Η Τούμπα ήταν εκκλησία…

Μην παρασύρεσαι από τις υπερβολές των δημοσιογράφων και των εφημερίδων, λατρεμένε αναγνώστη. Το ντέρμπι της Τούμπας ήταν ένα από τα πιο ήσυχα των τελευταίων ετών -ίσως και δεκαετιών- γι’ αυτό οφείλουμε να συγχαρούμε όλους όσοι προέταξαν τα στήθη τους ώστε να δημιουργηθεί αυτή η κατανυκτική ατμόσφαιρα, που σε πολλές στιγμές του αγώνα θύμιζε εκκλησία. Συγκινούμαι. Είχαμε το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το οποίο, όπως λέει ο Σάββας μου, είναι σωστό Μοναστήρι, μας προέκυψε και η εκκλησία της Τούμπας και αντί να κάνουμε το σταυρό μας για την «Church League» που έχουμε, παραπονιόμαστε και από πάνω; Ελεος πια…

Οσοι, dear, επιθυμούσαν να δουν στην Τούμπα σκηνές πολεμικής ταινίας όπου κροτίδες, μπουκάλια και άλλα αντικείμενα εκσφενδονίζονται στον αγωνιστικό χώρο με μανία, φαίνεται ότι αυθυποβλήθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε πίστεψαν ότι συνέβη στην πραγματικότητα. Ετσι εξηγείται και γιατί στα ραδιόφωνα άκουσες πολλά αγόρια να καταδικάζουν τα όσα έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ο μόνος που κατόρθωσε να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να μην παρασυρθεί από ευσεβείς πόθους και οράματα ήταν ο γλυκός Αντώνης Κατσαρός, ο οποίος ξεκίνησε την «Αθλητική Κυριακή» αποκαθιστώντας την αλήθεια:

«Βεβαίως ήτανε αρκετά ήσυχο και ήρεμο παιχνίδι και νομίζω ότι θα το συζητήσουμε μετά και με τους σχολιαστές μας. Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια και στους ποδοσφαιριστές που προσπάθησαν να μην ξεφύγουν τα πράγματα, με κάποιες μικροεξαιρέσεις». Εκείνη την ώρα ο Ζαγοράκης μάλλον θα ήταν μπροστά στον τηλεοπτικό του δέκτη και θα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την εκπομπή του Πουρουπουπού και του Κατσαρού…

Ηθελε να δει τι θα πουν τα καμάρια μου, για να αποφασίσει αν έπρεπε να βγάλει την περίφημη ανακοίνωση ή όχι. Μόλις άκουσε ο χρυσός μου τον πρόλογο του Αντώνη, κάθε ενδοιασμός του πρέπει να παραμερίστηκε. Αφού ο Κατσαρός μίλησε για «ήσυχο και ήρεμο παιχνίδι», δεν θα έπρεπε ο πρόεδρος της ομάδας να συγχαρεί τον κόσμο για τη συμβολή του σ' αυτό; Θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν το έκανε, sugar. Κάπως έτσι προέκυψε και η ακόλουθη ανακοίνωση:

«Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ευχαριστεί τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων που βρέθηκαν σήμερα στο γήπεδο και με τη συμπεριφορά τους απέδειξαν στις Κασσάνδρες ότι ο ΠΑΟΚ αλλάζει εποχή». Εχω συγκλονιστεί. Ελπίζω και οι διοικήσεις των υπόλοιπων ομάδων να παραδειγματιστούν από την ανακοίνωση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και να κάνουν και αυτές ανάλογες ενέργειες, για να επιβραβεύσουν τους πελάτες τους. Διότι, λατρεμένε, τι περιμένει να ακούσει ο οπαδός της ομάδας; Ενα απλό «μπράβο» για τον κόπο του, για να καταλάβει ότι υπάρχει κάποιος που αναγνωρίζει την προσπάθειά του. Πολλά ζητάει ο καψερός;

Το αυτό φυσικά ισχύει και για τη μειοψηφία (δέχομαι ότι είναι η μειοψηφία γιατί τον αγαπώ τον Τεό) που αν και παρεκτρέπεται, δείχνει σαφή σημάδια βελτίωσης σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν. Διότι όταν ο οπαδός αποδεικνύει με έργα και όχι με λόγια ότι έχει περάσει απ' την τσιμεντολιθική εποχή (είδες εσύ να πέφτει κανένας τσιμεντόλιθος στην Τούμπα, όπως συνέβαινε πιο παλιά;) σ' εκείνη του μπουκαλιού και της κροτίδας είναι και αυτή μια πρόοδος, dear, και οφείλουμε να την υπογραμμίσουμε…

