Σήμερα γάμος γίνεται...

Mου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθώ και να γράψω τη σημερινή στήλη. Σε λίγες ώρες το χάνω το αγόρι που αγάπησα, λατρεμένε αναγνώστη, και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Εκανα ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου για να τον εμποδίσω προτού προβεί στο απονενοημένο διάβημα, όμως στάθηκε αδύνατο να τον μεταπείσω. Ανοιξε την αγκαλιά σου, dear, να κρυφτώ μέσα και να κλάψουμε μαζί γοερά. Ο κόσμος των εργένηδων είναι πιο φτωχός από σήμερα. Ο Κώστας Μιαούλης παντρεύεται…

Στο ξεφούρνισα λίγο απότομα, αλλά το έκανα για να ταραχτείς και συ όσο και εγώ όταν έμαθα τα δυσάρεστα απ’ την κουμπάρα, την Τασία Μπαλικούρα, η οποία έχει βαλθεί να ξεπεράσει τον επίτιμο. Ο «τυχερός» έχει βαφτίσει τη μισή Ελλάδα, έχοντας απώτερο σκοπό να δημιουργήσει ένα νέο απέθαντο στρατό –για να μειωθεί χωρίς προβλήματα η θητεία όταν γίνει πρωθυπουργός η Ντόρα- και η Τασία έχει παντρέψει την άλλη μισή, για να μείνει άνεργη η Πάνια. Ομολογώ ότι ήλπιζα μέχρι την τελευταία στιγμή πως ο Κώστας μου θα σκεφτεί εμένα και το γυναικείο fun club του και δεν θα ντυθεί γαμπρός, όπως στο σκίτσο, όμως χθες έσβησε και η τελευταία ελπίδα μου. Ο Μιαούλης ξυρίστηκε ύστερα από δυόμισι μήνες. Πάει, τον ξύρισαν τον γαμπρό...

Για να διασκεδάσω τον πόνο μου επειδή η μέρα είναι δύσκολη, λέω να ασχοληθώ σήμερα με ένα θέμα που είναι πάντοτε επίκαιρο και εξαιρετικά ευχάριστο: Τη διαιτησία και πιο συγκεκριμένα τον διαιτητή που ορίστηκε να διευθύνει το κυριακάτικο ντέρμπι μεταξύ του σωκρατικού και του πολυμετοχικού. Μόλις έγινε γνωστό ότι ο τυχερός κόρακας της ιστορίας είναι ο αρρενωπός Σπάθας –της γνωστής οικογενείας- το γλέντι ξεκίνησε.

Ο «Κύριος Πρόεδρος» στον «Πρωταθλητή» διατύπωσε τα πρώτο καυτό ερώτημα: «Αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το σκεπτικό της ΚΕΔ, ορίζοντας έναν νέο, (ταλαντούχο δίχως άλλο), αλλά και άπειρο διαιτητή σ’ ένα παιχνίδι τέτοιας σημασίας». Σάστισα. Ανάλογους προβληματισμούς είχα και 'γω θυμάμαι, όταν η ΕΡΤ έστειλε τον νέο, ταλαντούχο, αλλά και άπειρο Σαρμπέλ στη Eurovision και τελικά τα είδαμε τα χαΐρια μας. Για να βρω την απάντηση, επειδή η Μπόκοτα δεν ευκαιρούσε, ανέτρεξα στο λυσάρι μου, τον Μανόλη Γαβαθιώτη: «Η απόφαση της ΚΕΔ να ορίσει στο ντέρμπι έναν νέο διαιτητή κρίνεται ορθολογική και δίκαιη. Αν δεν βάλει στο ντέρμπι τον διαιτητή που έχει την καλύτερη βαθμολογία μέχρι τώρα, ποιον θα βάλει;».

Μελαγχολώ, sugar. Πέρυσι τέτοια εποχή η αυτονόητη απάντηση στο ερώτημα του «Γαβ» θα ήταν «τον Κασναφέρη» και δεν θα χρειαζόταν να το συζητήσουμε και παραπάνω. Αχ, έπρεπε τελικά να κρεμάσει το στραγάλι του ο Γιώργαρος για να τον εκτιμήσουμε. Οσο ήταν ο λεβέντης μου στις διαιτητικές επάλξεις, κιχ δεν ακουγόταν. Ποτέ δεν γινόταν κουβέντα για το ποιος ήταν ο καταλληλότερος να διευθύνει ένα μεγάλο ντέρμπι. Αφού όλοι ήξεραν ότι στον Γιώργο μου θα έπεφτε ο κλήρος, ποιος ο λόγος της συζήτησης;

Επιστρέφω στον «Κύριο Πρόεδρο» διότι τα ερωτήματά του δεν έχουν στερέψει ακόμα: «Νέος, εξελίξιμος, ταλαντούχος, αλλά Πειραιώτης (σ.σ.: ο Σπάθας). Τι θέλει να δείξει δηλαδή η καταπράσινη ΚΕΔ του Γιαννόπουλου και του Μηντιούρη με τον ορισμό του συγκεκριμένου; Μήπως θέλει να δώσει πάτημα εκ των προτέρων στον Παναθηναϊκό για να φωνάζει σε περίπτωση ήττας;».

