Ο τίμιος ιδρώτας του Βαλβέρδε

Από την προηγούμενη Τετάρτη που ο Ολυμπιακός υποδέχθηκε τη Σεντ Ετιέν με τον αέρα του φαβορί μέχρι απόψε που αγωνίζεται στη Γαλλία με διάχυτο στην ατμόσφαιρα έναν παράξενο προβληματισμό για το αν πρέπει ή όχι να σπαταλήσει δυνάμεις και να «χτυπήσει» το ματς εν όψει του κυριακάτικου ντέρμπι με τον ΠΑΟ, πέρασαν μόλις επτά βράδια, κι όμως νομίζεις ότι ο Ολυμπιακός είναι άλλη ομάδα! Αυτό συμβαίνει όταν κανόνας γίνεται η υπερβολή και η κρίση βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα αποτελέσματα.

Tις τελευταίες μέρες, ειδικά μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Σεντ Ετιέν, ακούω και διαβάζω για τον Ερνέστο Βαλβέρδε ένα σωρό μπηχτές –όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο Ισπανός θα κριθεί στα ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ.

Αν μέχρι πρότινος ήταν αυτός που απέφευγε να ξεκαθαρίσει τι θα κάνει στη συνέχεια, δεν αποκλείω αν κάτι στραβώσει σε αυτά τα παιχνίδια αυτή η συζήτηση για την παραμονή του με τον Σωκράτη Κόκκαλη να μη γίνει ποτέ. Στον θεότρελο πλανήτη του Ολυμπιακού ίσως ο άνθρωπος να μη βγάλει και τη χρονιά (!). Τίποτα δεν αποκλείεται. Εκτός αν απόψε ο Ολυμπιακός κάνει μια ιστορική ανατροπή και φέρει τα πάνω κάτω. Τότε ο Βαλβέρδε θα είναι ο προφήτης που εμφανίστηκε σε αυτή τη γη, κι ας έχει στην πρόκριση του Ολυμπιακού τόση συμμετοχή όση και στον αποκλεισμό του, δηλαδή ελάχιστη.

Κρίση

Οι προπονητές δεν κρίνονται από ένα ή δύο κερδισμένα ή χαμένα ματς –οι άνθρωποι κάνουν στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες του κόσμου ένα σύνθετο επάγγελμα. Τόσο σύνθετο πια που δεν είναι και εύκολο πάντα να το αξιολογήσεις. Εμείς εδώ έχουμε ένα και μόνο μέτρο: τις νίκες. Αν μια ομάδα κερδίζει έχει καλό προπονητή, αν όχι πρέπει να τον αλλάξει.

Για να καταλάβετε τη γελοιότητα του κριτηρίου, αρκεί να κάνετε μια αναγωγή στην περίπτωση του σερ Αλεξ Φέργκιουσον π.χ., που σήμερα έχει την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Στο Μάντσεστερ χρειάστηκαν επτά χρόνια για να πάρει έναν τίτλο –στην Ελλάδα σε αυτά τα επτά χρόνια θα είχε απολυθεί γύρω στις 12 φορές! Επειδή δεν χωρά αμφιβολία ότι ο άνθρωπος είναι καλός στη δουλειά του, μάλλον το δικό μας κριτήριο είναι λάθος.

Εσκασαν

Ακούω π.χ. για τον Βαλβέρδε ότι είναι μεγάλο πρόβλημα ότι δεν κάνει ροτέισον και ότι παίξε παίξε κάποιοι παίκτες «έσκασαν». Αν χρειαζόταν ροτέισον, αυτό προφανώς δεν θα έπρεπε να γίνει τώρα: τώρα δεν είναι η στιγμή που η ομάδα φρεσκάρεται από ματς σε ματς, επειδή όλα τα παιχνίδια της είναι σημαντικά.

Αν κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί, θα 'πρεπε να έχει πραγματοποιηθεί σε προηγούμενα παιχνίδια, πιο εύκολα. Γιατί δεν έγινε; Επειδή ο άνθρωπος δεν είναι τρελός, η απάντηση είναι ότι προφανώς ο Βαλβέρδε πιστεύει ότι στον Ολυμπιακό δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα ματς ή ματς στα οποία επιτρέπονται πειράματα. Είναι λάθος αυτή η εκτίμηση; Η ίδια η Ιστορία απαντάει όχι.

