Η μεγαλύτερη προδοσία...

Εχουμε συνηθίσει φέτος τα κρύα ντους στον Παναθηναϊκό. Το είπαμε από την αρχή της σεζόν ότι αυτή η χρονιά θα πάει μία χαρά, δύο λύπες. Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία, όπως λέμε, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν είναι δυνατόν πριν από μία εβδομάδα να στέκεσαι απέναντι στη Βιγιαρεάλ στην Ισπανία, πριν από τρεις ημέρες να παίζεις καλύτερα από τον Ολυμπιακό μέσα στο Καραϊσκάκη με 10 παίκτες και χθες να χάνεις μέσα στο ΟΑΚΑ την πρόκριση στο Κύπελλο από τα δεύτερα του Πανσερραϊκού. Ούτε καν τα πρώτα, τα δεύτερα.

Η ευθύνη των παικτών για το χθεσινό χάλι είναι καθολική. Δεν είναι δυνατόν να παίζεις για τον μόνο στόχο που σου έχει απομείνει στην Ελλάδα και να μπαίνεις στο γήπεδο με μπλαζέ ύφος, λες και είσαι 10 βαθμούς μπροστά στο πρωτάθλημα. Οι δικαιολογίες τελείωσαν. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν αντέχει άλλη ξεφτίλα. Κάποιοι παίκτες θα πρέπει να μάθουν να παίζουν με τα πόδια και όχι με το στόμα. Διαμαρτύρονται γιατί ο προπονητής δεν τους δίνει ευκαιρία και όταν τους τη δίνει, αυτοί είναι αλλού.

Πάντως στο γήπεδο δεν είναι. Θα συμφωνήσω με τον Τεν Κάτε ότι ο μόνος που εξαιρείται χθες ήταν ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Οχι επειδή έβαλε δύο γκολ, αλλά διότι κατάλαβε τη σημασία του χθεσινού αγώνα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, με τη χθεσινή, αποκαρδιωτική εμφάνισή τους «άδειασαν», πρόδωσαν όλο τον κόσμο που πίστευε σε αυτούς. Και κάποιοι από αυτούς δικαιώνουν τον προπονητή που τους θεωρεί εφεδρικούς. Μ' αυτά και μ' αυτά, κύριοι, τα καταφέρατε.

Εχετε τον Παναθηναϊκό εκτός πρωταθλήματος από τον Νοέμβριο και εκτός Κυπέλλου από τον Μάρτιο. Τι έχει μείνει; Το Τσάμπιονς Λιγκ. Μια πρόκριση στους «8» δεν σβήνει την πλήρη αποτυχία εντός ελληνικών συνόρων. Και η φετινή χρονιά πάει χαμένη και ο κόσμος του Παναθηναϊκού που πίστεψε στην αρχή, αισθάνεται δικαιολογημένα προδομένος. Τι να βγει να πει τώρα; Από τα δεύτερα του Πανσερραϊκού αποκλείστηκε... Και ο Τεν Κάτε θα πρέπει να δει τι φταίει και η ομάδα παρουσιάζει αυτό το χάλι σχεδόν σε όλα τα ματς στο ΟΑΚΑ με μικρότερες ομάδες.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: για χθες, παρά το γεγονός ότι πιστεύω ότι ο Τεν Κάτε έκανε άστοχες αλλαγές, βάζοντας τον Μουν (;) τη στιγμή που είχε και Ιβανσιτς και Νίνη στον πάγκο, αλλά και στη συνέχεια όταν έβαλε επιθετικό (Σαλπιγγίδη) αλλά έβγαλε επιθετικό, δεν επιρρίπτω παρά μικρό μέρος ευθύνης στον προπονητή. Αυτά τα λάθη του Ολλανδού δεν δικαιολογούν τον χθεσινό αποκλεισμό. Εγώ στον Τεν Κάτε χρεώνω το γεγονός ότι στα περισσότερα ματς όπως το χθεσινό ο Παναθηναϊκός φέτος φαίνεται να μην έχει σχέδιο, να μην έχει πλάνο, αλλά πηγαίνει στα… κουτουρού.

Για χθες, όμως, η συνολική ευθύνη είναι των παικτών. Στον Παναθηναϊκό παίζεις, η ομάδα έχει δύο τίτλους τα τελευταία 13 χρόνια (το νταμπλ το 2004), ο κόσμος διψάει για έναν τίτλο, σε έχει στηρίξει από την αρχή της χρονιάς, δεν δικαιολογείσαι να μπαίνεις μέσα με μπλαζέ ύφος. Θα με χαρακτηρίσετε τρελό, αλλά εγώ αυτό που είδα χθες το ψιλοπερίμενα. Εβλεπα, δηλαδή, τη χοντρή γκέλα. Το έλεγα και κάποιοι γέλαγαν. Δυστυχώς δικαιώθηκα. Αυτή η ομάδα φέτος μόλις κάνει ένα καλό αποτέλεσμα σε κάποιο ματς, στο επόμενο μπαίνει μέσα με μπλαζέ ύφος. Νομίζει ότι θα πάρει το ματς με τη φανέλα.

Αλλά το χθεσινό ξεπέρασε κάθε όριο. Κάποια στιγμή ο Πανσερραϊκός προηγούνταν 0-3. Τα αμούστακα παιδιά του Μπρος είχαν κάνει σκόνη τις ακριβοπληρωμένες βεντέτες με τις πράσινες φανέλες. Γι' αυτό λέω: λίγη τσίπα, ρε παιδιά. Δεν είναι δυνατόν να μην έχετε εγωισμό. Πού είναι ο εγωισμός σας; Σε ματς σαν το χθεσινό δεν χρειάζεται προπονητής. Εγκλήματα να κάνει ο προπονητής, πρέπει να μπεις μέσα και να το πάρεις το ματς με συνοπτικές διαδικασίες, διότι –υποτίθεται– είσαι διψασμένος για τίτλο. Αυτή τη δίψα εγώ δεν την είδα χθες και αυτό με έχει κάνει έξαλλο.