Η ώρα ήταν περασμένη. Κανένας δεν είχε μείνει στο γραφείο, αλλά κάποιος από αυτούς είχε αφήσει ανοιχτό το παράθυρο φεύγοντας. Είχα ξεπαγιάσει αλλά βαριόμουν υπερβολικά να πάω να το κλείσω. «Όταν θα αρχίσεις να κάνεις πράγματα για να προστατεύεις την υγεία σου, θα έχεις χάσει το παιχνίδι, ο αντικαταστάτης σου θα είναι έξω από την πόρτα» μου είχε πει κάποτε ένας φαρμακοποιός πριν ξεψυχήσει στα χέρια μου. Αποφάσισα λοιπόν να ρισκάρω και να αφήσω το παράθυρο ανοιχτό, σε μια προσπάθεια να αποδείξω, κυρίως στον εαυτό μου, ότι αντέχω ακόμα τις κακουχίες της ζωής.
Ο αέρας που φύσηξε απότομα έριξε μια στοίβα με χαρτιά στο πάτωμα. «Καταραμένε» ήταν η πρώτη μου σκέψη για τον νεαρό συνάδελφο, αφού του είχα πει να στερεώσει τα χαρτιά με κάτι βαρύ. Αυτός είχε βάλει από πάνω τους ένα cd του Γιώργου Μαργαρίτη.
Έπιασα ένα από τα χαρτιά και άρχισα να διαβάζω. Ένας αναγνώστης είχε αποφασίσει να «μπει» μέσα στην «Πόλη του κακού». «Κακό του κεφαλιού σου» σκέφτηκα.
Να λοιπόν πως φαντάστηκε ένα από τα κεφάλαια του ξεχασμένου διηγήματος ο Paolo (αγνώστων λοιπών στοιχείων).
Έτρεξα γρήγορα πιέζοντας τον εαυτό μου όσο πιο πολύ μπορούσα. Άντε λίγο ακόμα ψιθύρισα, ώσπου τελικά πρόλαβα και χώθηκα μέσα στο βαγόνι, πριν κλείσουν οι αυτόματες πόρτες του. Το λαχάνιασμα μου ήταν ιδιαίτερα έντονο και χρειάστηκε κάπου στο ένα τέταρτο της ώρας για να επανέλθει η κανονική αναπνοή μου. Μόνο τότε προχώρησα από τον προθάλαμο του βαγονιού στα ενδότερα.
Ήταν το τελευταίο τρένο για το Manhattan και συνήθως είχε αρκετό κόσμο, αλλά με αυτό το ψωφοκρυο έξω, ποιος είχε το θάρρος αφήσει τη ζεστασιά του σπιτιού του, για να κατεβεί στην πόλη? Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ήμουν μονός στο βαγόνι. Κάθισα σε μια θέση κάπου στη μέση και κοίταξα έξω από το τζάμι. Η θερμοκρασία θα πρέπει να ήταν κοντά στο μηδέν Fahrenheit και το χιόνι που είχε πέσει πριν από δυο μέρες είχε παγώσει. Έτσι παρόλο που ήταν βράδυ, το λευκό του χιονιού έδινε μεγάλη ορατότητα.
This is the train to Penn Station, ακούστηκε μια άχρωμη φωνή από τα ηχεία του βαγονιού. Ήταν σα νανούρισμα, γιατί έτσι όπως είχα μαζευτεί, πιάνοντας δυο από τις ευρύχωρες θέσεις του βαγονιού, ήμουν έτοιμος να πέσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Αλλά δεν έπρεπε να κοιμηθώ πριν τελειώσω την αποστολή μου. Γι αυτό σηκώθηκα και περπάτησα λίγο πέρα δωθε.
