Ο «κοντός», ο «ψηλός» και το παπούτσι του Αλαν Μπολ!

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Για τους νεαρούς φίλους του Παναθηναϊκού που είχαν την τύχη να βρεθούν στο «Μεάτσα», στη Βρέμη και στο «Μαδριγάλ», σταθμούς της φετινής πορείας της ομάδας τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, τα όσα συνέβησαν εκείνο το μακρινό και κρύο βράδυ της 9ης Μαρτίου 1971 ανήκουν στην... αρχαία ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γεμίζουν όμως κι αυτά μια «χρυσή» σελίδα.

Ερχονται στιγμές που πυκνώνουν τα γεγονότα και συμβαίνουν πράγματα τα οποία περιμένεις χρόνια ολόκληρα. Τον Μάρτιο του 1971, χρόνια δύσκολα, το να δεις, μικρό παιδί εσύ, μία ελληνική ομάδα να διακρίνεται και να ακούγεται σε όλη την Ευρώπη την ίδια μέρα που ο πατέρας σου έφερνε τηλεόραση στο σπίτι και περνούσε την κεραία στην ταράτσα ισοδυναμούσε με συνδυασμό θαυμάτων.

Ο αγώνας Εβερτον - Παναθηναϊκός 1-1, που έγινε στο «Γκούντισον Παρκ» στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης 1970-71 στη φάση των προημιτελικών (των οκτώ), ερήμωσε την Αθήνα, έκανε τους ταξιτζήδες να τραβήξουν χειρόφρενο από τις οκτώ το βράδυ και ανάγκασε πολλούς νοικοκυραίους της εποχής να χρεωθούν για να αγοράσουν -την πανάκριβη τότε- τηλεόραση. Δεν ήταν ανάμεσα στους τελευταίους ο συχωρεμένος ο πατέρας μου και έτσι το γκολ του Αντωνιάδη στο 81' καθώς και τις άλλες αξέχαστες φάσεις εκείνης της μυθικής αναμέτρησης τις είδα στριμωγμένος πιτσιρικάς σε ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ!

Δεν ήταν όμως σε πολύ καλύτερη θέση ο Μανώλης Μαυρομάτης, ο οποίος νεαρός αθλητικός συντάκτης τότε, περίμενε στην πλατεία έξω από το δημοτικό θέατρο Πειραιώς να τελειώσει η παράσταση «Βασιλιάς Λιρ» με τον Μάνο Κατράκη, στην οποία έπαιζε η σύζυγός του Ρένα Βενιέρη:

«Εξω από το θέατρο, δεξιά βγαίνοντας, υπήρχε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών. Στο τζάμι ανάμεσα σε πολλούς περαστικούς είχα κολλήσει κι εγώ τη μούρη μου για να δω κάτι από το ματς. Το θέατρο πάντα μου άρεσε, αλλά εκείνο το βράδυ παρακαλούσα να αργήσει να τελειώσει την παράσταση ο... Σαίξπηρ»!

Οπως μου είπε ο Αντώνης Αντωνιάδης, πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι είδαν το ματς με τη συναρπαστική περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη. Η νύχτα σφραγίστηκε από τον μύθο της σύμπτωσης με τα «εννιάρια»: Εννέα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα ο παίκτης με το νούμερο εννέα στην πλάτη σημείωνε το ένατο γκολ του στη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, την ώρα που το ρολόι σήμαινε εννέα ακριβώς τη νύχτα της 9ης Μαρτίου. Ακόμα και η ισοφάριση της Εβερτον -άδικη αφού προηγήθηκε φάουλ στον Οικονομόπουλο- σημειώθηκε στο 90', δηλαδή εννέα λεπτά μετά το γκολ του «ψηλού»!

