Το μεγάλο πάθημα του σερ Αλεξ

Εξηγείται αυτό που έπαθε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη Λίβερπουλ; Μιλάμε για μία ήττα μοναδική στα χρονικά, ακόμα και για τα δεδομένα του αγγλικού πρωταθλήματος, στο οποίο μπορεί να συμβούν τα πάντα. Και μόνο το γεγονός ότι η Λίβερπουλ είχε βάλει στο «Ολντ Τράφορντ» τόσα γκολ τη δεκαετία του '30 δείχνει το είδος του παθήματος. Γιατί, χωρίς επ' ουδενί να θέλω να μειώσω την τεράστια επιτυχία της ομάδας του Μπενίτεθ, αυτό που συνέβη το Σάββατο ήταν κυρίως μία ήττα της πρωτοπόρου.

Απλοποιώντας το παιχνίδι θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο αγώνας κρίθηκε στις δύο γκέλες του Βίντιτς, οι οποίες προκάλεσαν τα ισάριθμα γκολ της Λίβερπουλ. Στο πρώτο γκολ ο Σέρβος χάνει το γκελ, είναι εκτός χρόνου και αφήνει το γήπεδο στον Τόρες, ο οποίος ξεχύνεται.

Στη φάση του φάουλ από το οποίο προήλθε το τρίτο γκολ ο Βίντιτς κάνει λάθος κοντρόλ και ο Τζέραρντ παίρνει την μπάλα και μαζί την αποβολή και το φάουλ από το οποίο ο Αουρέλιο σημειώνει το 1-3. Η αποβολή και το γκολ ακυρώνουν την προσπάθεια αντεπίθεσης που επιχείρησε ο σερ Αλεξ, όταν πέρασε ταυτόχρονα στο γήπεδο τον Σκόουλς, τον Μπερμπάτοφ και τον Γκιγκς, αντικαθιστώντας τον Αντερσον, τον Παρκ και τον Κάρικ. Μένοντας με δέκα παίκτες και με δύο γκολ πίσω στο σκορ, η Μάντσεστερ δεν μπορούσε να αντιδράσει και μοιραία δέχτηκε από τον Ντοσένα και το τέταρτο γκολ.

Ανάγνωση

Αυτή είναι η ορθότερη ανάγνωση, πλην όμως είναι λίγο απλοϊκή. Αν προσφέρεται για κάτι το ματς, είναι για να δούμε μία στοιχειώδη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων, διαφορά που προσεχώς θα μας απασχολεί ολοένα και περισσότερο. Οι δύο ομάδες έπαιξαν, ως συνήθως, με τέσσερις αμυντικούς στην ευθεία, είχαν δύο κόφτες η καθεμία, δύο πλάγιους παίκτες σε κάθε μεριά, δύο κινητικούς επιθετικούς και κανέναν κλασικό οργανωτή: κι όμως, μολονότι οι ρόλοι των παικτών έμοιαζαν ίδιοι, οι δύο αντίπαλοι είχαν τελείως διαφορετική τακτική συμπεριφορά.

Διαφορά

Υπάρχει μια στοιχειώδης διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες και δεν έχει να κάνει με την τακτική ή τη διάταξη, αλλά με τον τρόπο που παίζουν. Ο σερ Αλεξ, θεωρώντας ότι η ομάδα του έχει αποκτήσει την ικανότητα να διαχειρίζεται κάθε δυσκολία, εδώ και αρκετό καιρό έχει σταματήσει να παρουσιάζει μια ομάδα τετράγωνη και εύκολα αναγνώσιμη.

Θεωρητικά το σχήμα της Γιουνάιτεντ ήταν κάτι σαν 4-5-1, με τον Ρούνεϊ πίσω από τον Τέβες, όμως εδώ και καιρό πέρα από τους τέσσερις της άμυνας όλα τα άλλα είναι ευμετάβλητα: η άμυνα είναι μία βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το υπόλοιπο «οικοδόμημα», στο οποίο δεν υπάρχουν αρκετοί σταθεροί παίκτες –ο σκοπός είναι να γυρνάει γρήγορα η μπάλα. Μόνο ο Κάρικ ήταν το Σάββατο σταθερά στη θέση του: οι άλλοι άλλαζαν.

Ο Μπενίτεθ από την άλλη παρουσίασε μια απόλυτα τετραγωνισμένη ομάδα, της οποίας το σχήμα διακρινόταν από την τηλεόραση ακόμα και όταν η μπάλα ήταν σε κίνηση –πράγμα όχι τόσο συνηθισμένο! Εβλεπες ότι ο σκοπός των παικτών της Λίβερπουλ ήταν πρώτα απ' όλα η διατήρηση των θέσεων στο γήπεδο και το σταθερό μήκος απόστασης μεταξύ των δύο τελευταίων γραμμών: μόνο η κίνηση του Τόρες και του Τζέραρντ επιμήκυναν την ομάδα. Μην προσεγγίζετε το πράγμα με όρους «καλού» και «κακού»: δεν υπάρχει σωστό και λάθος, είναι ζήτημα προσέγγισης.

