Τελικά είναι καλοί άνθρωποι αυτοί οι δεσμοφύλακες. Μου έφεραν μια τηλεόραση και μπόρεσα να δω τη νίκη του Παναθηναϊκού στο βόλεϊ. Δεν ξέρω αν θα μου την αφήσουν για να δω και ειδήσεις. Κάθομαι σε ένα σκοτεινό κελί με μια γαλέτα σε ένα πιάτο (η μοναδική μου τροφή). Παρατηρώ κίνηση έξω από την πόρτα. Μια σκιά καλύπτει το φως που περνάει κάτω από την χαραμάδα. Ένα σύρσιμο ακούγεται και βλέπω ένα χαρτί να έρχεται προς το μέρος μου. Κάνω υπερπροσπάθεια για το φτάσω αφού οι αλυσίδες δεν μου δίνουν μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Το παίρνω στα χέρια μου.
«Αυτό είναι το δικό μου διήγημα» γράφει πάνω πάνω. Υπογραφή: Geogia Tz.
Μην κάνετε το λάθος να μην το διαβάσετε…
ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΤΖΑΜΙΑ
Βρίσκομαι σε ένα διάδρομο. Το χαρακτηριστικό διάδρομο της σχολής μου. Είναι δέκα το πρωί και κάθομαι σε ένα από τα παγκάκια μπροστά από τη τζαμαρία. «Τι διάολο» σκέφτομαι, «μόνη μου είμαι εδώ μέσα;». Είναι αρχές Δεκέμβρη. Φοράω ένα λεπτό μπουφάν ανίκανο να με προστατεύσει από το κρύο. «Υποτίθεται ότι μεγάλωσα σε πιο βόρειες περιοχές της χώρας και δεν θα έπρεπε να κρυώνω» μονολογώ χωρίς να προσέξω ότι περνούσαν από μπροστά μου δυο αδιάφορης ευφυΐας και προσωπικότητας συμφοιτήτριες. «Ωραία, άλλος ένας λόγος για να με θάψετε κορίτσια! Μιλάω μόνη μου», φωνάζω και η φωνή μου κάνει ηχώ στον άδειο διάδρομο. «μόνη μου, μόνη μου»… Γελάνε και τις ακούω να απομακρύνονται γρήγορα. Σκέφτομαι πόσο όμορφο θα έδειχνε το τζάμι αν είχε το αίμα τους πάνω. Σαν ηλιοβασίλεμα… «μόνη μου».
Ηλιοβασίλεμα…καλοκαίρι. «Πόσο θέλω να έρθει το καλοκαίρι. Να φορέσω το μπλε μαγιό μου, να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω τον ήλιο να κάνει τα υπόλοιπα…». Φαίνεται ότι και αυτό το είπα δυνατά, γιατί κάτι έβρεξε το πρόσωπο μου και σηκώνοντας το κεφάλι να δω αν από κάποιο σωλήνα τρέχει νερό, είδα έναν τυπάκο γύρω στα τριάντα με γυαλιά και καζάκα, σαν καλικάντζαρο να του τρέχουν τα σάλια. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον έφτυσα κι εγώ κι αυτός άρχισε να τρέχει μακριά μου την ώρα που εξαπέλυα κεραυνούς από τα μάτια και λεξούλες που δεν μου έμαθε ποτέ η μανούλα. «Ημέρα των τρελών είναι μάλλον» σκέφτηκα «και δεν βγάζω τον εαυτό μου από τη λίστα».
