Εχασε μια μεγάλη ευκαιρία

Συμφωνώ ότι το χθεσινό αποτέλεσμα-αποκλεισμός δεν είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της χρονιάς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι για το χθεσινό αποτέλεσμα πρέπει να μπούμε στη λογική ότι «εντάξει, θα τους κάνουμε κριτική επειδή δεν προκρίθηκαν στους "8" του Τσάμπιονς Λιγκ;». Λάθος αντιμετώπιση είναι αυτή για μία ομάδα που ξέρει να στέκεται στην Ευρώπη με τις πολύ μεγάλες ομάδες και ξέρει να αποκλείει αυτές που δεν έχουν βαριά φανέλα. Και η Βιγιαρεάλ είναι μία πολύ καλή ομάδα, που, όμως, δεν έχει βαριά ευρωπαϊκή φανέλα.

Ο Παναθηναϊκός φέτος στην Ευρώπη πέτυχε ένα αποτέλεσμα-μύθο και αυτό ήταν το «διπλό» στο Μιλάνο. Τα υπόλοιπα που έκανε ήταν περίπου λογικά για μία ομάδα όπως ο ΠΑΟ. Διότι είναι εύκολο να λέμε ότι η ζημιά έγινε από τις Σέρρες (λες και το Κύπελλο είναι πιο σημαντικό από το Τσάμπιονς Λιγκ) και είναι επίσης εύκολο να λέμε ότι το πρόβλημα είναι πως έμεινε εκτός πρωταθλήματος από τον Δεκέμβριο και όχι ότι αποκλείστηκε από τους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι έτσι.

Και θα εξηγήσω τι εννοώ. Ετσι όπως έχει γίνει πλέον το Τσάμπιονς Λιγκ, πείτε μου πόσες ευκαιρίες θα έχει ο ΠΑΟ να φτάσει στους «16» αποκλείοντας στους ομίλους ομάδες τύπου Βέρντερ και Ανόρθωσης και στους «8» ομάδες τύπου Βιγιαρεάλ; Ο Παναθηναϊκός έχασε χθες μία μεγάλη ευκαιρία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και την έχασε τη μεγάλη ευκαιρία ακριβώς για τους ίδιους λόγους που έμεινε εκτός πρωταθλήματος νωρίς και εκτός Κυπέλλου από τις Σέρρες. Διότι καμία ομάδα στον κόσμο δεν έχει ένα διακόπτη που να τον γυρίζει στο off όταν παίζει εντός των τειχών και στο on όταν αγωνίζεται στην Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός φέτος δεν παρουσίασε μία καλή ομάδα συνολικά. Παρουσίασε μία κακή ομάδα που απλώς είχε ορισμένες καλές βραδιές εντός και εκτός των τειχών. Οτι έφτασε μέχρις εδώ στην Ευρώπη δεν ήταν αποτέλεσμα της καλής ομάδας που παρουσίασε.

Διότι ο καλός Παναθηναϊκός δεν θα έχανε με κάτω τα χέρια στην Κύπρο, ο καλός Παναθηναϊκός δεν θα έχανε με κάτω τα χέρια από την Ιντερ στο ΟΑΚΑ, ο καλός Παναθηναϊκός δεν θα ερχόταν ισόπαλος με τη Βέρντερ στο ΟΑΚΑ, ο καλός Παναθηναϊκός δεν θα έχανε από τη Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ. Οπως βλέπετε, και η πορεία του στην Ευρώπη ήταν προϊόν δύο πολύ μεγάλων βραδιών στο Μιλάνο και στη Βρέμη και όχι μιας καλής παρουσίας συνολικά.

Ο Παναθηναϊκός όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Ευρώπη δεν ήταν σταθερός. Είχε απλώς εκλάμψεις και αυτό για μένα σε οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο πρώτα οφείλεται στον προπονητή της και μετά σε όλα τα άλλα. Η πτώση της απόδοσης σε ένα μήνα (αυτό που συνήθως αποκαλούμε «κοιλιά») δικαιολογείται. Οι εμφανίσεις μέσα σε μία χρονιά ή του ύψους ή του βάθους και η έλλειψη σταθερότητας στην απόδοση δεν δικαιολογούνται.

Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι υποστηρίζω ότι «αν αύριο το πρωί τελειώσει ο Τεν Κάτε, ο ΠΑΟ θα γίνει ομαδάρα και σταθερός». Ασφαλώς και όχι, διότι χρειάζονται πολλά πράγματα ακόμα. Θα πρέπει, όμως, να χρεωθεί ένας το μεγαλύτερο μερίδιο της παταγώδους αποτυχίας εντός των τειχών και της σπατάλης μιας ευκαιρίας για σπουδαία ευρωπαϊκή χρονιά. Και αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο Τεν Κάτε.