Οταν γίναμε κατά λάθος φωτορεπόρτερ...

Aς υποθέσουμε ότι σας τηλεφωνούν από κάποια εταιρεία που γνωστοποιεί τα προϊόντα της ή από μία τράπεζα η οποία πλασάρει νέα κάρτα. Πόσο πιθανό είναι να διακόψουν εκείνοι εσπευσμένα τη συνδιάλεξη; Οχι και πολύ, έτσι δεν είναι; Οκτώ φορές στις δέκα ο αποδέκτης του τηλεφωνήματος είναι αυτός που αναζητεί νοερώς ευγενικό τρόπο να διακόψει το ασταμάτητο «μπλα μπλα» και το «ψηστήρι» που υφίσταται, τονίζοντας ότι δεν χρειάζεται σετ πιατικών σε τιμή ευκαιρίας. Ούτε φίλτρο νερού «πακέτο» με κάποιο σύστημα συναγερμού.

Ούτε ακόμα μία πιστωτική κάρτα. Φαντάζεστε τον εαυτό σας να επιθυμεί την παράταση της συνομιλίας, ενώ ο (η) εκπρόσωπος της εταιρείας δεν βλέπει την ώρα να σας αποχαιρετήσει; Ο γράφων δεν χρειάζεται να φανταστεί το προαναφερθέν απίθανο. Του συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Στην πραγματικότητα, όμως, τούτο το παράδοξο ήταν ο διδακτικός επίλογος μιας ιστορίας που είχε αρχίσει μήνες νωρίτερα.

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια ο γράφων και κάμποσοι ακόμη δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Εξουσία» αντελήφθησαν το εξής χαριτωμένο: στα έντυπα συμπλήρωσης φορολογικών δηλώσεων που τους είχαν αποσταλεί εκείνες τις ημέρες δεν αναφέρονταν ως δημοσιογράφοι, αλλά ως φωτορεπόρτερ. Σύντομα διαπιστώσαμε πως το ίδιο συνέβη με συναδέλφους κι από άλλα ΜΜΕ.

Το πράγμα προσφερόταν για καλαμπούρι: «Αυτό θα πει διά βίου εκπαίδευση» κ.λπ. Οι κάπως... υποχόνδριοι μεταξύ σοβαρού κι αστείου ανησυχούσαν: «Ρε σεις, πλάκα πλάκα όσοι πληρωνόμαστε και με μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών λέτε να κληθούμε τώρα να καταβάλουμε και ΦΠΑ, σαν κανονικοί ελεύθεροι επαγγελματίες;».

Ολα αυτά μετετράπησαν σε ένα χιουμοριστικό σχόλιο, το οποίο επέσυρε την απάντηση που αναμέναμε: έφταιγε κάποια «παραζάλη» του συστήματος μηχανογράφησης TAXIS, που τότε (αν σωστά θυμάμαι) ήταν νέο. Κάπου εκεί η ιστορία τελείωσε. Αναβίωσε, όμως, κατά κάποιον τρόπο, έπειτα από κάμποσους μήνες. Με ένα τηλεφώνημα. «Ο κύριος Ελευθεράτος;», ρώτησε με γλυκιά φωνή η κυρία και μόλις άκουσε το «μάλιστα» συνέχισε: «Σας τηλεφωνώ από την εταιρεία (σ.σ.: δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα) που προμηθεύει υλικό χρήσιμο για φωτορεπόρτερ, σε φιλικές τιμές. Θα σας ενδιέφερε μια σχετική ενημέρωση;».

Την ώρα που πληροφορούσα την ευγενέστατη κυρία ότι οι σχέσεις μου με τη φωτογραφική μηχανή είναι ευκαιριακές και απολύτως ερασιτεχνικές, θυμήθηκα ότι «διετέλεσα» φωτορεπόρτερ. Σε έγγραφα της Εφορίας και μόνο.

Τι πιο λογικό από το να υποθέσω πως η εταιρεία που εμπορευόταν είδη για το επάγγελμα στο οποίο με... μύησε το TAXIS είχε αποκτήσει πρόσβαση στα φορολογικά μου δεδομένα; Αν σε ένα σχολικό διαγώνισμα στη Γεωγραφία βρεθούν δύο μαθητές που γράφουν ότι το Ναϊρόμπι είναι πρωτεύουσα του Καναδά, η αντιγραφή του ενός από τον άλλον δεν είναι αυταπόδεικτη;

Η «καλή» εκδοχή ήταν πως η εταιρεία της ευγενικής κυρίας βρήκε πρόσβαση σε αρχεία της Εφορίας και «τσέκαρε» επαγγέλματα φορολογουμένων, δίχως να δει το περιεχόμενο των δηλώσεών τους. Ποιος μας διαβεβαιώνει γι' αυτό; Κανείς απολύτως. Επειδή παραείναι ενοχλητική η σκέψη ότι κάποιος, χωρίς την έγκρισή σου, μαθαίνει όσα οφείλει να ξέρει μια ΔΟΥ, άντε και ένας εισαγγελέας που συγκεντρώνει «πόθεν έσχες», προσπάθησα να μάθω από την κυρία ποιες ήταν οι πηγές πληροφοριών της επιχείρησης.

Οι απαντήσεις της άρχισαν από ένα «δεν το ξέρω αυτό», συνεχίστηκαν με το «δεν είμαι αρμόδια να απαντήσω» και όταν ζήτησα -όσο πιο ήρεμα μπορούσα- να μιλήσω με κάποιον που θα μπορούσε να λύσει την απορία μου, έμεινα με το ακουστικό στο χέρι: «Ξέρετε, δεν νομίζω ότι θα βρω κάποιον, ευχαριστώ για τον χρόνο σας, συγγνώμη που σας απασχολήσαμε άδικα, καλημέρα σας».

Θυμήθηκα το περιστατικό προσφάτως, όταν διάβασα ένα κείμενο του Πανούτσου για το πώς κάποιοι επιχείρησαν να πληροφορηθούν προσωπικά του δεδομένα παριστάνοντας τους ανθρώπους της Eurobank. Επειδή, όμως, πέραν της προστασίας των προσωπικών δεδομένων στοιχειώδες είναι και το δικαίωμα της πνευματικής ιδιοκτησίας, ο Πανούτσος έχει την αμέριστη συμπαράστασή μας: να σταματήσει πάραυτα ο ΛΑ.ΟΣ. να λέει πως η κυβέρνηση τον αντιγράφει καθιστώντας (συμπληρωματικό) αδίκημα τις κουκούλες, τα κασκόλ, τα φούτερ ή και τα μαντίλια που βάζουν στο πρόσωπο όσοι «πνίγονται» από τα χημικά.

Διότι προτού τα προτείνει αυτά ο Γ. Καρατζαφέρης, τα είχε εισηγηθεί ο Αντώνης για τα γήπεδα. Scripta manent, κύριοι. Οταν εσείς πηγαίνατε, ο Πανούτσος γύριζε. Σταματήστε λοιπόν τις αντιγραφές και σκεφθείτε κάτι που δεν πρόλαβε να πει ο Αντώνης. Πώς σας φαίνεται, ας πούμε, η ιδέα να χρησιμοποιούνται αστυνομικά σκυλιά για την επιτήρηση διαδηλωτών και ταυτοχρόνως να θεσμοθετηθεί ως εξύβριση αρχής το επιφώνημα «ουστ»;