Συμπαίκτες

Για σκεφτείτε λίγο το πράγμα από τη δική του μεριά. Ο Βαλβέρδε έρχεται στην Ελλάδα τον περασμένο Ιούλιο και ανακαλύπτει στον πάγκο του Ολυμπιακού κάποιον άγνωστο συμπατριώτη του ονόματι Πεπ Σεγούρα, νικητή, τροπαιούχο και πάραυτα απολυόμενο. Ο συμπατριώτης του σίγουρα του διηγείται την ιστορία της περσινής σεζόν, δηλαδή τις επιτυχίες του Ολυμπιακού στην Ευρώπη και τις δυσκολίες του στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ είναι υποχρεωμένος να κατακτήσει.

Του λέει επίσης ότι απολύθηκε ο τεχνικός διευθυντής για λόγους αδιευκρίνιστους, ότι αποχώρησε ο προπονητής που έκανε δύο «διπλά» εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ και ήταν αήττητος στα ντέρμπι, ότι ξαφνικά «στράβωσε» ο πρόεδρος και έδιωξε μέχρι και τον γιο του! Ακόμα κι αν υπήρχε μια πιθανότητα ο Βαλβέρδε να μην πιστέψει τον Σεγούρα και να θεωρήσει ότι αυτά που ακούει είναι υπερβολές, μετά την Ανόρθωση τα κατάλαβε όλα! Του ζητήθηκαν π.χ. ευθύνες επειδή δεν χρησιμοποίησε στο βασικό σχήμα τον Ντουντού και τον Λέτο, οι οποίοι όχι μόνο είχαν αποκτηθεί μία εβδομάδα πριν η ομάδα ταξιδέψει στην Κύπρο, αλλά δεν είχαν παίξει ούτε ένα ενενηντάλεπτο σε ματς προετοιμασίας με τους νέους τους συμπαίκτες!

Νίκες

Ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμα που ο Ισπανός έβγαλε από όλα αυτά; Οτι κρίνεται κάθε Κυριακή, ότι τα κριτήρια αυτής της κριτικής έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τις νίκες (δηλαδή με κάτι που κανένας προπονητής δεν μπορεί να εγγυηθεί), ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ο παραμικρός σεβασμός για το επάγγελμα του κόουτς: ας μην ξεχνάμε ότι γνώριζε πολύ καλά και τις περιπέτειες του Σέρα Φερέρ, που από την ΑΕΚ έφυγε ως αποτυχημένος αν και η ομάδα του βρισκόταν 5 βαθμούς από την κορυφή.

Ολα αυτά είναι λογικό να τον οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για αξιολογήσεις αγώνων: το ματς με τον Πανθρακικό μετρά όσο αυτό με τη Σεντ Ετιέν, μια και αν το χάσεις δεν κινδυνεύεις να χάσεις το πρωτάθλημα, αλλά τη δουλειά σου: κάποια στιγμή θα στο «χτυπήσουν»! Ο Βαλβέρδε δεν μου μοιάζει άνθρωπος που παίζει με τη δουλειά του: το δείχνει και το πόσο σκέφτεται την ανανέωση του συμβολαίου του.

Λογικές

Στον Ολυμπιακό ισχύουν πολύ ιδιαίτερες λογικές. Ζητάνε από τους προπονητές να προσαρμόζονται και να κατανοούν τις ιδιαίτερες ανάγκες του συλλόγου, αλλά όταν αυτό συμβαίνει θα 'θελαν κιόλας αυτοί να είναι ταυτόχρονα και κάπως διαφορετικοί, πιο Ευρωπαίοι, πιο μοντέρνοι.

Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν γίνεται για τον λόγο που έγραψα προηγουμένως: αν ο Φέργκιουσον είχε στον Ολυμπιακό τα αποτελέσματα που έχει με τη Μάντσεστερ. Γιουνάιτεντ κι αν τολμούσε εδώ να ακολουθήσει τη δική του μεθοδολογία, θα είχε απολυθεί σε χρόνο ρεκόρ! Στον καλό Ισπανό κόουτς εύχομαι απόψε να έχει αρκετή τύχη. Του το εύχομαι, επειδή είναι άνθρωπος που σέβεται τον ιδρώτα της δουλειάς του και τιμά τα χρήματα που κερδίζει.

Ψυχολογία

H ΑΕΚ απέκλεισε την Ξάνθη, επειδή για ενδέκατη φορά φέτος πέτυχε γκολ στα τελευταία δέκα λεπτά του ματς. Η γενικότερη αγωνιστική κρίση της και οι πολλές φετινές περιπέτειες είχαν κι ένα θετικό αποτέλεσμα: η ΑΕΚ δεν τα παρατά ποτέ. Το θέμα είναι τι περισσότερο μπορεί να κάνει. Επειδή δεν βρισκόμαστε στον Αύγουστο, αλλά στον Φεβρουάριο είναι προφανές ότι έτσι θα πορευθεί μέχρι το τέλος: και στη συνέχεια τα πιο πολλά ματς της θα είναι γεμάτα από αγωνίες, σαν θρίλερ στο οποίο αναρωτιέσαι αν το παλικαράκι θα επικρατήσει στο τέλος.