Τρέμω από το κρύο. Κρατάω στα χέρια μου ένα τσάι που αγόρασα στο δρόμο από μια γριούλα. Συνήθως πάω στο κυλικείο, αλλά αυτή ήταν τόσο γλυκιά… είχε βγει στο περβάζι της και μου φώναξε να την πλησιάσω. Δεν ξέρω γιατί το έκανα, αλλά την επόμενη στιγμή είχα ένα φλασκί στο χέρι και μέσα είχε τσάι Κεϋλάνης. «Το καλύτερο ρόφημα στον κόσμο» μου είπε. «Το έχω ξανακούσει αυτό;» τη ρώτησα. «Κάποια μέρα θα ξέρεις» μου είπε κι εγώ έφυγα. Κάθομαι τρέμοντας στη γωνία μου και γελάω. «Χαζή γριά. Μήπως επαναλάμβανε το σλόγκαν από κάποια διαφήμιση;» αναρωτιέμαι ξεφυσώντας. « Πφφφφ, δεν είμαι ακόμα έτοιμη για αινίγματα» καταλήγω, και αμέσως βάζω τα γέλια συνειδητοποιώντας την κατάσταση μου. «Έτσι όπως κάθομαι είμαι… το κοριτσάκι με το τσάι» αλλά το γέλιο μου κόπηκε αμέσως μόλις θυμήθηκα τι έπαθε στο τέλος το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
«Ηλίθια παραμύθια» ούρλιαξα και η ηχώ με κορόιδεψε πάλι. «Παραμύθια…παραμύθια…παραμύθια…»!!. Σε παρακαλώ κάνε ησυχία μου λέει ένα καθηγητής στο χρώμα του ροζ βγάζοντας το κεφάλι από μια κοντινή αίθουσα. «Προσπαθώ να διδάξω τη θεωρία του χάους στο φοιτητές μου». «Ωραία» του απαντάω με θράσος «Χρησιμοποιήστε με ως παράδειγμα: Έξω βρίσκεται μια φοιτήτρια και δεν μπορώ να προβλέψω τις αντιδράσεις της». Μάλλον του άρεσε για από ροζ έγινε πράσινος και επέστρεψε μέσα.
Σκέφτηκα ότι η τύρβη του νερού είναι χαώδης και κοίταξα το πολύτιμο τσάι μου χαμογελώντας. «Ζέστανε με τσάι, εμπρός», είπα στο φλασκί και έτριψα τα χέρια μου πάνω του. Χωρίς να πολύκαταλάβω πως, ένα τζίνι σχηματίστηκε αχνά και με κοίταξε. «Δεν υπάρχω…» ψέλλισα, καθώς αυτό με υπνώτιζε με τα μαύρα μάτια του. «Απόψε το βράδυ θα έρθουν στον ύπνο σου τρία μηνύματα» είπε, «Watch and learn».
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Βρίσκομαι στο κρεβάτι μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι που είμαι μόνη και φοβάμαι να κοιμηθώ. «Άτιμη γριά!!!», φωνάζω σφίγγοντας τις γροθιές μου, «τι μου έριξε στο τσάι;;;». Ξαφνικά ακούω κάτι και παγώνει το αίμα μου. «Ώρα για την πρώτη λευκή μου τρίχα;» αναρωτιέμαι. Ένα σύρσιμο κάτω από το κρεβάτι. Ουρλιαχτό. Προέρχεται από μένα. Πέντε νεράιδες που κρύβονταν μέσα στην ντουλάπα, ξύπνησαν και άρχισαν τα παράπονα που τις έβγαλα από τη χειμερία νάρκη, αλλά όχι για πολύ. Μόλις συνειδητοποιούν την κατάσταση τρέχουν πίσω. «Καριόλες… Έπρεπε να το περιμένω ότι δεν θα με βοηθήσετε ποτέ! Αχάριστες!!!», φωνάζω αλλά δεν συνεχίζω γιατί ένα λευκό σκελετωμένο χέρι κάνει την εμφάνιση του ξύνοντας το πάτωμα. «Ώστε έτσι είναι όταν πλησιάζει το τέλος…» σκέφτομαι, ενώ από την πολλή ανατριχίλα έχω αρχίσει να θυμίζω τον Lenny Kravitz στα νιάτα του.
Ανήμπορη να αντιδράσω ξεσπάω σε κλάματα. Ηχηρά γέλια τα διακόπτουν βίαια και ένας ξεκαρδισμένος πινόκιο, βγαίνει κάτω από το κρεβάτι μου κάνοντας με να θέλω να λιποθυμήσω από την έκπληξη. «Κοίτα με αληθινό κορίτσι» μου είπε κολλώντας την μύτη του πάνω στη δική μου. «Είμαι εδώ για να σου υποδείξω τα λάθη σου. Ως τώρα ήταν πολλά. Αλλά!! Είσαι τόσο χαζή που δεν μπορείς να τα καλύψεις με ένα καλό ψέμα;». Θεωρώ ότι δεν έχει άδικο και κάθομαι μαζί του. Ως το πρωί έχω εξασκηθεί τόσο καλά που σκέφτομαι μήπως άδικα είχα κάνει εκείνη την πλαστική στη μύτη πριν κάτι χρόνια.