Τετράγωνη

Ο Φέργκιουσον περίμενε μια τετράγωνη Λίβερπουλ και διάλεξε διεισδυτικούς παίκτες (Τέβες, Παρκ, Αντερσον, Ρούνεϊ) για να την υποχρεώσει να πάψει να είναι συμπαγής: η ελπίδα του ήταν ότι θα προέκυπταν στο γήπεδο μονομαχίες και «ζευγαρώματα», ότι δηλαδή οι αμυντικοί και οι μέσοι της Λίβερπουλ θα ακολουθούσαν τους αντιπάλους τους και όταν αυτοί έφευγαν από τις θεωρητικά δεδομένες θέσεις τους: κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.

Ο Παρκ γυρνούσε και έπαιρνε μπάλα ανενόχλητος, ο Τέβες άφηνε την περιοχή χωρίς ποτέ κάποιος κεντρικός αμυντικός να ασχοληθεί μαζί του, ο Ρούνεϊ μπορούσε να πάρει την μπάλα μακριά, αλλά σχεδόν ποτέ δεν βρέθηκε «ένας με έναν» με αντίπαλο: οι δύο γραμμές του Μπενίτεθ κάλυπταν τον χώρο ευθύνης τους και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με αντίπαλο παίκτη αν δεν πλησίαζε.

Η Γιουνάιτεντ βρέθηκε να προηγείται, αλλά η Λίβερπουλ δεν βγήκε σχεδόν ποτέ και ίσως γι' αυτό ο σερ Αλεξ πέταξε στο τέλος αυτό το «παίξαμε καλύτερα», που ακούστηκε (και είναι) εξωφρενικό: αυτό που ήθελε να πει είναι ότι ενώ η δική του ομάδα πήρε την ευθύνη της διαχείρισης του παιχνιδιού και της κυκλοφορίας της μπάλας, ο θριαμβευτής αντίπαλος δεν το έκανε.

Επιπλέον, οι μέσοι της Μάντσεστερ για να εκμεταλλευθούν την κίνηση των επιθετικών όφειλαν και μπάλα να κρατήσουν και να τη γυρίσουν με πολλές μικρές πάσες: το Σάββατο απέναντι στον Λούκας και τον Μασκεράνο αυτό δεν έγινε εύκολα. Και αυτή η δυσκολία στη διαχείριση της μπάλας έφερε και την καταστροφή. Ο σερ Αλεξ την έβλεπε, γι' αυτό και έβγαλε τους κόφτες και έριξε στο ματς τον Σκόουλς και τον Γκιγκς, κρατώντας και τον Ρονάλντο και τον Ρούνεϊ και τον Τέβες: πίστευε ότι η μπάλα θα κυκλοφορήσει καλύτερα. Δεν πρόλαβε ούτε να το δει.

Ζημιά

Η Λίβερπουλ δεν θέλησε να κυκλοφορήσει την μπάλα, αλλά να την πάει γρήγορα μπροστά στους επιθετικούς της. Η ομάδα του Μπενίτεθ διέλυσε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ελάχιστα ρίσκα: όλα τα γκολ προέρχονται από φάσεις που οι επιθετικοί της βρέθηκαν «ένας εναντίον ενός» με τους αμυντικούς της γηπεδούχου! Ετσι, δεν είναι παράξενο το 1-4: σε αυτό το επίπεδο, αν λέγεσαι Τζέραρντ και Τόρες και βρεθείς να αντιμετωπίζεις αμυντικούς που δεν έχουν βοήθειες από συμπαίκτες, πρέπει να τους κάνεις ζημιά.

Σοφός

Φυσικά θα ήθελα να τους δω να ξαναπαίζουν για το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Λίβερπουλ λόγω παιχνιδιού στα διπλά ματς θα ’χει αβαντάζ. Είμαι περίεργος πώς θα αντιδράσει μετά το πάθημα ο σοφός σερ Αλεξ...

Prozone 26

Oπως σας έχω επισημάνει, η σεζόν της διαιτησίας τελειώνει την 25η αγωνιστική και οι 5 τελευταίες ανήκουν σε άλλους. Βέβαια, οι διαιτητές, για να μην πλήττουν, κάνα-δυο δικά τους θα τα κάνουν, κυρίως για να είναι σε φόρμα εν όψει πλέι οφ. Για να δούμε τι είδαμε:

• Σπάθας (ΑΕΛ – ΠΑΟΚ 0-0): Σας είχα πει ότι δεν μασάει από το κλίμα και ότι με τον ΠΑΟΚ παρεμπιπτόντως έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Ηταν καλός. Τόσο καλός που τη γλίτωσε και ο επόπτης Φαντόπουλος, ο οποίος έκανε ένα κάρο ανοησίες...