Ομολογώ ότι παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον και τη φετινή περιπέτεια του Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος έχοντας συμπληρώσει σχεδόν είκοσι χρόνια προπονητικής καριέρας στην Ελλάδα βρίσκεται πρωταγωνιστής σε μια σεζόν μοναδική: ο Μπάγεβιτς για πρώτη ίσως φορά διαχειρίζεται μια ομάδα που δεν έχει σχεδόν τίποτα το δικό του, ποντάροντας όχι τόσο στη δική του παρέμβαση (στην αλλαγή του παιχνιδιού της π.χ. ή στην αξιοποίηση κάποιων παικτών που πριν από αυτόν αδικούνταν), αλλά σχεδόν αποκλειστικά σε μια προσπάθεια αναστήλωσης του ηθικού των παικτών.

Αν σε προηγούμενες σεζόν είδαμε τον προπονητή Μπάγεβιτς που φτιάχνει και βγάζει παίκτες, ή τον τεχνικό Μπάγεβιτς που δίνει στις ομάδες του σαφή αγωνιστική ταυτότητα, φέτος βλέπουμε έναν κόουτς-ψυχολόγο που παιδεύεται να μεταφέρει στο γκρουπ των παικτών που διαχειρίζεται πρώτα από όλα την κατάλληλη νοοτροπία. Ολες αυτές οι νίκες στα τελευταία λεπτά (νίκες πολλές φορές και κόντρα στη ροή του ματς) δεν είναι του Μπάγεβιτς, αλλά δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και χωρίς τον Μπάγεβιτς: με έναν άλλο προπονητή υπήρχε η τεράστια πιθανότητα η ομάδα να έχει καταρρεύσει πρώτα από όλα από την αδυναμία της να παίξει καλά.

Βλέποντας τον τελούντα μέχρι πρότινος υπό σιωπηλή τιμωρία Εντίνιο να μπαίνει στο ματς, καταλάβαινα γιατί λ.χ. οι παίκτες της ΑΕΚ έφτασαν να παίξουν μπουνιές στην προπόνηση: φέτος ο Μπάγεβιτς δεν είναι ο σκληρός και άτεγκτος διοικητής του στρατοπέδου, τον οποίο οι παίκτες φοβούνται να κοιτάξουν στα μάτια, αλλά ένας καλός πατερούλης που τους αφήνει να κάνουν αρκετά το δικό τους και υπάρχει για να τους νουθετεί και να τους συμπαραστέκεται.

Ο Παυλής, ο Ταχτσίδης, ο Ντιούφ, που χθες εμφανίστηκε ως διά μαγείας, δεν νομίζω ότι σε μια τέτοια σεζόν θα μάθουν πολλά: μπορούν, όμως, να αγαπήσουν τον κόουτς. Ο Μπλάνκο, ο Τζεμπούρ, ο Σκόκο και ο Εντίνιο δύσκολα θα τον καταλάβουν: θα τον θυμούνται, όμως, πάντα.

Απόπειρα δολοφονίας του «Αναστό»

Επειτα από δεκαπέντε και βάλε χρόνια ο Νίκος Αναστόπουλος μετέφερε το προσωπικό γραφείο του, τον χώρο των καθημερινών ραντεβού του, από την Κανάρη στην οδό Σέκερη, σταμάτησε δηλαδή να πίνει τον καφέ του στην ιερή κολόνα του «Da Capo» και είναι πλέον θαμώνας του «Alfiere» (Σέκερη 5).

Αυτό το γεγονός (που είναι σαν να μιλάμε για μεταφορά της Βουλής από την πλατεία Συντάγματος στο Μοναστηράκι) οφείλεται στο γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του «Da Capo» έδωσε εντολή στα γκαρσόνια να μην τον σερβίρουν, αλλά να του συνιστούν να μπαίνει κι αυτός στην ουρά για να πάρει τον καφέ του, όπως οι κοινοί θνητοί. Δεδομένου ότι ο «Αναστό» πίνει οκτώ εσπρέσο κάθε πρωί, η απαγόρευση ισούται με απόπειρα δολοφονίας από ορθοστασία…