Ξαφνικά είναι πάλι βράδυ. «Τι γίνεται;» αναρωτιέμαι αλλά όχι για πολύ γιατί βλέπω στο μπαλκόνι μου να κάθεται ήρεμα και να στρίβει τσιγάρο ο Μωυσής. «Για σου μικρή» λέει πονηρά και κοιτά λάγνα το στήθος μου. «Ωραία κι άλλος ανώμαλος» σκέφτομαι αλλά αναθεωρώ γιατί θυμάμαι ότι σε βιβλικές εποχές θα μπορούσα να είμαι γυναίκα του. «Γεια σου» του λέω και χαμογελώ, «Τουλάχιστον εσύ είσαι άνθρωπος». Βάζει τα γέλια και με κοιτά. «Σοβαρέψου κουκλίτσα έχουμε να μάθουμε πολλά».
Βρισκόμαστε στην Αίγυπτο. Προσπαθώ να καταπνίξω τα συναισθήματα τα απελπισίας γιατί φοράω πολλά ρούχα για το κλίμα, αλλά πριν προλάβω να κάνω παράπονα βλέπω από μακριά τους Ισραηλίτες. Μια νεότερη εκδοχή του Μωυσή τους οδηγεί γελώντας προς τα νερά. Αυτά υποχωρούν και αυτοί περνάνε. « Τι μάθαμε εδώ μικρή;» με ρωτά κι εγώ κουνώ τους ώμους αδιάφορά. Αναστεναγμός από μέρους του. «Μάθαμε πώς να μένουμε στην ιστορία. Κοίτα τι έγινε εδώ. Έρχεται τσουνάμι, τραβηχτήκαν τα νερά κι εμείς περάσαμε». Βλέπω τους Αιγυπτίους να τρέχουν πίσω από τους Ισραηλίτες., να επιστρέφει το τσουνάμι και τελικά οι τελευταίοι να πνίγονται. «Σαν να έχεις δίκιο, γέρο» λέω νιώθοντας ένα χέρι απλωμένο κάπου που δεν θα έπρεπε να είναι. «Απόψε θα σου διδάξω πώς να εκμεταλλεύεσαι τις καταστάσεις», μου ψιθυρίζει με βραχνή φωνή που θα ζήλευε και ο Batman, βάζοντας περισσότερη δύναμη στο απλωμένο χέρι του και τραβώντας με προς το μέρος του.
Βρίσκομαι πάλι στο δωμάτιο μου. Είμαι ιδρωμένη. «Είναι άραγε από τη ζέστη της Αιγύπτου;” σκέφτομαι και γελάω με τον εαυτό μου. Είναι ακόμα βράδυ. «Περίεργο, θα έλεγα ότι έχουν περάσει ώρες», ψελλίζω εξαντλημένη ενώ αλλάζω ρούχα. «Άντε να δούμε και την τρίτη επίσκεψη»…
Ακούω φασαρία από την κουζίνα και κάτι να πέφτει. Βρισιές. Πάω ως εκεί και με αυτό που αντικρίζω παγώνω. Τον Χάρο πεσμένο στα γόνατα να προσπαθεί να μαζέψει… «Χάρε τσιζκέικ ήταν αυτό;» αρθρώνω μετά βίας. «Ναι συγγνώμη» μου λέει και νιώθω όλο μου το σβέρκο να σηκώνεται από αντίδραση στην παγωμένη φωνή του. «Ήθελα να κάνω καλή πρώτη εντύπωση γιατί το μάθημα μας είναι δύσκολο και πρέπει να νιώθεις άνετα». «Αν θες να νιώσω άνετα δείξε μου τι έχεις κάτω από αυτή την κουκούλα!» σκέφτηκα να του πω αλλά το μετάνιωσα αμέσως. «Θα έχει λόγο που τη φορά και εγώ σίγουρα δεν χρειάζεται να τον μάθω». Του χαμογέλασα. Έμοιαζε πολύ μόνος…
