Μην «ταΐζετε» τα ζώα

Oλοι μας έχουμε πάνω από το τζάκι μας ένα κεφάλι λιονταριού, που σκοτώσαμε με μία και μοναδική σφαίρα στην καρδιά -και όχι ανάμεσα στα μάτια, για να μην κρεμάσουμε στο σαλόνι μας λιονταροκεφαλή με «τρία μάτια»- από κάποιο σαφάρι που πήγαμε. Κι ως γνήσιοι κυνηγοί, γαλουχημένοι στα δύσκολα, μαθημένοι στις κακουχίες, συνηθισμένοι στην έλλειψη ανέσεων, γνωρίζουμε τι εστί σαφάρι: άγρια θηρία, μολυσμένα κουνούπια, αφυδάτωση, ελονοσία, κινούμενη άμμος, βδέλλες, φίδια, σκορπιοί. Και μεγάλοι κίνδυνοι από την αρχή μέχρι το τέλος της εκδρομής.

Το μεταγραφικό σαφάρι του Παναθηναϊκού μπορεί να μην έχει καραμπίνες, βαστάζους και μεγάλες φωτιές στο κέντρο του καταυλισμού για να μένουν τα τσακάλια μακριά, αλλά λίγο-πολύ είναι γεμάτο «άγρια θηρία», «φίδια» και «βδέλλες». Φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Καθρεφτάκια και χάντρες. Σε μια παγκόσμια αγορά που δοκιμάζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με ομάδες που δεν ξέρουν αν του χρόνου θα έχουν χορηγό στη φανέλα ή θα παρακαλάνε τον (εκάστοτε) ΟΠΑΠ να βάλει πλάτη, και οικονομικές συμφωνίες που σπάνε επειδή υπάρχει έλλειψη ρευστού, άρα και στάση εμπορίου, μια ομάδα έτοιμη να διαθέσει 22-25 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι, όπως είναι ο Παναθηναϊκός, προσελκύει τους μυστήριους όσο κι ένας κουβάς αίμα τους λευκούς καρχαρίες. Θα βρεθούν μάνατζερ-βδέλλες, καλοθελητές, μεσίτες και ενδιάμεσοι, που θα ξετρυπώνουν από κάθε τρύπα που υπάρχει στη γη και θα του προτείνουν ένα κάρο παικταράδες.

Βέβαια, όταν είσαι από τους προνομιούχους που έχουν ρευστό, σε μια εποχή που η αγορά σέρνεται με -ακάλυπτες συχνά- επιταγές, έχεις τη δυνατότητα να κλείσεις καλές συμφωνίες με λιγότερα λεφτά. Να βρεις τον άλλο «σκοτωμένο», στην ανάγκη και να ψωνίσεις κοψοχρονιά. Κάτι σαν αυτό που επεχείρησε ο Παναθηναϊκός τον Γενάρη, με το περιβόητο «ό,τι πάρεις, 50%». Για τον Νιλμάρ, τον Παλάσιο, τον Φαλκάο, τον Ολιβέιρα, ακόμα και στις απολαβές του Ντούριτσα, που του πρότειναν το 50% αυτών που έπαιρνε στην ομάδα του. Το κόλπο τελικά δεν έπιασε και η ομάδα βολεύτηκε με το 50% των στόχων της, δηλαδή τον Ντέιβιντ και τον Βαβρζίνιακ.

Το καλοκαίρι θα είναι βέβαια διαφορετικά τα πράγματα. Κατ' αρχάς δεν θα υπάρχει η δικαιολογία «τον χειμώνα δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες διαθέσιμοι», διότι το καλοκαίρι είναι περισσότεροι κι από τους τουρίστες στα ελληνικά νησιά. Επιπλέον, πολύ καλά κάνουν οι σκάουτερ της ομάδας -κι είναι και πολλοί, ζωή να 'χουν- και ξεκινούν από τώρα να ψάχνουν. Μια καλή μεταγραφή που θα κλείσει και θα διαρρεύσει από νωρίς, θα είναι μια καλή τονωτική ένεση στην ψυχολογία του κόσμου και θα δώσει μεγαλύτερα περιθώρια υπομονής για τις επόμενες κινήσεις.

Αρκεί να αποφύγουμε τα «θηρία», που κάποιοι θα προσπαθήσουν να φορτώσουν στην ομάδα, τους πρώην ποδοσφαιριστές, τους «παραλυτικούς» που έκαναν comeback και τους μεσήλικες που ψάχνουν να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα. Ας μην είναι 4 ή 5 οι παίκτες που θα αποκτηθούν. Ας είναι τρεις, λέω εγώ, κι ο καθένας ας κοστίζει από 8 εκατομμύρια. Δεν έχει τόσο μεγάλη ανάγκη η ομάδα από 4-5 ενδεκάδας, όσο από παίκτες που θα κάνουν πραγματικά τη διαφορά. Κι αυτοί οι παίκτες, πριν κάνουν τη διαφορά στο γήπεδο, την κάνουν στο ποσό που πρέπει να δαπανήσεις.