Δυο φορές κορόιδο

Στην αρχή έλεγε ότι η μαμά του τα έφτιαξε με άλλον. Κάτι που στην πάντα διακριτική ελληνική δημοσιογραφία είχε καταχωρηθεί ως «οικογενειακό πρόβλημα». Μετά έπρεπε να πάει στην πατρίδα του για να βοηθήσει. Αυτό ήταν λίγο πιο δύσκολο να το καταλάβεις. Δηλαδή τι θα έκανε; Θα έπεφτε στα γόνατα του μπαμπά και θα έλεγε «αμάρτησε, πατέρα, αλλά συγχώρα την. Ενοχη δεν είναι αυτή αλλά η κοινωνία. Και άμα δεν το πιστεύεις, διάβασε τον Διονύση για να το καταλάβεις». Πήγε, λοιπόν, στην πατρίδα του και κάθισε…

Κάθισε μία εβδομάδα, κάθισε δύο εβδομάδες, κάθισε ένα μήνα. Οταν η ομάδα του έπαιρνε τηλέφωνο, αυτός δεν απαντούσε. Για λογαριασμό του απαντούσε ο μάνατζέρ του. «Εχω σηκώσει τα χέρια μ' αυτό το παιδί. Του λέω γύρνα πίσω που ο προπονητής σου πεθαίνει για σένα, αλλά αυτός τίποτα. Αφού μου είπε ότι ύστερα απ' αυτό που έκανε η μαμά του σκοπεύει να κόψει την μπάλα».

Τελικά το παιδί επέστρεψε, ο προπονητής χάρηκε, αλλά για λίγο. Γιατί το παιδί ξανάφυγε. Τώρα ήθελε να παίξει μπάλα, αλλά στην πατρίδα του. Αρχικά τον ήθελε η Ρίο Κλάρο. Οταν έπεσε γέλιο, εμφανίστηκε η ομάδα που είχε ξεκινήσει, η Μότζι Μίριμ. Η Μότζι Μίριμ έδωσε 350 χιλιάρικα στην ΑΕΚ για την ελευθέρας του Εντσον Ράμος και μετά… Μετά η μαμά πρέπει να τα ξαναβρήκε με τον μπαμπά. Γιατί ο Ράμος όχι μόνο έφυγε από τη Βραζιλία, αλλά πήγε στο Ουζμπεκιστάν να παίξει μπάλα με τον φίλο και μάνατζέρ του, Ριβάλντο.

Στην ΑΕΚ γνώριζαν ότι ο Ριβάλντο είναι ιδιοκτήτης της Μότζι Μίριμ. Γνώριζαν ότι αυτός είχε φέρει τον Ράμος στην ΑΕΚ. Γνώριζαν ότι καμιά ομάδα της Β' κατηγορίας της Βραζιλίας δεν έχει να δώσει 350 χιλιάρικα για να πάρει πίσω ένα νεαρό αμυντικό. Και, επίσης, όχι μόνο από υποθέσεις αλλά και από πληροφορίες, η διοίκηση της ΑΕΚ γνώριζε ότι ο Ράμος θα πουληθεί στην Μπουνιοτκόρ του Ουζμπεκιστάν με δύο εκατομμύρια. Τη διαφορά φυσικά θα τσέπωνε ο ιδιοκτήτης της Μότζι Μίριμ, στην ουσία ο Ριβάλντο.

Το ακριβές ποσό που έδωσε στην ΑΕΚ η Μπουνιοτκόρ δεν είναι γνωστό. Το ποσό, πάντως, που είχε αναφερθεί ήταν κοντά στο εκατομμύριο. Και ρωτάω τώρα εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, αν οι Ουζμπέκοι έδωσαν δύο εκατομμύρια στη Μότζι Μίριμ για να πάρουν τον Ράμος, γιατί η ΑΕΚ δέχτηκε να πουλήσει στην Μπουνιοτκόρ τον Ριβάλντο με τα μισά; Επειδή ήθελε να φύγει;

Και αν η διοίκηση της ΑΕΚ πιάστηκε κορόιδο με τον Ριβάλντο, γιατί ξαναπιάστηκε με τον Ράμος, ενώ το είχε καταλάβει το κόλπο; Ιδιαίτερα όταν οι παράγοντες της ΑΕΚ προβάλλονται ως τα παγκόσμια οικονομικά γατόνια, το γεγονός μοιάζει ανεξήγητο. Ιδιαίτερα όταν η ΑΕΚ το καλοκαίρι ζήτησε 25 χιλιάρικα για τη μεταγραφή του Χάρη Παππά στην Ξάνθη και τρέχει στα δικαστήρια να αποφύγει την αποζημίωση στον Δώνη.