Ήταν καλή η ιδέα, γιατί μου έφυγε τελικά η νύστα και το τρένο πλησίαζε στον προορισμό του. Στην τελευταία όμως στάση άρχισαν να μπαίνουν πολλοί επιβάτες, πράγμα παράξενο για την συγκεκριμένη ώρα και τον καιρό. Διπλά ήρθε κι έκατσε μια όμορφη Σπανιόλα, χωρίς έντονο μακιγιάζ. Τι να το κάνει άλλωστε αφού είχε πανέμορφα και γοητευτικά χαρακτηριστικά.
This is the train to Penn Station, the last station is, Penn Station, ακούστηκε πάλι από τα ηχεία. Η Σπανιόλα διπλά μου με κοίταξε και χαμογέλασε. Πολύ κρύο απόψε, ε? Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Είχε χρόνια να μου συμβεί αυτό. Να μου την πέσει έτσι μια γυναίκα. Θυμάμαι μια αυθάδη «τρύπα» πριν από καμιά 20αρια χρόνια, σ΄ενα πάρτι στη Φιλοσοφική. Είχα πάρει μάλιστα και κάτι κονδυλώματα για παράσημα. Τότε έλεγα, αν καθόμασταν μαζί ακόμα καμιά εβδομάδα, θα γινόμουν Στρατηγός με τη μια.
Αλλά αύτη η Σπανιόλα είχε κάτι το ultra γοητευτικό πάνω της. Όσο την έβλεπα καλυτέρα, τόσο πιο πολύ με μαγνήτιζε. Ξαφνικά άνοιξε τη τσάντα της κι έβγαλε ένα καθρεφτάκι, ένα lipstick, κι ένα make up προσώπου. Σε λίγο που θα βγούμε στο Manhattan, πρέπει να είμαι και περιποιημένη, μου δικαιολογήθηκε. Τι να την κανείς την περιποίηση ? σκέφτηκα. Να τραβήξεις όλο το Manhattan πάνω σου ?
Με μια απότομη κίνηση βγάζει ένα σπρέι και το πιέζει προς το μέρος μου. What the fuck, πρόλαβα και είπα, πριν χάσω τις αισθήσεις μου.
Ο πόνος που ένιωθα στα πλευρά και στα πόδια ήταν μεγάλος. ‘’Ξυπνά ρε΄΄ φώναξε κάποιος κοντά μου και μου έριξε μια κλωτσιά. Ήμουν πεσμένος στο δάπεδο της αίθουσας αναμονής. Άνοιξα τα ματιά κι έκανα να σηκωθώ, αλλά μάταια. Ο πόνος ήταν αυτός που με λύγισε κι έμεινα κάτω. Σκέφτηκα πόσες κλωτσιές να είχα φάει, για να μη μπορώ να σηκωθώ. Ένιωσα δυο χέρια να με πιάνουν και να με σηκώνουν. Ήταν ένας μπρατσωμενος μαύρος, που φορούσε έναν καπέλο των Yankees. Μπλιαχ έκανα από μέσα μου. Που είναι τα αγαπημένα μου Mets ? Αλλά ο μαύρος με κούνησε απότομα για να με συνεφέρει, τόσο που παραλίγο να ξεβιδωθώ. Πάντως το κόλπο έπιασε και βρήκα τις αισθήσεις μου αμέσως.
Γιατί με ταρακουνάς έτσι ρε man ? του είπα. Εσύ μ΄εριξες όλες αυτές τις κλωτσιές και ποναει όλο μου το σώμα ? Είχα αγριέψει πολύ και ήμουν έτοιμος για τσαμπουκά.
Τότε ο μαύρος μου είπε ότι δεν έχουμε αρκετό χρόνο και πρέπει να βιαστούμε. Να βιαστούμε για που? αναρωτήθηκα. Που είναι η πλαγγόνα η Σπανιόλα, που μου έκανε φλιτ ? Είχα αρχίσει να τσαντίζομαι. Και το χειρότερο είναι ότι συνειδητοποίησα πως έλειπε το πορτοφόλι μου, από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν μου. Γαμω την αδικία μου φώναξα.
