Πίνω και μεθώ, ωχ αμάν…

Η προσπάθεια που καταβάλλει η ΠΑΕ ΠΑΟΚ μαζί με στελέχη των «συνδέσμων» είναι αν μη τι άλλο φιλότιμη και ουσιαστική, με κατεύθυνση να μειωθούν και να εξαλειφθούν φαινόμενα υπερβολικών αντιδράσεων της κερκίδας σε οτιδήποτε βαφτίζεται πρόκληση από τον αγωνιστικό χώρο. Οι δύο πλευρές είχαν το θάρρος να αναδείξουν ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει να κάνει με τους μπεκρήδες, διαπιστώνοντας ότι όσοι διατηρούν ασθενείς αντιστάσεις έναντι (και) του αλκοόλ πρωταγωνιστούν σε επεισόδια.

Ο δρόμος είναι μακρύς και, εφόσον έγινε η αρχή, το πλάνο αποσυμφόρησης από σουρομενάκηδες χούλιγκαν θα πρέπει να ολοκληρωθεί. Σημειωτέον, δεν αφορά αποκλειστικά τον ΠΑΟΚ. Αλίμονο αν δεν αντιλαμβανόμαστε το ίδιο τραγικό φαινόμενο σε άλλα γήπεδα. Αντιθέτως, το ίδιο σημαντικό πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα σε όλες τις συνάξεις των σκληροπυρηνικών.

Αν νομίζετε ότι οι μπεκρήδες θα πάψουν να μπαίνουν στα γήπεδα επειδή μαζεύτηκαν πέντε-δέκα εκπρόσωποι συνδέσμων και συμφώνησαν με τον Ποικιλίδη ή τον αντίστοιχο Ποικιλίδη άλλων ομάδων ή ότι θα έχουν τον νου τους και θα ξεσκαρτάρουν από όσους προσπαθούν να μπουν στο γήπεδο κουτουλώντας από την πολλή ρετσίνα, είστε τουλάχιστον γελασμένοι.

Δεν παρεξηγούμε όλους όσοι αράζουν λίγες ώρες πριν από τους αγώνες του ΠΑΟΚ στα γυράδικα και τις ταβέρνες της Τούμπας και κάνουν «ζέσταμα» με μπόλικες πρωτεΐνες. Αποτελεί σχεδόν ιεροτελεστία και δεν τους επιβαρύνει σε βαθμό που να αντιδρούν υπερβολικά όταν θα μπουν στο γήπεδο.

Μιλάμε γι' αυτούς που κατηφορίζουν από τον περιφερειακό με τις ρετσίνες ανά χείρας. Η πρώτη ρετσίνα δεν είναι αρκετή μέχρι να περάσουν στις κερκίδες αφού καταντήσουν «ζάντες». Τις προάλλες αντιληφθήκαμε το εξής τραγικό (σιγά μην ανακαλύψαμε την Αμερική): λεωφορεία που καταφθάνουν από διάφορες πόλεις «αδειάζουν» κοντά στο γήπεδο και κατεβαίνουν κατά δεκάδες οι «μπεκροκανάτες», οι οποίοι –είναι φανερό– έχουν καταναλώσει μια... θάλασσα στη διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη.

Αποβιβάζονται με πρώτο τους μέλημα να ξεφορτωθούν τα άδεια μπουκάλια και στη συνέχεια περνούν στη δεύτερη φάση της σούρας. Αναζητούν τη σωστή διεύθυνση για το γήπεδο. Στην κατάστασή τους δεν είναι εύκολο να προσανατολιστούν. Είναι να τους βλέπεις από μια γωνιά και να απορείς. Να αναρωτιέσαι αν είναι σε θέση να περπατήσουν μέχρι το γήπεδο, διανύοντας 100-200 μέτρα, χωρίς να καταρρεύσουν. Και ίσως να μην είναι μόνο το αλκοόλ που τους οδηγεί στην κατάρρευση…

Ακόμη και οι συνδεσμίτες που συγκροτούν ομάδες περιφρούρησης δηλώνουν αδυναμία να τους περιορίσουν ή να τους εμποδίσουν να μπουν στο γήπεδο. Τι μπορεί να προκύψει ώστε να αντιμετωπιστεί επαρκώς το πρόβλημα, αν όχι να λυθεί οριστικά; Κανείς δεν θέλει να επανέλθει και πάλι η Αστυνομία σε θέση μάχης. Κανείς δεν θέλει να επανέλθουν οι αστυνομικοί, τους οποίους «έδιωξαν» οι συνδεσμίτες από την περιφρούρηση και τον έλεγχο στις θύρες. Αν, λοιπόν, αποκλείσουμε την παρέμβαση της Αστυνομίας, πού οδηγούμαστε;

Στην εικόνα της Αγίας Βαρβάρας, δίπλα στο γήπεδο, μπας και κάνει το θαύμα της; Οχι. Να υπάρξουν σκληρή αστυνόμευση και έλεγχος από την ιδιωτική σεκιούριτι με τη συνδρομή της ΠΑΕ και των συνδέσμων. Εχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο; Πιο σκληρά μέτρα και, αν είναι ήδη σκληρά, σκληρότερα. Πάψτε να κάνετε συμβιβασμούς και να τους βάζετε μέσα στα γήπεδα.