«Τι έγινε;», ρώτησα τον Μίμη Δομάζο στη φάση του γκολ του Αντωνιάδη. «Είναι αλήθεια, μαλώσατε με τον Αλαν Μπολ;». Ο «στρατηγός», λυπημένος από τον πρόωρο θάνατο του διεθνούς Αγγλου ποδοσφαιριστή, μου περιέγραψε τη σκηνή ως εξής:

«Ημουν πιο πίσω και μόλις είδα την μπάλα στα δίχτυα έτρεξα να πανηγυρίσω με τον Αντώνη και τους άλλους συμπαίκτες μου. Ο Μπολ, που ήταν οξύθυμος και πεισματάρης, δεν περίμενε να έχουμε το θράσος να προηγηθούμε μέσα στο σπίτι τους και μου πέταξε το παπούτσι του κάπου κοντά στη σέντρα. Δεν με βρήκε πολύ! Μου πέταξε πάντως και ένα... αγγλικό, το οποίο βιαστικά ανταπέδωσα. Μέσα στο ξέφρενο πανηγύρι ξέχασα σχεδόν αμέσως το συμβάν».

Επιχείρησα, γράφοντας το βιβλίο για τον «ψηλό», έκανα την επαφή, αλλά δεν πρόλαβα να μιλήσω με τον αξέχαστο Αλαν Μπολ, αρχηγό το 1971 της πρωταθλήτριας Αγγλίας, Εβερτον. Εφυγε ξαφνικά, προδομένος από την καρδιά του, τον Απρίλιο του 2007 σε ηλικία 61 ετών.

Πήγε να βρει τον φίλο του, συμπαίκτη και συμπότη, τον Μπόμπι Μουρ -ο οποίος χάθηκε το 1993 στα 51 του-, άλλον τυπικό εκπρόσωπο μιας όμορφης εποχής της μπάλας αλλά και όλης εκείνης της πολύχρωμης φρενίτιδας στην τέχνη και στις νεανικές υπερβολές. Η βραδιά του «Γκούντισον Παρκ» υπήρξε πλούσια σε παραλειπόμενα και... γέννησε πολλές ατάκες που έμειναν αθάνατες:

Για εκείνο το ματς και ενώ οι ουδέτεροι αλλά και οι «άσπονδοι φίλοι» -ονόματα δεν χρειάζονται- εντός Ελλάδας προέβλεπαν συντριβή του Παναθηναϊκού, ο προπονητής της ομάδας, ο αείμνηστος Φέρεντς Πούσκας, είχε πει το αμίμητο: «Μη φοβάστε. Εντεκα παίζουν αυτοί, έντεκα κι εμείς»!

Αν υπήρχε τότε στατιστική των αγώνων, η κατοχή μπάλας θα κατανέμονταν περίπου 75% υπέρ της Εβερτον και 25% υπέρ του Παναθηναϊκού. Μέσα σε μισή ώρα στο πρώτο ημίχρονο η περιοχή του Παναθηναϊκού είχε μεταβληθεί σε λασπότοπο από την πολυκοσμία, ενώ η περιοχή των Αγγλων παρέμενε απάτητη.

Ο Σούρπης, για να εμψυχώσει τους συμπαίκτες που κόντευαν να κάνουν... εμετό από την πίεση, φώναζε: «Μη φοβάστε, με τον Ηλυσιακό παίζουμε»! Στο δεύτερο ημίχρονο κάπως ισορρόπησε ο Παναθηναϊκός και έβαλε το «χρυσό» γκολ, το ποίο υπερασπίστηκε σε δύο εβδομάδες στη ρεβάνς των Αθηνών (0-0) μπαίνοντας στους «τέσσερις» της Ευρώπης.

Στο ματς έκανε το ντεμπούτο του ο άσημος τότε, σχεδόν έφηβος, Ανθιμος Καψής, ο οποίος όμως με μια μνημειώδη εμφάνιση «εξαφάνισε» τον πολυδιαφημισμένο φορ των Αγγλων πρωταθλητών Τζο Ρόιλ.

Για το γκολ γνωστή σοκολατοβιομηχανία χάρισε στον σκόρερ σοκολάτες που είχαν βάρος ίσο με το βάρος του παίκτη. Ο Αντώνης θυμάται ότι πήγαινε επί ένα μήνα για προπονήσεις στη Λεωφόρο και μοίραζε σοκολάτες σε συμπαίκτες και φιλάθλους!