Πολύς λόγος έγινε επίσης για την περίφημη «καρατιά» του Νικοπολίδη στον οπαδό του ΠΑΟΚ, ο οποίος μετά το τέλος του αγώνα τον είχε πάρει στο κατόπι. Οσοι βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι ο γλυκός νέος ήθελε να κάνει τον Αντώνη τόπι στο ξύλο, πρέπει τώρα να καταπιούν τη γλώσσα τους μαζί με το δηλητήριό της. Είδα στην «Αθλητική Μακεδονίας Θράκης» τη φωτογραφία της επίμαχης φάσης και τα κατάλαβα όλα. Το σχόλιο της καλής εφημερίδας είναι χαρακτηριστικό: «Η καρατιά του Νικοπολίδη… αμυνόμενος».

Σιγά μην πιστέψουμε ότι ο αρρενωπός Αντωνάκης προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του μιμούμενος τον Τσάκι Τσαν. Ποιον φοβήθηκε δηλαδή και γιατί; Οποιος είδε τον οπαδό που άρχισε να τον κυνηγάει, κατάλαβε ότι το αγόρι μου είχε καλό σκοπό. Η «Ημέρα της γυναίκας» ήταν την Κυριακή, ίσως ο ακριβός μου ήθελε ένα αυτόγραφο από τον Αντώνη για να το κάνει δώρο στην καλή του, προκειμένου να γλιτώσει και τα έξοδα. Μπορεί επίσης να ήθελε να τον ρωτήσει τον τρόπο με τον οποίο θα καταπολεμήσει ετήσια και πολυετή αγρωστώδη και πλατύφυλλα ζιζάνια, όπως η μουχρίτσα και ο βέλιουρας. Ακουσε προφανώς ότι ο Νικοπολίδης καταγίνεται με την κηπουρική και έσπευσε να ζητήσει τα φώτα του. Πού είναι το κακό δηλαδή;

Με τον γοητευτικό γκολκίπερ και την αντίδρασή του ασχολήθηκε και ο δικός μου Γκόντζος (στη φωτογραφία μπορείς να διακρίνεις άλλη μια πτυχή του πολύπλευρου ταλέντου του). Φυλαγμένα έτσι και αλλιώς τα 'χε ο Κώστας μου και σ’ εκείνον και στην άλλη μεγάλη του αδυναμία, τον Κυργιάκο, αφορμή έψαχνε για να τους περιλάβει και τους δυο:

«Ο Νικοπολίδης πρέπει να πάρει ένα τηλέφωνο σήμερα τον Σωτηράκη τον Κυργιάκο, τον αυτοαποκαλούμενο και αλάνι. Επειδή διάβασα πρόσφατα σε αποκαλυπτική συνέντευξη του αλανιού ότι είχε φοβηθεί και αυτός και οι συμπαίκτες του στη Ριζούπολη τότε. Και να του εξηγήσει. Πώς μπόρεσαν αυτός και οι συμπαίκτες του στον ΟΣΦΠ, όχι μόνο να μη χάσουν και να σταθούν όρθιοι στην Τούμπα, χωρίς να είναι ο Κόκκαλης στην αποστολή. Αλλά πώς βρήκε ο ίδιος το κουράγιο για τσαμπουκά».

Κώστα μου, είναι πολύ απλό. Από τη στιγμή που ο Νικοπολίδης ήταν ένας από τους παίκτες που βίωσαν την εμπειρία της Ριζούπολης, έχει πλέον κάνει το αγροτικό του σε συνθήκες «Ζούγκλας». Σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο-κολαστήριο και αν κληθεί να παίξει, θα νομίζει ότι είναι σε παιδική χαρά. Το «Επος της Ριζούπολης», άλλωστε, είναι δύσκολο να το πλησιάσει άλλος…

Να σημειώσω, γλυκέ μου, επίσης ότι μπορεί να μην πήγε ο Σωκράτης στην Τούμπα, όμως μια κινητοποίηση φρόντισε να την κάνει ο πρόεδρος. Επιστολές σε υπουργούς έστειλε, στην Αστυνομία απευθύνθηκε, καμιά δεκαριά εισαγγελείς απαίτησε. Και στο Ιράκ να πήγαινε, τόσα μέτρα δεν θα ζητούσε. Εμείς τότε, χρυσέ μου, στο στόμα του Τσιρώνη πήγαμε με το σταυρό στο χέρι και την ευχή «Ο Ζαβραδινός να βάλει το χέρι του». Οσο να πεις, μια μικρή διαφορά υπάρχει…