«Είμαι εδώ για να σου μάθω να χρησιμοποιείς τον φόβο», λέει με επίσημο τόνο να διαβάζει μπροσούρα φροντιστηρίου. Στέκεται όρθιος και τον παρατηρώ. « Και εγώ αν είχα τέτοιο παρουσιαστικό Χάρε μου, θα τα κατάφερνα όπως εσύ, αλλά τώρα τι μου ζητάς;». Αν μπορούσε να χαμογελάσει σίγουρα θα το είχε κάνει. «Άκου με θνητή, η εμφάνιση προκαλεί μια τσιρίδα και μετά τέλος. Αν μιλούσα σαν τον Γιώργο Μαρίνο υπήρχε ποτέ περίπτωση να συνεχίσεις να με φοβάσαι;». Έσκασα στα γέλια. Είχε δίκιο. «Θα σου μάθω όλα όσα χρειάζονται για να προκαλείς το συναίσθημα που νιώθει ο αρουραίος όταν ακούει την κραυγή της κουκουβάγιας και αυτός γνωρίζει ότι είναι το προκαθορισμένο θύμα. Θα σου τα μάθω όλα»…
Είναι πρωί…Είναι επιτέλους πρωί και πέφτω στο κρεβάτι μου. Ο ύπνος μου είναι ανήσυχος, γεμάτος με όνειρα. Βλέπω τον Σκρουτζ Μακ Ντακ να προσπαθεί να με ταΐσει ένα τόνο χρυσό για να μετατραπώ σε κάτι σαν τον Μίδα. Βλέπω τον Darth Vader, να μου λέει πως είναι πατέρας μου και μετά να με κυνηγά για να με σκοτώσει. Βλέπω ότι είμαι η ωραία κοιμωμένη και πέφτω στον αιώνιο ύπνο, αλλά αντί να έρθει ο πρίγκιπας μου, τα φτιάχνει με την μάγισσα. Βλέπω σκιές και νεκρούς χέρι χέρι να τραγουδούν, «Αν όλοι οι νεκροί της γης πιαναν γερά τα χέρια… και μια και δυο να στήνανε με βία τον χορό… ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος… κι ολόκληρο τον κόσμο θα τρόμαζε θαρρώ».
Ανοίγω τα μάτια. Απόγευμα. Παίρνω βαθιές ανάσες και σκουπίζω το μέτωπο μου. «Πάω να βρω τη γριά», λέω και πετάγομαι από το κρεβάτι. Μισή ώρα μετά βρίσκομαι μπροστά στο παράθυρο της. Μου χαμογελά και με προσκαλεί μέσα. Το σπίτι της είναι απλό, καθαρό και μυρίζει ζάχαρη. Μου λέει πως τη λένε Γκρέτελ. Κάτι μου θυμίζει αυτό αλλά δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ, Μου προσφέρει έναν λουκουμά και εγώ τον τρώω με βουλιμία. Τη βάζω να μου εξηγήσει...
«Όλα έγιναν για σένα. Ακόμη να το καταλάβεις;» Πάει να αποφύγει τις απαντήσεις. «Γιαγιά Γκρέτελ, δεν καταλαβαίνω τίποτα» φωνάζω «που θα με βοηθήσει το ψέμα , ο χειρισμός των καταστάσεων και η επιβολή του φόβου;; Τι είναι αυτά που μου έμαθες;». Αναστενάζει και τα μάτια της γίνονται κατάμαυρα. «Έρχεται κάποιος που ξέρει», λέει με φωνή πολύ διαφορετική από πριν. «Κάποιος πολύ δυνατός. Θα μπει στη ζωή σου σε δυο μήνες και θα προσπαθήσει να σε αποσπάσει από τον στόχο σου. Ο εκλεκτός… Εγώ σε θωράκισα. Πρέπει να τον σκοτώσεις κι αυτόν όμως, όπως όλους μας». Τα μάτια της επιστρέφουν στην κανονική τους μορφή και με κοιτούν δακρυσμένα. Της ανταποδίδω το βλέμμα και την αγκαλιάζω την ώρα που της δίνω το τελειωτικό χτύπημα. «ΚΑΝΕΙΣ δεν επιτρέπεται να έχει τόση δύναμη προφήτισσα! Μην ανησυχεί». «Ευχαριστώ» είναι η τελευταία της κουβέντα. Σηκώνομαι, βγάζω το θραύσμα από το διαστημόπλοιο μου μέσα από ένα κόκαλο της και κοιτώ τα βαμμένα από το αίμα τζάμια.
Ηλιοβασίλεμα…
ΤΕΛΟΣ
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
