Ενα γιατρό, ρε παιδιά!

Ανατρέχοντας στο πλούσιο οπλοστάσιο των δικαιολογιών ψάχνεις και ξαναψάχνεις και δεν βρίσκεις καμία αρκετά επαρκή για να αιτιολογήσεις ένα τόσο μεγάλο πατατράκ. «Ηταν κουρασμένη η ομάδα από το ντέρμπι», πας να ψελλίσεις, αλλά ντρέπεσαι και να το σκεφτείς. Ασε που έπαιξαν ένα σωρό «φρέσκοι», αλλά με μπαγιάτικη διάθεση και σαρακοστιανές ιδέες. Μήπως ήταν τα παλικάρια μας ψυχολογικά ράκη από τον τρόπο που ήρθε το «Χ» στο Καραϊσκάκη; Μπα, δεν βγαίνει ούτε αυτό, κανονικά θα έπρεπε να τα δώσουν όλα για τη μοναδική «κούπα» που είχε μείνει διαθέσιμη.

Ηταν ο Πανσερραϊκός τυχερός και ο Παναθηναϊκός γκαντέμης; Αν είχε έρθει 1-1 το παιχνίδι, με τους Σερραίους να σκοράρουν στη μία και μοναδική τους ευκαιρία, θα βόλευε. Αλλά με τρία γκολ για τον φιλοξενούμενο εξαφανίζεται και αυτό από το προσκήνιο. Ούτε καν υπερβολή καθυστερήσεων δεν έκαναν, επέλεξαν αντί να πέφτουν κάτω να στέλνουν τον Παναθηναϊκό στη σέντρα ύστερα από κάθε γκολ που του έβαζαν. Λες να πούμε «χάθηκε η πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι»; Ασε, θα μας πάρουν με τις ντομάτες. Μήπως ότι ο Πανσερραϊκός ήταν χαλαρός και cool, δεν είχε καθόλου το μυαλό του στο Κύπελλο αλλά στην παραμονή στη Σούπερ Λίγκα, οπότε έπαιξε ελεύθερα και ό,τι βγει; Εκτός από ντομάτες, θα μας πετάξουν και γιαούρτια. Μαζί με τον κεσέ.

Να την πέσουμε στον Τεν Κάτε, που είναι εύκολο και βολικό; Να την πέσουμε, αν είναι να ξεχαρμανιάσουν κάποιοι, μόνο που θα τον χρεώσουμε τσάμπα τον άνθρωπο. Αν μας φταίει το ότι επέλεξε δύο αμυντικά χαφ για να νικήσει τον Πανσερραϊκό (τον Γκάμπριελ δεν τον λογίζω ως τρίτο, απλώς έπαιξε κοντά στον Σιμάο και τον Ζιλμπέρτο), τότε θα πω ότι μ' αυτό το σχήμα έφαγε ένα γκολ και μ’ ένα αμυντικό χαφ άλλα δύο. Να περάσουμε γενεές 14 τον Αντωνίου, που δεν πήρε στόπερ καλύτερο του Βαβρζίνιακ και επιθετικό εφάμιλλο του Κρέσπο; Αν το νιώθουν κάποιοι ως εσωτερική ανάγκη, πάω πάσο, αλλά αν πρέπει να έχεις τον Νιλμάρ ή τον Φαλκάο ή τον Πιζάρο για να βάλεις γκολ στον Ιλιτς, τότε για να αποκλείσεις τη Βιγιαρεάλ ποιον χρειάζεσαι; Δίδυμο Αγκουέρο-Βίγια;

Λένε πως οι νίκες έχουν πολλούς γονιούς, αλλά οι ήττες είναι ορφανές. Σήμερα λέμε «τέλος στην ορφάνια»: η ήττα από τον Πανσερραϊκό και ο αποκλεισμός από το Κύπελλο έχει 11 γονείς -και μπόνους αυτοί που μπήκαν αλλαγή, κάτι σαν ανάδοχοι γονείς. Φταίνε όλοι οι παίκτες που αγωνίστηκαν. Λυπάμαι, παιδιά, αλλά έτσι είναι, χωρίς να εξαιρείται κανείς, ούτε ο σκόρερ Χριστοδουλόπουλος, ούτε ο πάντα φιλότιμος Σαλπιγγίδης, ούτε κανείς. Αυτοί που χαζογελούσαν επειδή ο Ολυμπιακός έχασε δύο φορές από τον προτελευταίο της Γαλλίας κατάλαβαν ότι καλύτερα να μασάς παρά να γελάς. Οταν χάνεις από τον προτελευταίο της Σούπερ Λίγκας, μπορείς να γελάς μόνο με το θέαμα που αντικρίζεις στον καθρέφτη σου.

Δεν ξέρω αν είναι καρμικό, αλλά ο «ηθικός νικητής» του ντέρμπι, Παναθηναϊκός, είχε την τύχη της περσινής «ηθικής πρωταθλήτριας» ΑΕΚ, που κατέρρευσε στα πλέι οφ και έμεινε ταπί και ψύχραιμη. Μόνο που ο Παναθηναϊκός δεν έχει καν το «δικαίωμα» να αφεθεί στη σαπίλα, την γκρίνια και τη μιζέρια, όσο υπάρχουν μπροστά η ρεβάνς με τη Βιγιαρεάλ και η προοπτική της δεύτερης θέσης που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις ένα τόσο μεγάλο σοκ, να μαζέψεις τα κομμάτια σου, που σκόρπισαν στους πέντε ανέμους, αλλά πρέπει να βρεθεί ο τρόπος. Μισοχαμένη ήταν που ήταν η χρονιά, χοντροχαμένη είναι πλέον, τουλάχιστον ας πέσει στη μάχη ο στρατιώτης και όχι σε ράντζο ενός υπαίθριου νοσοκομείου.