Δύο μεγάλοι αντί(μ)παλοι

Αν τα δύο αυτά παιχνίδια τα είχαν φέρει η ρημάδα η ζωή και η κληρωτίδα να γίνουν τη συγκεκριμένη στιγμή στο ΟΑΚΑ, θα κάναμε τελείως διαφορετική κουβέντα. Στο μεν ποδόσφαιρο διότι ο Παναθηναϊκός είναι ψυχολογικά στα ντουζένια του κι ο Ολυμπιακός έρχεται από τρεις σερί ήττες. Διότι οι «πράσινοι» έχουν αμφίβολο μόνο τον Μάντζιο και οι «κόκκινοι» ψάχνουν για ετοιμοπόλεμους και βλέπουν σχεδόν μόνο τον Οσκαρ... Κι αν πει κάποιος για το άνοστο και άγευστο 0-0 του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, με ευθύνη κυρίως του Παναθηναϊκού, θα απαντήσω πως τότε ήταν άλλο το timing, η ψυχολογία, ήταν πλήρης και ξεκούραστος ο Ολυμπιακός, καμία σχέση με τώρα.

Στο δε μπάσκετ μια απ' τα ίδια: το Κύπελλο το πήρε ο Παναθηναϊκός, νικώντας με 10 πόντους τον Ολυμπιακό, παίζει τον τελευταίο μήνα μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών, πάει «τρένο» στην Ευρωλίγκα, έχει σχεδόν καβαντζώσει την πρώτη θέση και το πλεονέκτημα έδρας και δεν έχει τραυματισμούς. Από την άλλη ο Ολυμπιακός δείχνει απογοητευμένος για άλλον έναν τίτλο που χάθηκε, πρέπει στην Ευρωλίγκα να κάνει την υπέρβαση μέσα στην Ισπανία την τελευταία αγωνιστική, έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή του από παιχνίδι σε παιχνίδι, το έριξε προκαταβολικά στη συζήτηση γύρω από τους διαιτητές, στηρίζεται τον τελευταίο καιρό στα χαρισματικά χέρια και τα «γυάλινα» γόνατα του Βούισιτς, για τα οποία κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά πόση αντοχή έχουν ακόμα.

Κάπου εδώ, όμως, σταματά η θεωρία, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα επί χάρτου και οι αναλύσεις που γίνονται εκ των προτέρων και μπορεί να γίνουν σκόνη και θρύψαλα στη διάρκεια των αγώνων. Διότι οι έδρες των δύο αγώνων, το Καραϊσκάκη και το ΣΕΦ, καλούνται να διαδραματίσουν τον δικό τους ρόλο. Να πάρει τη νίκη μόνη της η έδρα ή να «σπρώξει» τους παίκτες του Ολυμπιακού πιο κοντά της. Δεν θα μπω σε σενάρια καφριλικίων και «βροχοπτώσεων» από κάθε λογής αντικείμενα, πρώτον διότι δεν έχω δικαίωμα και δεν γουστάρω να προδικάζω συμπεριφορές και, δεύτερον, διότι κανείς δεν πρέπει να μιλάει για τέτοια πράγματα μετά τις «ομορφιές» που έγιναν στο ΟΑΚΑ στο παιχνίδι μπάσκετ του πρώτου γύρου.

Εγώ θα μιλήσω καθαρά με «κριτήρια καμινιού», για το πόσο σημαντική είναι η έδρα του Ολυμπιακού σε τέτοια παιχνίδια, πόσο πάθος μεταδίδει στην ομάδα – τουλάχιστον στο ποδόσφαιρο, διότι στο μπάσκετ είναι περίπου τα ίδια και στα δύο γήπεδα. Αλλά, κακά τα ψέματα: το γεμάτο ΟΑΚΑ, έστω και με 70.000 κόσμο, δεν θα γίνει ποτέ έδρα όπως το Καραϊσκάκη. Είναι πολύ κυριλέ και «καθώς πρέπει» για να πιάσει τον αντίπαλο απ' τον λαιμό.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό όπλο του Ολυμπιακού είναι ο ίδιος ο πληγωμένος εγωισμός του σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Είναι η ευκαιρία που νιώθει να αποδείξει πράγματα. Κανένα από τα δύο παιχνίδια δεν κρίνουν το πρωτάθλημα –στο ποδόσφαιρο έχει κριθεί προ πολλού και στο μπάσκετ δίνει το σημαντικό μεν, αλλά όχι καταλυτικό πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ–, αλλά δίνουν ηθικό, εξασφαλίζουν χρόνο, σταματούν τις γκρίνιες, συσπειρώνουν τον κόσμο και «κερδίζουν» τα συμβόλαια της επόμενης χρονιάς – για παίκτες και προπονητές.

Κι αν στο μπάσκετ ξέρουμε καλά πώς θα κατέβει να παίξει ο Ομπράντοβιτς, δηλαδή όπως κάθε φορά και με τα γνωστά όπλα προτεταμένα, το ποδοσφαιρικό ματς και το σκεπτικό του Τεν Κάτε είναι ένας γρίφος για δυνατούς λύτες: θα πάει συντηρητικά, με πρώτο μέλημα το «μηδέν» πίσω κι ό,τι βγει μπροστά; Θα κυνηγήσει το «διπλό», εκμεταλλευόμενος το momentum; Θα βολευτεί με το «Χ»; Θα φανεί απρόβλεπτα παράτολμος ή βαθιά συντηρητικός; Δεν ξέρω, ούτε έχω κάποια συνταγή επιτυχίας να προτείνω. Το μόνο που έχω να πω γι' αυτό το παιχνίδι είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα να χάσει, πέρα από τις αλυσίδες του. Αυτές που τον κρατάνε δεμένο με την αμφισβήτηση, τη μιζέρια, τη διαιτητοσυζήτηση, τη μουρμούρα. Αν δεν προσπαθήσει να τις σπάσει τώρα, πότε θα το κάνει;