Ο μαύρος μ΄αρπαξε και έβαλε μέσα σένα αμάξι. Γρήγορα ρε μπαγλαμά, είπε. Πάμε γιατί αργήσουμε και τότε δε θα προλάβουμε το κακό. Και προτού καταλάβω τι γίνεται βρέθηκα μέσα στο αυτοκίνητο μαζί με τον μαύρο κι έναν οδηγό που είχε τσίτα τα γκάζια. Ήμουν οργισμένος, αλλά ήθελα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Πρώτα το τρένο με την Σπανιόλα, μετά οι κλωτσιές και τα μπινελικα του μαύρου. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε να τον εμπιστευτώ, αλλά μάλλον δεν είχα κι άλλη επιλογή.
Αφού ταξιδέψαμε για καμιά ώρα με μεγάλες ταχύτητες, το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από ένα αμφιθέατρο. Γρήγορα φώναξε ο μαύρος, γρήγορα. Μπήκαμε μέσα από την πίσω πόρτα και χωθήκαμε αθόρυβα στις πίσω σειρές. Η αίθουσα ήταν μισογεμάτη, και επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή. Στην έδρα ήταν ένας ομιλητής, που όμως κοίταζε τα χαρτιά του, χωρίς να μιλά. Είχα βέβαια και το πρόβλημα με τη βαρηκοΐα μου, κι έτσι συγκεντρώθηκα για ακούσω καλυτέρα και να σιγουρευτώ για την απολυτή ησυχία. Τώρα σα να άκουγα κάτι ακατάληπτο, σαν ΄΄oh my dog’’ ή κάτι τέτοιο, από μια κοπελίτσα στις μεσαίες σειρές. Επειδή όμως ήμουν σίγουρος ότι δεν επιτρεπόταν σκυλιά μέσα στην αίθουσα, μάλλον κάτι άλλο ψέλλιζε η κοπελίτσα.
Περιεργάστηκα το χώρο και πάγωσα όταν είδα στον εξώστη κάποιον να σημαδεύει με μια καραμπίνα τον ομιλητή.........
THE END
Έχουμε κι άλλο όμως… Ο Δημήτρης Χατζόβουλος έστειλε τις ιδέες του για το πώς θα μπορούσε να αποδράσει ο Παλαιοκώστας.
Let’s see what he has to say in greeklish we trust!
1. Palaiokwstas ntymenos Batman (logw Apokriwn) apey8ynetai sto froyro:
"Me fwnaksate espeysmena x8es to vrady mesw toy provolea me to shma ths nyxteridas, ti trexei loipon???"
Variesthmenos o froyros kalei to synadelfo Mhtso sto walkie talkie kai toy leei:
"Re m.... Mhtso, pali me to provolea epaizes x8es to vrady? Posa kila m.... mporeis na sai?"
Apey8ynomenos ston Batman: "Xilia syggnwmh palikari moy, tsampa se anastatwsame. An pragmatika se xreiastoyme 8a se paroyme thlefwno apey8eias".
Batman:"Kanonika 8a eprepe na ... alla telws pantwn. Mia xarh: epeidh to batmobil einai sto synergeio 8a moy kaleseis ena taxi se parakalw?"
Froyros: O,ti 8elei h agorina moy. Amesws".
2. Kalo to elikoptero den lew alla an o Palaiokwstas toy evaze kamoyflaz UFO kai o idios ntynotan prasino an8rwpaki apo ton planhth Arh, or emfanizotan mprosta sto froyro san ton E.T kai elege ena ksero "E.T go home", eimai sigoyros oti o froyros kai olh h Astynomia den 8a ton epsaxne pote ma pote pia. Mia aplh anakoinwsh oti aphx8h apo ekswghinoys kai se ayth th periptwsh den mporoyme na kanoyme tipota 8a htan arketh (oxi oti stis alles mporoyme 8a legane apo mesa toys).
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