Νομίζω, πιστέ μου αναγνώστη, ότι ο «Κύριος Πρόεδρος» στο σημείο αυτό χτύπησε φλέβα. Διότι είναι προφανές ότι η πρώτη ανησυχία των ανθρώπων του πολυμετοχικού μόλις έμαθαν τον ορισμό Σπάθα ήταν αυτή ακριβώς. Οτι ο καλός μου δηλαδή είναι από τον Πειραιά. Αλλη αφορμή για να αρχίσουν από τώρα τη μουρμούρα πολυμετοχίτες και παλικάρια δεν είχαν. Το Σπαθέικο άλλωστε δεν είχε δώσει δικαιώματα μέχρι σήμερα. Επειδή είναι Πειραιώτης αναστατώθηκαν...

Πετάγομαι ξανά μέχρι τον Γαβαθιώτη διότι έχει να προσθέσει κάτι σημαντικό επί του θέματος: «Πολύ φοβάμαι ότι θα αρχίσουν να συνδέουν το όνομά του (σ.σ.: του Σπάθα) με παλιές καταστάσεις, εποχής "παράγκας", φέρνοντάς τα και παρουσιάζοντάς τα όπως τους βολεύει και τους εξυπηρετεί. Φυσικά η σκοπιμότητα είναι εύλογη και ορατή. Αν χάσουν θα λένε ότι μας κέρδισε η "παράγκα". Αν κερδίσουν θα λένε ότι κερδίσαμε και Ολυμπιακό και "παράγκα" μαζί. Ούτως ή άλλως δηλαδή τη δικαιολογία και το άλλοθι τα έχουν έτοιμα».

Επίτρεψέ μου, honey, να διορθώσω τον Μανόλη, διότι ανοίγει ένα θέμα που το έχουμε συζητήσει και εξαντλήσει. «Παράγκα» δεν υπήρξε ποτέ, γι’ αυτό άλλωστε και ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε. Και αν ακόμα και σήμερα, dear, στο μυαλό σου έρχεται ο «Περίεργος», ο «Κοκαλιάρης» και ο γλυκός πατέρας Σπάθας με την πασίγνωστη ρήση του, οφείλεις να το ξεπεράσεις. Ο Μητσικώστας κατάφερε να ψαρώσει κοτζάμ Ρουβά, εσένα θα άφηνε; Από τότε έκανε φάρσες ο Γιώργος, γι’ αυτό μπερδεύτηκες. Αν δεν πιστεύεις εμένα, ρώτα κανέναν εισαγγελέα να σου πει αν αξίζει να ασχολείσαι με φάρσες, να σου φύγει η κάψα. (Δεν ήθελα να σου αποκαλύψω την αλήθεια, αλλά δεν μου άφησες περιθώρια. Εσύ φταις...).

Πάντως αφού ο Σπάθας, όπως γράφει ο Μάνος, ό,τι κι αν γίνει την πολυμετοχική γκρίνια δεν τη γλιτώνει, γιατί δεν το αδικεί ελαφρώς το «τριφύλλι» να πάει στο διάολο; Αν δεν θέλει να το κάνει για προσωπική ευχαρίστηση, ας το κάνει για τους ανθρώπους του πολυμετοχικού. Τόση γκρίνια θα ρίξουν, να μην έχουν και μια αφορμή να τη δικαιολογήσουν; Χάρη θα τους κάνει το πουλάκι μου...

Αν βέβαια θεωρείς ότι όλος ο κόσμος έχει τρελαθεί με τον Σπάθα, κάνεις μεγάλο λάθος. Ο γοητευτικός Κώστας Γκόντζος βάζει τα πράγματα στη θέση τους, εστιάζοντας στην ουσία του πράγματος: «Σημασία την Κυριακή δεν έχει ούτε ποιος είναι ο Σπάθας, ούτε ποιο ήταν το παρελθόν του, ούτε τι σφύριξε την άλλη φορά. Σημασία έχει τι εντολές θα πάρει για το πώς θα σφυρίξει στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Και γι’ αυτό ακριβώς θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε πώς του είπαν να παίξει το πρώτο ντέρμπι τής μετά Γκαγκάτση και μετά Ψυχομάνη εποχής».

Μελώνω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι ο Βασίλης μου επιτέλους θα αρχίσει να δοξάζεται ως νέος Ιησούς και ξέχασα όλα τα άλλα. Προς τιμήν του μάλιστα μπορεί πια η ιστορία αυτού του κόσμου να χωριστεί στην προ και μετά Γκαγκάτση εποχή. Ξέχνα τη Σπαθιάδα, λατρεμένε αναγνώστη. Μέχρι την άλλη Τρίτη στην καλύτερη μ’ αυτή θα ασχολούμαστε. Ο Βασίλης μου τώρα δικαιώνεται. Μόνο αυτό μετράει...

Γιοσάκης Ρουβάς

Το αγόρι που βλέπεις, dear, θα πρέπει αναμφίβολα να έχει μια θέση μεταξύ των «Μεγάλων Ελλήνων». Την έχει κερδίσει με το σπαθί, το θυμιατό και το μικρόφωνό του. Η αγνή και αμόλυντη θρησκευτική πίστη του σε συνδυασμό με το καλλιτεχνικό ταλέντο του τον κάνουν να ξεχωρίζει και να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Αξιος...