55 και σήμερα

Μια χαρά (και δυο τρομάρες) το σύστημα των πλέι οφ, για να βγάζουν κανένα φράγκο παραπάνω οι ομάδες από τηλεοπτικά και εισιτήρια. Απορώ πώς οι υπανάπτυκτοι φίλοι μας σε Ισπανία, Αγγλία και Ιταλία δεν το έχουν κοπιάρει και ταλαιπωρούνται ακόμα με τη regular season, κατά την οποία παιδεύονται να κατακτήσουν τη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη θέση και να βγουν στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Υπέροχα είναι, λοιπόν, τα πλέι οφ, αλλά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: ότι τα τελευταία παιχνίδια, μεταξύ των οποίων έτυχε να μην υπάρχει ούτε ένα ντέρμπι έστω δειγματοληπτικά, είναι πιο άνοστα κι από ανάλατη φασολάδα. Ξεκουράζει παίκτες ο ένας, δίνει ευκαιρίες στους «μικρούς» ο άλλος, προφυλάσσει τους καρτάκηδες ο τρίτος, λες και στα πλέι οφ, με όλους τους παίκτες ξεκούραστους και ξεχρεωμένους από κάρτες, υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι διαφορετικό.

Οποιος είχε να δείξει κάτι της προκοπής, μας το έδειξε μέσα στη χρονιά. Οι λαγοί μάς τελείωσαν, το καπέλο τρύπησε, τα «μαγικά κόλπα» τα βαρεθήκαμε. Οσο καλά κι αν παίξουν οι αναπληρωματικοί που σκαντζάρουν τους βασικούς, όταν έρθει η «ώρα της Ευρώπης» πάλι στον πάγκο θα είναι.

Πιστεύει κανείς ότι αν στις τελευταίες αγωνιστικές λάμψει το αστέρι του Πετρόπουλου, του Αναστασάκου ή του Παυλή, θα τους δούμε στα πλέι οφ αντί του Μάντζιου, του Μουσλίμοβιτς ή του Μπλάνκο; Χλομό... Ασε που ψάχνεις με το τουφέκι να βρεις διακριθέντα παίκτη στα τελευταία διαδικαστικά και ρουτινιάρικα παιχνίδια και δεν βρίσκεις κανέναν.

Πάρτε για παράδειγμα το παιχνίδι του Θρασύβουλου με τον Παναθηναϊκό. Τι σας έμεινε πιο έντονα –εκτός από την παρουσία ενός Μανωλά, ενός Τσιώλη κι ενός Μίχου– απ' την ομάδα της Φυλής; Ο τραυματισμός του Μάτος και το κλάμα του ήταν τα χαϊλάιτ της αναμέτρησης. Αντε και το ακυρωθέν γκολ του Νίνη –όχι επειδή το γκολ ήταν κανονικό, αλλά κυρίως επειδή ο Σωτηράκης το έβαλε με το κεφάλι.

Αυτά και τέλος. Είδατε κανέναν να πιάνει καμιά ευκαιρία απ' τα μαλλιά και να της δίνει να καταλάβει; Τον Σπυρόπουλο να δίνει τα ρέστα του για να πάρει πίσω από τον άτιμο Πολωνό τη θέση του στην 11άδα; Τον Πετρόπουλο να παλεύει με νύχια και με δόντια για να αφήσει τον Μάντζιο στον πάγκο από δω και πέρα; Τον Ντέιβιντ να μας συστήνεται ως η μελλοντική ελπίδα, έστω και σε ψιλοάγνωστη θέση; Ή, μήπως, είδε κανείς τον Νίλσον να σκίζεται για το νέο του συμβόλαιο;

Δεν ξέρω αν δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω. Καταλαβαίνω ότι βαριούνται αφόρητα. Οτι ξενέρωσαν από τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ότι τώρα κατάλαβαν πόσο μεγάλη αξία έχει το «κυπελλάκι» που σνόμπαραν και πόσο σημαντικό θα ήταν να υπήρχε η προοπτική ενός τίτλου στον ορίζοντα. Οτι μετράνε σαν φαντάροι τις μέρες που απομένουν για τα πλέι οφ και την τελευταία γερή ζαριά της χρονιάς, ώστε να έχει νόημα και σκοπό η καλοκαιρινή προετοιμασία.

Οτι, ενδεχομένως, περιμένουν τα δύο παιχνίδια με την ΑΕΚ για να αποδείξουν ότι κακώς πήραν μόνο ένα βαθμό στα δύο ματς του ΟΑΚΑ. Ελπίζω να νιώθουν τη δίψα του ΠΑΟΚ να πιστοποιήσει τη φετινή αναγέννηση με έξοδο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και να την αξιολογήσουν κατάλληλα, ώστε να είναι και του χρόνου ο Panathinaikos της Ευρώπης κι όχι ο «Παναθηναϊκός» του ΟΥΕΦΑ. Μπάλα, πάντως, δεν περιμένουμε να δούμε από την ομάδα στα πλέι οφ. Είναι σαν να έχεις δει μια μέτρια ταινία δράσης και να πιστεύεις ότι θα δεις άφθονα πιστολίδια στους τίτλους τέλους.