• Κάκκος (Αρης – Ξάνθη 0-1): Ρίξανε τα γιαούρτια στον Χαραλαμπίδη και νομίζουν ότι κάτι κάνανε. Και μετά έπαιξε 50-50 ο Αναστάσης και έφυγε ο Κασναφέρης με «διπλό» χωρίς να ιδρώσει. Πού μυαλό...

• Παμπορίδης (ΑΕΚ – ΟΦΗ 1-0): Επειδή είναι λίγο ΑΕΚ, τον τρώει το άγχος. Στο τέλος, δίνοντας μόνο δύο λεπτά καθυστέρηση, φοβήθηκα ότι αν ισοφάριζε ο ΟΦΗ θα λιποθυμούσε. Αλλά το μεγάλο λάθος ήταν αυτή τη φορά κατά της ΑΕΚ και το έκανε ο Μπιτσίδης, ο οποίος ακύρωσε ένα κανονικό γκολ του Τζεμπούρ. Να στείλει μια ανθοδέσμη στην Ιντρακόμ στον Σκουφίτσα που τον γλίτωσε...

• Γιαννόπουλος (Εργοτέλης – Αστέρας Τρίπολης 0-1): Του έβαλαν 7,98. Αν ερχόταν «Χ», θα έπαιρνε άριστα. Αλλά όπως σας είχα πει, το «Χ» (που περίμενε όλη η Ελλάδα) του βγαίνει δύσκολα, μια και έχει όλο «άσους» και «διπλά».

• Ντάκος (Λεβαδειακός - Πανιώνιος 1-1): Τα είχαμε πει: «Να το παίξουμε χωρίς διαιτητή να το φέρουμε "Χ", μην κάνει κάνα λάθος ο ψηλός και τρέχουμε;». Αριστοι όλοι.

• Κουκουλάκης (Πανθρακικός – Πανσερραϊκός 2-1): Ο πρωταθλητής διαιτησίας Πανθρακικός κέρδισε άνετα την τιτανομαχία, αποδεικνύοντας ότι έχει θέση στη Σούπερ Λίγκα κυρίως γιατί είναι σε θέση να τους φάει όλους. Ανεξήγητη η μη παραπομπή του Μπερσή, που έκανε για μία ακόμα φορά το πιο μεγάλο λάθος στην αγωνιστική.

• Δαλούκας (Ολυμπιακός – Ηρακλής 5-0): Πάλι τον ψιλοκράζανε και ας έπαιξε ο άνθρωπος μια ψιλή αβάντα Ολυμπιακό. Ρε, κακό που τον έχει βρει! Τι να κάνει δηλαδή; Να βάλει γκολ;

• Κύρκος (Θρασύβουλος – Παναθηναϊκός): Ολοκληρώνει το πρωτάθλημα με μία από τις χειρότερες διαιτησίες που έχει κάνει τα δύο τελευταία χρόνια. Τον συμπαθώ πολύ και τον θεωρώ έντιμο άνθρωπο, αλλά από τότε που άρχισε τις δημόσιες σχέσεις για να γίνει διεθνής, τα έχει κάνει ρόιδο. Ελπίζω τουλάχιστον να μην τους πέσανε βαριά τα παϊδάκια στη Χασιά...

Tόση ομορφιά...

Χτύπησε το τηλέφωνό μου πολύ πρωί. Ηταν ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης. «Τι έγινε, mister;», τον ρώτησα. «Εμεινα ξάγρυπνος όλο το βράδυ από τη στενοχώρια», μου είπε. «Ακουσα χθες τον Πέτρο τον Θεοδωρίδη να δηλώνει on air ότι τον είχαν προσημειωμένο φέτος οι διαιτητές και έπεσε: πολύ λυπήθηκα.

Ηθελα να τον πάρω να τον ρωτήσω αν τελικά το να σε προσημειώνουν οι διαιτητές και να χάνεις στο 90' είναι ομορφιά του ποδοσφαίρου, όπως μου έλεγε κάποτε έπειτα από μία ήττα της ομάδας του από την ΑΕΚ στις καθυστερήσεις, αλλά τον άφησα. Ο Πέτρος νοσταλγεί τον καιρό που πήγαινε με τον Πατρινό και τον Λόρδο στον Τομ Κρουζ και σκηνοθετούσαν τις λεπτομέρειες. Τον καταλαβαίνω, αλλά έτσι συμβαίνει με την ομορφιά. Περνάει και αφήνει ρυτίδες και δάκρυα...».