Πέντε γκολ, 2 «deja vu» και 2 διδάγματα

Πέντε τα γκολ και διπλό το «deja vu», χθες στο Καραϊσκάκη. Οι φίλοι των «ερυθρολεύκων» είχαν την ευκαιρία, πρώτον, να βιώσουν κάτι από την ψυχική ανατροπή που είχε επιφυλάξει το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη... Χέρτα. Με τους γηπεδούχους να κινδυνεύουν -χθες- άμεσα σε δύο φάσεις του πρώτου μέρους. Να εμφανίζονται νευρικοί και σε αρκετές περιπτώσεις «βραχυκυκλωμένοι» σε αυτό το χρονικό διάστημα της αναμέτρησης (κι ας δημιούργησαν δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες), αλλά στην επανάληψη να δίνουν ρεσιτάλ ποιότητας και αποτελεσματικότητας. Με τους φιλοξενούμενους να καταρρέουν. Είναι -βλέπετε- και τα κοινά χρώματα του Ηρακλή και της Χέρτα που διευκολύνουν την επαναφορά του ματς εκείνου στη «συλλογική μνήμη» των γαύρων...

Θα μου πείτε: «Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο αγώνας εναντίον της Χέρτα παρουσίαζε υψηλό βαθμό κρισιμότητας. Ο χθεσινός, όχι». Λογική επισήμανση, αλλά... ξανασκεφτείτε την! Διότι το τι είναι κάθε φορά λογικό και τι όχι στον Ολυμπιακό επιδέχεται ατέρμονες συζητήσεις. Οπως και το τι εκλαμβάνεται κάθε φορά ως ύψιστο κριτήριο και γνώμονας για τη λήψη σοβαρών αποφάσεων. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρίσκεται, όχι εννέα, αλλά 16 βαθμούς μπροστά και ο πρόεδρός του να απολύσει τον προπονητή για ένα «Χ» στο «Γ. Καραϊσκάκης». Με ποιο «επιχείρημα» - αν υποτεθεί πως χρειάζεται τέτοιο; Ο,τι τραβά η ψυχή σας. Ας πούμε πως «η ομάδα χρειάζεται ένα ταρακούνημα εν όψει των υποχρεώσεών της στο Κύπελλο».

Το δεύτερο «deja vu»: οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» είχαν την ευκαιρία να θυμηθούν τις πρώιμες στιγμές της σεζόν. Τότε που η ομάδα τους σπαταλούσε τα πρώτα 45λεπτα ορισμένων αγώνων, αλλά τελικώς επικρατούσε -έστω και με τρόπο λιγότερο εντυπωσιακό από το χθεσινό- χάρη (και) σε εύστοχες παρεμβάσεις του Βαλβέρδε στη ροή των παιχνιδιών. Οπως χθες δηλαδή. Οι αλλαγές που έκανε ο κόουτς των «ερυθρολεύκων» τελεσφόρησαν στο έπακρο. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν επειγόντως οργανωτή - «ελεύθερο σκοπευτή» στο κέντρο κι αυτόν τον ρόλο μπορούσε να τον διαδραματίσει μόνο ο Μπελούτσι. Ο Βαλβέρδε του ανέθεσε αυτήν την αποστολή, απαλλάσσοντάς τον από το καθήκον της αναζήτησης ψύλλων στα άχυρα και τρυπών βελόνας - μήπως περάσει η μπάλα στον Ντιόγο ή μήπως βρει ο ίδιος ο Αργεντινός κενούς χώρους, τους οποίους διαμόρφωναν οι κινήσεις του Βραζιλιάνου. Ο Μπελούσι διαδραμάτισε στην εντέλεια τον νέο του ρόλο, μοιράζοντας τρία γκολ «στο πιάτο».

Εκτός, όμως, από τα δύο «deja vu», ο χθεσινός αγώνας προσέφερε και δύο διδάγματα. Για την ακρίβεια, τα προσέφερε ο μουδιασμένος Ολυμπιακός του πρώτου μέρους. Πρώτον: όσοι ενδεχομένως θεωρούσαν ότι φουρτούνες τύπου «η διοίκηση ψιλοαδειάζει τον προπονητή για το Λέτο» θα έφερναν στο γήπεδο έναν Ολυμπιακό πολλών μποφόρ, έτοιμο να σαρώσει τα πάντα από το πρώτο λεπτό, μάλλον διέπραξαν κάποιο λάθος. Κάτι τέτοιες «χαλύβδινες» αντιδράσεις αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν συνθέτουν τον κανόνα. Κανόνας παραμένει πως αν παίζεις ένα παιχνίδι φθοράς -και μάλιστα άδικης- του προπονητή, μάλλον θα «κεράσεις» την ίδια την ομάδα κάποια νευρικότητα.

Δεύτερο δίδαγμα: θα ήταν κρίμα ένα αυθεντικό ταλέντο όπως ο Γ. Παπαδόπουλος να φορτωθεί άγχος και -εν τέλει- να ζημιωθεί, μόνο και μόνο επειδή η εγχώρια ή, αν προτιμάτε, η «ερυθρόλευκη» παράνοια τον ανάγει σε σημείο αναφοράς για να κριθεί... ο Βαλβέρδε. Χθες ο νεαρός ήταν μέτριος, αλλά ο γράφων θεωρεί επιβεβλημένο να υποστηρίξει ό,τι και έπειτα από την έξοχη εμφάνισή του στην Τούμπα, υπό συνθήκες «ερυθρόλευκης γενικής επιστράτευσης»: τίποτε και κανέναν δεν κρίνει η εμφάνιση σε έναν αγώνα. Ο Βαλβέρδε στην Εσπανιόλ ανέδειξε παίκτες. Πιθανόν να το κάνει και στον Ολυμπιακό αν παραμείνει.

Εκτός αν είναι «ακατάλληλος» επειδή ακόμη πασχίζει να πάρει κάτι παραπάνω από τον Οσκαρ, που χθες πέτυχε δύο γκολ...

ΥΓ.: ο Ηρακλής του Α' μέρους εμφάνισε όλα τα σημάδια της βελτίωσης της εποχής Κατσαβάκη. Οσο για την επανάληψη, Μάκη, άσ' τα και... Χέρτα. Κι αυτοί το έπαθαν...