Kάποτε λέγανε για προέδρους ότι δίνουνε στον προπονητή τους «χαρτάκι». Ητανε το ραβασάκι που δίνανε παλιά οι πρόεδροι στους προπονητές για τη σύνθεση που προτείνουν. Το οποίο φυσικά πρόεδροι και προπονητές μετά βδελυγμίας διέψευδαν. Τώρα, με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Ερνέστο Βαλβέρδε, έχουμε την πρώτη περίπτωση κατά την οποία το «χαρτάκι» δίνεται επίσημα και ύστερα από συναντήσεις. Για πρώτη φορά σε μεγάλη ομάδα πρόεδρος λέει στον προπονητή του όχι μόνο ότι πρέπει να χρησιμοποιεί έναν παίκτη αλλά και πόσο πρέπει να τον χρησιμοποιήσει. «Θα παίξει 30 ματς».

Από τον Αναστόπουλο και τον Μητρόπουλο, οι οποίοι στη δεκαετία του '80 αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην προετοιμασία επειδή ζητούσαν καλύτερα συμβόλαια από τον Σταύρο Νταϊφά, μέχρι τον Ζιοβάνι, όταν είχε συγκρουστεί με τον Μπάγεβιτς, ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει την παράδοση να παίρνει την πλευρά του παίκτη. Πολλές φορές και σε βάρος του δικαίου.

Επίσης, ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει παράδοση να βάζει σε δεύτερη μοίρα τον προπονητή. Ακόμα και όταν η εξέδρα είχε φωνάξει «Ντούσαν, Ντούσαν», ο τρόπος ήταν απομίμηση της εξέδρας της ΑΕΚ. Η ιστορία με τη σύγκρουση των Κόκκαλη και Λέτο με τον Βαλβέρδε πρέπει να είναι από τις ελάχιστες φορές που ο κόσμος του Ολυμπιακού μοιάζει να στηρίζει προπονητή.

Για τους περισσότερους των Ελλήνων τα 500 χιλιάρικα είναι πολλά. Μπορεί και για τον Κόκκαλη. Μόνο που για τον οπαδό του Ολυμπιακού είναι δύσκολο για τα 500 χιλιάρικα να δεχτεί ότι υποστηρίζει την Αναγέννηση Καρδίτσας ή τη Νέα Ιωνία της Ευρώπης, με τη Λίβερπουλ να είναι η ΑΕΚ. Γιατί μόνο η ΑΕΚ είχε τέτοια σχέση με την Αναγέννηση και τη Νέα Ιωνία, δίνοντας δανεικούς παίκτες για να «ψηθούν» στα χέρια του Βάιου Καραγιάννη και του Μπατίστα. Με το δικαίωμα να ελέγχει τι γίνεται και να παίρνει τους παίκτες πίσω αν δεν τους χρησιμοποιούν.

Το στηρίζει και το παράδειγμα που ακούγεται «έτσι θα έπρεπε να είχε κάνει και ο Ολυμπιακός όταν δάνειζε παίκτες». Το παράδειγμα αναφέρεται στον Ιωνικό και τον Λεβαδειακό, οι οποίοι κατά καιρούς έχουν δανειστεί παίκτες του Ολυμπιακού που δεν έπαιζαν αρκετά. Για τον οπαδό, όμως, του Ολυμπιακού είναι λίγο δύσκολο να δεχτεί ότι η ομάδα του πρέπει να δέχεται από τη Λίβερπουλ όρους τους οποίους ο Ιωνικός και ο Λεβαδειακός δεν κάνουν δεκτούς από τη δική του. Για να μη γράψω ότι μόλις πριν από ένα χρόνο ο πρόεδρος έλεγε ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι από τις ομάδες που παίρνουν δανεικούς παίκτες.

