Σε κακό ματς κέρδισε τίτλο κι εντυπώσεις

Οταν γίνονται αντικείμενα σχολιασμού κακοί -ποιοτικώς- αγώνες μπάσκετ, των οποίων όμως το σκορ εξελίσσεται «πόντο-πόντο», το σύνηθες δημοσιογραφικό σχόλιο είναι: «τουλάχιστον διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον». Αν κάτι δίνει στο χθεσινό ντέρμπι της Τούμπας το δικαίωμα να τύχει ανάλογης (επιεικούς) μεταχείρισης, αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο «άνοιξε» το παιχνίδι στο πεντάλεπτο 78'-83'. Δοκάρι στο σουτ του Γιάννη Παπαδόπουλου. Μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Χούτου, ο οποίος δεν είχε τη στοιχειώδη... διαύγεια να δώσει την μπάλα στον μόνο -κι έτοιμο να σκοράρει- Μουσλίμοβιτς. Πλασέ του Μήτρογλου, μόλις άουτ.

Στις ευκαιρίες, λοιπόν, 2-1 υπέρ του Ολυμπιακού, από τη στιγμή κατά την οποία οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν (δικαίως) με δέκα παίκτες. Τις άλλες δύο που είδαμε νωρίτερα στην αναμέτρηση σχεδόν τις είχαμε ήδη ξεχάσει. Τα σουτ των Γ. Παπαδόπουλου (4') και Μπακαγιόκο (20') εξουδετερώθηκαν από τις επεμβάσεις των Χαλκιά και Νικοπολίδη, αντιστοίχως. Α, είχαμε κι άλλη ομοιότητα με τα του μπάσκετ: την ανάγκη χρήσης ειδικής μασέλας. Από αυτές που συχνά φορούν οι πίβοτ στο μπάσκετ.

Μια τέτοια χρειαζόταν ο Τζόρτζεβιτς για να προστατευθεί από το ύπουλο χτύπημα του Κονσεϊσάο στο 90ό λεπτό. Στη συνέχεια μόνο η τύχη θα μπορούσε να προστατεύσει τον πεσμένο παίκτη του Ολυμπιακού, που έδινε ιδανικό στόχο στους ρίπτες της «Θύρας 4». Ο επόπτης είτε δεν είδε είτε αποφάσισε να προστατεύσει τον... εαυτό του -ίσως και την αναμέτρηση από τον κίνδυνο να μην τελειώσει. Αντε να δούμε ποιος θα προστατεύσει τη δουλειά του καλού προπονητή Σάντος, ο οποίος έφτιαξε μια αξιόμαχη ομάδα, αλλά τη βλέπει να τελεί υπό καθεστώς ομηρίας...

Η ομάδα του ΠΑΟΚ δείχνει όμηρος παικτών που νοιάζονται πρωτίστως για το πώς θα κερδίσουν το βραβείο του -κακώς νοούμενου- «τσαμπουκαλή». Το βραβείο που προκύπτει από τον άτυπο διαγωνισμό «Γκαρσία talent show». Το βραβείο που απονέμεται από την κερκίδα σε τακτά ή μη χρονικά διαστήματα. Η ομάδα του ΠΑΟΚ είναι όμηρος αρρωστημένης ατμόσφαιρας. Την καλλιεργούν και τη συντηρούν -εδώ και χρόνια- ψηφοθήρες «μακεδονομάχοι», υπουργοί που κάποτε διαγκωνίζονταν ακόμα και για το ποιος θα πιστωνόταν τη μεταγραφή Γαλακτερού, έμποροι υστερικού τοπικισμού.

Ολα αυτά, εκτός των άλλων, διαμορφώνουν και περίεργους κώδικες συμπεριφοράς παικτών και κόσμου. Φαίνεται ότι ένας από αυτούς είναι ο εξής: «αν δεν τους νικήσουμε στο ματς, θα τους ταράξουμε στο κατς». Κάτι τέτοιο ίσως να σκέφτηκε ο Κονσεϊσάο, κλάσματα δευτερολέπτου προτού χτυπήσει τον Τζόρτζεβιτς κι ενώ το χρονόμετρο έδειχνε το 90ό λεπτό. Θα μου πείτε: «πρώτη φορά συμβαίνουν κάτι τέτοια στα γήπεδα;».

Οχι ασφαλώς. Στον ΠΑΟΚ, όμως, γίνονται αφορμές για ηρωοποίηση των «δραστών». Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα ειωθότα. Α, κι επειδή ο αγώνας τελικώς έληξε 0-0, ιδού και η επίθεση οπαδών σε βάρος του Νικοπολίδη. Με θητεία σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, σιγά μη δεν είναι εκπρόσωπος του «αθηνοκεντρικού κράτους», το μίασμα...

Κατά τα άλλα, ο Ολυμπιακός απέσπασε το αποτέλεσμα που χρειαζόταν για να διασφαλίσει τον τίτλο, αλλά επιπλέον κέρδισε και τις εντυπώσεις. Παρατάχθηκε δίχως Γκαλέτι, Ντιόγο, Λέτο, Μπελούτσι, Ντουντού. Με Πατσατζόγλου, Μενδρινό αμυντικά χαφ, Λεονάρντο στα αριστερά, Μήτρογλου φορ και Γιάννη Παπαδόπουλου πίσω του, ο Ολυμπιακός έδινε την εντύπωση πειραματικής ομάδας που ετοιμαζόταν να δώσει φιλικό παιχνίδι.

Κι όμως. Το «στήσιμο» των «ερυθρολεύκων» ήταν καλό, η κυκλοφορία της μπάλας επίσης. Από τους «νεοφερμένους» στην ενδεκάδα μόνο ο Λεονάρντο παρουσιάστηκε μουδιασμένος. Πολύ καλός ο Γ. Παπαδόπουλος. Να πούμε πως «εξέθεσε τον Βαλβέρδε που τόσο καιρό τον άφηνε μονίμως στον πάγκο;». Ας το πούμε, αλλά καλό είναι να έχουμε υπόψη ότι κανένας παίκτης δεν κρίνεται -οριστικά και αμετάκλητα- από μία εμφάνιση. Διότι χθες πολύ καλός ήταν κι ο Οσκαρ!

Ο ΠΑΟΚ; Πνεύμα πρόθυμο για νίκη –ενδεικτική η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Μουσλίμοβιτς και Μπακαγιόκο. Σαρξ, όμως, αδύναμη. Και άγχος. Πολύ άγχος. Ας όψονται οι «μακεδονομάχοι» για το κλίμα που διαμόρφωσαν...