Λαγάνες και μαλαγάνες

Οταν είσαι ο Παναθηναϊκός, 11 πόντους πίσω, που γκρινιάζεις για τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και την άδικη κοινωνία, φωνάζεις για την «πλασματική διαφορά», καμαρώνεις για την ευρωπαϊκή σου υπεροχή και έχεις ένα ρόστερ με βάθος που ζηλεύει ο αντίπαλός σου, δεν επιτρέπεται να μπαίνεις τόσο παθητικά στο πρώτο ημίχρονο και να αφήνεις στον αντίπαλό σου τόσο μεγάλη πρωτοβουλία. Οχι για σένα, για τον φουκαριάρη τον κόσμο σου, που θέλει ένα λόγο φέτος να χαμογελάσει και στην Ελλάδα.

* Οταν είσαι ο Ολυμπιακός και όλες τις προηγούμενες μέρες λες ότι θα λείπει η μισή βασική ενδεκάδα, αλλά τελικά λείπει μόνο ο Ντομί (άρα μάλλον κερδισμένος είσαι στην τελική), δεν σκέφτηκες ότι μας γύρισες σε επικοινωνιακές πρακτικές περασμένων δεκαετιών; Ζήτω το 1982.

* Οταν είσαι ο Τεν Κάτε και προετοιμάζεσαι γι' αυτό το παιχνίδι με μοναδική απουσία αυτή του Μάντζιου, πού διάολο τη θυμάσαι αυτή την ψυχή από την Αυστρία; Και αν στο μυαλό σου τον έχεις για βασικό στο ντέρμπι, γιατί δεν του δίνεις περισσότερο χρόνο συμμετοχής τον τελευταίο μήνα, ώστε να αποκτήσει ρυθμό; Μήπως δεν ξέρεις ότι οι δημιουργικοί μέσοι και οι επιθετικοί, σε αντίθεση με τους ανασταλτικούς μέσους και τους αμυντικούς, χρειάζονται παιχνίδια για να έχουν τέμπο; Αλλο πράγμα να πρέπει να δημιουργήσεις και άλλο να καταστρέψεις.

* Οταν είσαι ο σπουδαίος Γκαλέτι, το καμάρι του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, πρέπει να ντρέπεσαι που έκλεψες την αποβολή ενός συναδέλφου σου με αυτόν τον τρόπο. Στα μάτια μου ήσουν κάτι ανώτερο από τον Καραγκούνη και τον Στέλιο, δηλαδή ένας χαρισματικός παίκτης που στέκεται όρθιος και παλεύει να αντέξει τα μαρκαρίσματα και όχι να εξαπατήσει. Την Κυριακή το βράδυ έγινες και εσύ ένας απ' αυτούς.

* Οταν είσαι ο Βασίλης Τοροσίδης, έχεις πέσει στο χορτάρι από το σπρώξιμο του Χριστοδουλόπουλου και έχεις πάρει αυτό το πονεμένο, παραπονεμένο και αγωνιώδες βλέμμα, μπας και μείνει ο αντίπαλος με 9, διότι με 10 ήταν και σας ζόρισε, λογικό είναι να έχουν έρθει άνθρωποι από το Μιλάνο να σε δουν. Ψάχνουν πρωταγωνιστή στη Σκάλα του Μιλάνου.

* Οταν είσαι ο διαιτητής Σπάθας, τότε σιγουρευόμαστε ότι είσαι ο γιος του μπαμπά σου. Και οι βοηθοί μάλλον είναι ανίψια του. Αποβολή που γελάει ο κόσμος, ένα κάρο οφσάιντ που κλαίνε οι ρέγγες, κορυφαίο αυτό στις καθυστερήσεις που ο Κλέιτον φεύγει ένα μέτρο πίσω (ο Θεός κι ο βοηθός βοήθησαν τον Σπάθα με το οφσάιντ, διότι ακόμα θα διαμαρτύρονταν για το πέναλτι που έκανε ο Πάντος στον Κλέιτον), πολλές κάρτες για να πιστοποιήσεις την αδυναμία σου να κρατήσεις διαφορετικά το παιχνίδι. Αλλά επιλεκτικά. Διότι, κύριε Σπάθα, όταν ο Ντιόγο υποδεικνύεται οφσάιντ και συνεχίζει την προσπάθειά του και βάζει γκολ, αν δεν το ξέρετε, πρέπει να πάρει κάρτα. Και ήταν η δεύτερη. Ανοίξτε κανένα βιβλίο, όχι μόνο PlayStation.

* Οταν είσαι ο Μπελούτσι, που σφίγγεις τα δόντια για να προλάβεις το ντέρμπι, που πιάνεις την κεφαλιά ανάμεσα στα στόπερ, η οποία αναγκάζει τον Γκαλίνοβιτς στην απόκρουση της χρονιάς, που ξέρεις 20 καντάρια μπάλα, τότε δεν επιτρέπεται να πηγαίνεις να κόψεις τον Βύντρα στα δύο, επειδή θεωρείς ότι ο διαιτητής δεν έδωσε πέναλτι στον φίλο σου τον Γκαλέτι. Σε μία πολιτισμένη και ευνομούμενη κοινωνία ίσως να ήταν και απευθείας κόκκινη. Και με έναν πολιτισμένο και ευνομούμενο Σπάθα.

* Ο Βύντρα μεγάλωσε. Αγωνιστικά, παικτικά και ηθικά. Σε παλιότερες εποχές ακόμα και ο «βαρύς» Σωτήρης Κυργιάκος ανέχτηκε στη Ριζούπουλη τον Αντζα να τον καβαλήσει σε μία φάση που πρόσφερε ένα highlight καφρίλας. Ο Λουκάς, όμως, αντέδρασε στις μαγκιές του Ντιόγο. Αυτόν είδε ο Χριστοδουλόπουλος και αντέδρασε στις αντίστοιχες του Τοροσίδη. Πάντα κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.

ΥΓ.: Συγχαρητήρια στους μπασκετικούς «αιώνιους», που μας χάρισαν μια ματσάρα -όχι τόσο σε ποιότητα, αλλά σε σασπένς, που κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα από ένα επιθετικό ριμπάουντ. Αυτή είναι η δημοκρατία του μπάσκετ: μπορεί ο χειρότερος παίκτης σου να γίνει ήρωας βάζοντας το τελευταίο καλάθι. Μπράβο στον Ολυμπιακό, που έδειξε χαρακτήρα και τσαγανό. Αυτό το παιχνίδι άφησε την καλύτερη παρακαταθήκη για μία υπέροχη σειρά τελικών, πλέον χωρίς κανένα ξεκάθαρο φαβορί.