυναμικότητας του Λεβαδειακού. Η ποδοσφαιρική αξία παικτών όπως ο Τζεμπούρ, ο Σκόκο και ο Μπλάνκο, όποτε «βγαίνει» στο τερέν, απλοποιεί τέτοιου είδους ματς.

Στη Νέα Σμύρνη η αντίδραση του Κόβατς στη φάση του δεύτερου γκολ των γηπεδούχων θα μπορούσε εύκολα να αναζωπυρώσει τις ομηρικές... εσωστρεφείς συζητήσεις, χωρίς τις οποίες δεν αντέχει η «ερυθρόλευκη» περιρρέουσα ατμόσφαιρα –ειδικώς όταν η μάχη του τίτλου έχει κριθεί κατ' ουσίαν προ πολλού. «Είδατε που ξέρει τι κάνει ο Βαλβέρδε; Φταίει που δεν εμπιστεύεται τον Κόβατς;».

Η πιθανή ένσταση: «Καλά, μωρέ, βγάλατε συμπέρασμα με γνώμονα την πρώτη –έπειτα από τόσο καιρό– εμφάνιση ενός τερματοφύλακα που έχει σκουριάσει από την απραξία;». Μην έχετε καμία αμφιβολία: ακόμα και αυτό το (υποτιθέμενο) θέμα θα μπορούσε να γίνει Μεσανατολικό στον Ολυμπιακό, εάν στις τάξεις των «ερυθρολεύκων» δεν κυριαρχούσε η ευφορία της κατάκτησης –και τυπικώς– του τίτλου.

Κατά τα άλλα, από τη χθεσινή αγωνιστική αξίζει να συγκρατήσει κανείς την αξιοπρέπεια του Θρασύβουλου, που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί κάθε εβδομάδα. Την απεγνωσμένη –και γι' αυτό σχεδόν συγκινητική– απόπειρα του ΟΦΗ και του Πανσερραϊκού να βγουν από την κινούμενη άμμο και να κυνηγήσουν τις όποιες μαθηματικές πιθανότητες σωτηρίας διέθεταν. Εξακολουθούν να ποντάρουν στα μαθηματικά, αλλά στα μαθηματικά υπόκειται και ο νόμος των πιθανοτήτων, που κάθε άλλο παρά βρίσκεται στο πλευρό τους.

Τι άλλο αξίζει να σημειώσει κανείς; Την καταπληκτική κάθετη μπαλιά του Ζιλμπέρτο στον Σαλπιγγίδη στη φάση της επίτευξης του γκολ του Παναθηναϊκού. Την επιβεβαίωση μιας διαπίστωσης: ο Αστέρας έχει γίνει, όντως, ομάδα-σκληρό καρύδι.

Για όλους. Μπορεί ο Κωστένογλου να μην είναι προπονητής-σταρ ούτε ο Καούνος φορ-σταρ, αλλά η δουλειά αμφοτέρων είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη. Η ποδοσφαιρική κουλτούρα μας μάλλον θα έπρεπε να έχει επιφυλάξει κάποιες καλές κουβέντες παραπάνω για αμφοτέρους. Οπως και για κάμποσους ακόμα «μη σταρ» του ποδοσφαίρου μας.

Αντί επιλόγου: εάν η στοιχειώδης λογική επιβάλλει να αποκλείεται το ενδεχόμενο της συνάντησης οπαδών της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού, λόγοι αισθητικής υπαγορεύουν κάτι άλλο. Να μη μεταδίδονται αγώνες της ελληνικής Σούπερ Λίγκας την ώρα που η τηλεόραση δείχνει Μπαρτσελόνα! Να χάνουμε, ρε παιδιά, τα μαθήματα του ποδοσφαίρου για να βλέπουμε τα άφθονα... παθήματά του; Κρίμα δεν είναι;