Η εύθραυστη ζωή του λεγεωνάριου

Oταν είδα τον Στιβ Σμιθ να αποχωρεί σφαδάζοντας από το παρκέ του «Βενετόκλειου» («κλαίει από τον πόνο», είπε λίγο αργότερα ο γιατρός του Κολοσσού), δύο λέξεις ανέβηκαν στο μυαλό μου: Ντόμινικ Ουίλκινς. Φοβήθηκα το χειρότερο. Αποδείχθηκε ότι μάντεψα σωστά. Η ρήξη αχίλλειου τένοντα είναι πια ο χειρότερος -και ο πιο οδυνηρός- τραυματισμός που μπορεί να τύχει σε μπασκετμπολίστα.

Ηταν 29 Ιανουαρίου 1992, όταν ο 32χρονος «Human Highlight Film» τσάκισε το πόδι του. Δεν ήρθε καν σε επαφή με αντίπαλο. Απλώς βάδιζε ντριμπλάροντας την μπάλα στη διάρκεια ενός αγώνα των Χοκς με τους Σίξερς. Παραπάτησε και αυτό ήταν όλο. Ακούστηκε ένα «ποπ» από το πόδι του και ο αχίλλειός του κόπηκε στα δύο. Καθαρή ατυχία. Περίπου την ίδια εποχή, στη μακρινή Ελλάδα (τη χώρα όπου ο Ντομινίκ έβγαλε το εφάπαξ στο τέλος της λαμπρής καριέρας του), ο Τζορτζ Παπαδάκος έπαθε την ίδια ζημιά την ώρα που περπατούσε στην αμμουδιά.

Στο 99 τοις εκατό των περιπτώσεων το χτυπημένο πόδι αναρρώνει πλήρως και επιτρέπει στον αθλητή να συνεχίσει την καριέρα του, έστω με μειωμένη την εκρηκτικότητα και την αλτικότητα. Ο Ουίλκινς έκανε σχεδόν 9 μήνες για να επιστρέψει στα γήπεδα, αλλά γύρισε γερός και δυνατός. Τους πρώτους μήνες μετά την ίασή του είχε μέσο όρο 29,9 πόντους! Ξανάπαιξε σε Αll-Star Game, έγινε μέλος της δεύτερης Dream Team, αλλά δεν πήρε μέρος σε διαγωνισμούς καρφωμάτων. Βοήθησε όμως το ελληνικό μπάσκετ να γιορτάσει το πρώτο του Κύπελλο Πρωταθλητριών, το 1996 στο Παρίσι, φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Η εγχείρηση στον αχίλλειο αποτελούσε πια ένα μακρινό εφιάλτη.

Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση Ματσιγιάουσκας.

Ο Λιθουανός έκοψε τον αχίλλειό του σε ένα φιλικό του Ολυμπιακού με την ιταλική Σκαφάτι, τον Σεπτέμβριο του 2006. Χειρουργήθηκε, επέστρεψε στα γήπεδα ύστερα από μερικούς μήνες, αγωνίστηκε στους τελικούς της ίδιας σεζόν, αλλά έκτοτε δυσκολεύεται να σταθεί στα πόδια του. Οι γιατροί λένε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει έχουν περισσότερη σχέση με την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την ελλιπή εκγύμνασή του, παρά με τον προ τριετίας χειρουργημένο τένοντά του. Το βέβαιο είναι ότι η καριέρα του «Μάτσας» έμεινε πολύ πίσω από εκείνο το μοιραίο βράδυ, αν δεν καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο αχίλλειός του γιατρεύτηκε, αλλά η αποχή από τα γήπεδα τού κληροδότησε άλλου είδους κουσούρια.

Στον Σμιθ, δεν μένει παρά να ευχηθούμε καλή δύναμη. Ο τραυματισμός του έκοψε τη φόρα του Κολοσσού εν όψει πλέι οφ, αλλά δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα και στον ίδιο, αφού μπορεί να τον καταδικάσει σε μία σεζόν ανεργίας. Η ζωή του λεγεωνάριου αθλητή -οσοδήποτε αξιόλογου- είναι πολύ πιο δύσκολη και εύθραυστη απ' όσο φαίνεται στο γυμνό μάτι. Υπό άλλες προϋποθέσεις, ο Σμιθ θα εξαργύρωνε την καταπληκτική χρονιά του με ένα γενναιόδωρο συμβόλαιο, στη Ρόδο ή αλλού. Τώρα, λαβωμένος, θα είναι τυχερός αν θα βρει δουλειά μέσα στο 2009-10.