Τόσο μεγάλη πρόοδος, όχι μόνο να παίρνει δανεικούς, αλλά αυτός που τους δανείζει να ελέγχει και το πόσο παίζουν, είναι αξιοθαύμαστη. Οσο για το αν ο Βαλβέρδε διάλεξε τον Λέτο, είναι πιθανόν. Αλλά ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος δεν είχε διαλέξει τον Μπελούτσι, δεν πήρε πόδι όταν δεν τον έβαλε στο ματς με την Τσέλσι; Επίσης, ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι ο Βαλβέρδε θα έπρεπε να είχε «κουλαντρίσει» καλύτερα τον Λέτο. Δηλαδή, τι να κάνει; Τα στραβά μάτια; Αν έχουμε φτάσει στο σημείο να ζητάμε από τον προπονητή να τον καβαλάνε οι παίκτες, ευτυχώς που υπάρχει ο Ισπανός για να δείξει ότι υπάρχουν ακόμα προπονητές οι οποίοι σέβονται τη δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους, και δεν γλείφουν έναν 22χρονο Αργεντινό που ταλέντο έχει, αλλά ιστορία όχι. Και αμφιβάλω αν θα έχει με τον χαρακτήρα που δείχνει…

Τέλος πάντων η σχέση Κόκκαλη – Βαλβέρδε μοιάζει τελειωμένη. Τουλάχιστον έτσι δείχνει μετά την απόφαση του προέδρου του Ολυμπιακού να στείλει τον προπονητή να μιλήσει με τον Γιάννη Χρυσικόπουλο, έτσι, για να καταλάβει ότι έχει πέσει σε δυσμένεια. Οπως καταλαβαίνανε οι αυλικοί ότι έπεφταν σε δυσμένεια όταν αντί με τον σουλτάνο μίλαγαν με τον βεζίρη. Επειδή, όμως, η εποχή που ο βεζίρης έδινε στον αυλικό ένα κορδόνι με χρώμα ανάλογο του αξιώματός του για να κρεμαστεί πριν τον καρυδώσει ο μπόγιας έχει τελειώσει, το μόνο που απομένει είναι να κρατηθούν τα προσχήματα. Στον χωρισμό να ισχύσει αυτό που ισχύει και με τα ζευγάρια.

Οπου ο πολιτισμός τους δεν φαίνεται όταν γνωρίζονται και είναι στα μέλια, αλλά από τις συμπεριφορές τους όταν χωρίζουν. Να τελειώσουν δηλαδή τη σεζόν χωρίς καφρίες, να κάνει διπλό μεροκάματο στο κομπιούτερ ο Δημήτρης Θεοδωρίδης και να βρει ένα νέο, επιτυχημένο προπονητή, που να θέλει να κάνει καριέρα μερικών μηνών σε θυγατρική ομάδα μεγάλης αγγλικής.

Και θα του βγουν ονόματα. Λεμονής, Αλέφαντος, Ματζουράκης… Οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για το δυναμικό του Ολυμπιακού, δεν θα μουρμουράνε αν δεν γίνουν μεταγραφές και δεν θα ζητάνε να υπογράψουν συμβόλαιο για να μη ζητάνε λεφτά όταν με το καλό απολυθούν. Ανθρωποι από τον τόπο μας, καλέ, που καταλαβαίνουνε πώς να ικανοποιούν τον πρόεδρό τους. Σεμνοί, ταπεινοί, οικονομικοί. Και, κυρίως, Ολυμπιακοί και συνεργάσιμοι.


Στο πνεύμα του δικαίου, αυτό που έγινε με τον Αντώνη Νικοπολίδη ήταν σωστό. Αλλά πέρυσι, όταν η Καλαμαριά έχανε τους βαθμούς με τον Βάλνερ, στον Ολυμπιακό λέγανε «μπορεί να μην είναι δίκαιο, αλλά έτσι λέει ο κανονισμός». Dura lex sed lex, αλλά όπως φαίνεται ο νόμος είναι πιο ντούρος για τον μπατίρη.