Δεν εξάντλησε τα περιθώρια πρόκρισης

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές για τις ελληνικές ομάδες δεν είναι πολλές συγκριτικά με συλλόγους, οι οποίοι πρωταγωνιστούν χρόνια ολόκληρα στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Μιλώντας πάντα συγκριτικά είναι ελάχιστες. Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα έπρεπε να περιμένει από το 2002 για να διεκδικήσει είσοδο στους «8», άσχετα αν στο τέλος δεν τα κατάφερε. Οι προηγούμενες επιτυχίες του στις πιο πολλές περιπτώσεις κρίθηκαν από ένα γεγονός, μια φάση, ένα συμβάν, το οποίο στο γυμνό μάτι ίσως να μην έπεσε στην αντίληψη όσων παρακολουθούσαν την εκάστοτε αναμέτρηση. Όποιος έχει δει το Match Point με την Σκάρλετ Γιόχανσον καταλαβαίνει ότι η βέρα μόλις χτυπήσει στο κάγκελο μπορεί να πέσει είτε μέσα στο ποτάμι είτε έξω από αυτό.

Χθες λοιπόν, το παιχνίδι κρίθηκε σε μια λεπτομέρεια, την οποία κατά τη γνώμη μου δημιούργησε ο Χενκ Τεν Κάτε. Ο ίδιος άνθρωπος βρήκε τρόπο να πάρει διπλά σε Βρέμη και Μιλάνο, ο ίδιος βρήκε τον τρόπο να αποκλειστεί ο Παναθηναϊκός. Καλό είναι να μας εξηγήσει πως η ομάδα του από το 50ο λεπτό και μετά έκλεισε στα καρέ της την Βιγιαρεάλ ενώ από το 57ο και έπειτα άρχισε να δέχεται ξανά πίεση. Καλός προπονητής αποδεικνύεται ότι είναι εκείνος που μανατζάρει το παιχνίδι. Δεν κατάλαβε ο Ολλανδός ότι η ισοφάριση μαζί με τη βοήθεια του κόσμου ήταν δυο στοιχεία που με λίγη βοήθεια από αυτόν θα μπορούσαν να κάνουν κατηφορικό το γήπεδο; Να δεχθώ ότι η Βιγιαρεάλ είναι πιο ποιοτική ομάδα. Αλλά δεν δέχομαι ότι καταφέρνεις να ξεπεράσεις άμεσα το σοκ από το 0-1 και στη συνέχεια επαναπαύεσαι για να στείλεις το ματς στην παράταση ενώ παίζεις στην έδρα σου και απέναντι σου δεν έχεις βαριά φανέλα.

Ο Παναθηναϊκός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Άλλωστε το είπε και ο Καραγκούνης. Από τη στιγμή που η κλήρωση δεν έφερε απέναντι του μεγαθήριο όφειλε να εξαντλήσει τα περιθώρια πρόκρισης. Για κάποιο λόγο ο Παναθηναϊκός το αρνήθηκε στην ιστορία του και δεν το έκανε. Και δυστυχώς τέτοιες ευκαιρίες δεν επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο.