Ο ωραίος κι o μοιραίος!

Στην Ελλάδα όπου τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα κρίνονται από τα αποτελέσματα, επιτυχημένος είναι εκείνος που κόβει πρώτος το νήμα. Ο δεύτερος, όπως λένε και στις ΗΠΑ, δεν είναι τίποτα. Ο Παναθηναϊκός για μία ακόμη φορά το βράδυ της Κυριακής επιβεβαίωσε την κυριαρχία του επί ελληνικού εδάφους. Δεν έπιασε βέβαια την καλύτερη δυνατή απόδοση.

Προφανώς ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ήταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά καλός και ισορροπημένος. Στο κρίσιμο, όμως, σημείο ο ΠΑΟ έδειξε σε όλους για ποιο λόγο χρόνια ολόκληρα τώρα έχει βαρεθεί να σηκώνει τρόπαια. Αρκούσε απλώς (είναι όμως απλό;) ένα ξέσπασμα του πιο ποιοτικού του παίκτη για να μετατρέψει έναν αμφίρροπο τελικό σε μία εν τέλει τυπική διαδικασία.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης για μεγάλο διάστημα προχθές στο Ελληνικό ήταν «αόρατος», όταν όμως η μπάλα «έκαιγε» δήλωσε «παρών», κάνοντας ευτυχισμένους και περήφανους άπαντες στον πολυτροπαιούχο Παναθηναικό. Τρία απανωτά τρίποντα σημείωσε ο για πολλούς «βιονικός» πλέι μέικερ και αυτά ήταν κάτι παραπάνω από αρκετά για να καταρρεύσει ο μεγάλος αντίπαλος σαν χάρτινος πύργος. Πέρα από αυτή καθ' αυτή την αξία των τριών αυτών τριπόντων, ο «βομβαρδισμός» του Διαμαντίδη έδειξε και κάτι άλλο.

Τίποτα δεν γίνεται χωρίς δουλειά και ότι ο 29χρονος πλέι μέικερ έχει τεράστια αξία, αλλά είναι και τυχερός που πήγε σε έναν τόσο σοβαρό σύλλογο και σε μία ομάδα με τόσο καλό προπονητή. Δεν είναι βλέπετε λίγοι εκείνοι που δεν θυμούνται ότι ο Διαμαντίδης όταν πήγε από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό σούταρε σαν... ατζαμής. Τώρα, βλέποντάς τον να σουτάρει, τρέμεις σύγκορμος, αν βέβαια είναι αντίπαλός σου. Αν δεν είναι, απλώς σηκώνεις τα χέρια όταν η μπάλα είναι στον αέρα και αρχίζεις να πανηγυρίζεις, σίγουρος για την ευτυχή κατάληξη του σουτ.

Η λειτουργία και η εν γένει ισορροπία που υπάρχει στον στιβαρό εδώ και πολλά χρόνια Παναθηναϊκό αποτυπώνονται και στην επόμενη μέρα της κατάκτησης του Κυπέλλου. Οι πανηγυρισμοί δεν είχαν μεγάλη διάρκεια και σταμάτησαν αρκετά νωρίτερα πριν ξημερώσει η Δευτέρα. Αλλωστε, τόσο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς όσο και ο Παύλος με τον Θανάση Γιαννακόπουλο είχαν ήδη δώσει το σύνθημα στο Ελληνικό: «Δεν ήταν παρά ο πρώτος τίτλος. Μπροστά έχουμε άλλους δύο, το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα», είπαν με ένα στόμα, μια φωνή οι τρεις βασικοί συντελεστές του «πράσινου» οικοδομήματος.

Οι γεροί πανηγυρισμοί, δηλαδή, μπορούν να περιμένουν για μία ομάδα που μέχρι και πριν από ένα μήνα «ψαχνόταν» και αντιμετώπιζε ακόμη και τη δυσπιστία μεγάλης μερίδας του κόσμου της. Οι ήττες από το Μαρούσι και τον Πανελλήνιο, οι δύο «καρπαζιές» από την Μπαρτσελόνα και γενικά η εικόνα που έβγαζε στο κλειστό του ΟΑΚΑ δεν ενέπνεαν αισιοδοξία. Οι μέρες, όμως, πέρασαν και ο Παναθηναϊκός δεν άργησε να αλλάξει πρόσωπο και να δώσει απαντήσεις. Απέδειξε και πάλι σε πόσο γερές βάσεις είναι δομημένος και ατενίζει τη συνέχεια ήρεμος και αποφασισμένος για το τρεμπλ.

Η αλήθεια είναι, ή μάλλον η εκτίμησή μας είναι πως στις τάξεις των περσινών νταμπλούχων υπήρχε επιπρόσθετο άγχος εν όψει τελικού. Αγχος μεγαλύτερο από κάθε άλλη χρονιά, το οποίο αποτυπώθηκε στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Αφού, όμως, ξεπεράστηκε ο πρώτος σκόπελος της χρονιάς (βασικά διά χειρός Διαμαντίδη), το άγχος δίνει τη θέση του όχι στο χαλάρωμα, αλλά σαφώς σε μία καλύτερη ψυχολογική αντιμετώπιση της συνέχειας. Με το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς στην τσέπη σου, σαφώς πορεύεσαι πιο άνετα...

«Χωρίς αύριο» το κυριακάτικο ντέρμπι

Στον Ολυμπιακό, όπως είναι φυσιολογικό, τα συναισθήματα είναι άκρως αντίθετα σε σχέση με τα αντίστοιχα του «αιώνιου» αντιπάλου του. Η κατάσταση στην ομάδα του Πειραιά είναι πολύπλοκη και δεν βλέπουμε πώς μπορεί να ξεκαθαρίσει. Η κατάκτηση του Κυπέλλου σαφώς και θα βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Το τρόπαιο, όμως, δεν κατακτήθηκε, τη σχετική χαρά στο λιμάνι έχουν να τη γευθούν από το 2002 και το αποτέλεσμα εκτός των άλλων ήταν το ξέσπασμα μερίδας φιλάθλων κατά τεχνικής ηγεσίας και παικτών μετά το ματς του Ελληνικού. Είναι ξεκάθαρο και δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε.

Ο κόσμος ή μάλλον μεγάλο μέρος αυτού τα έχει με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Μέχρι τον τελικό με τον Παναθηναϊκό του καταλόγιζε το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα φτιαχτεί ομάδα η οποία –δεδομένων των πολλών εκατομμυρίων ευρώ ευρώ που έχουν δαπανηθεί– να αποδίδει μπάσκετ υψηλού ή τέλος πάντων ικανοποιητικού επιπέδου. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι απαιτητικός και περιμένει ότι με τα χρήματα μπορεί να φτιαχτεί ομάδα από τη μια μέρα στην άλλη. Τέτοια πράγματα, όμως, δεν γίνονται.

Στα λόγια όλα εύκολα είναι. Βλέπουμε ανά την Ευρώπη ότι οι ομάδες που πρωταγωνιστούν είναι σύνολα με κορμό χρόνων. Κλασικό παράδειγμα η ΤΣΣΚΑ και ο Παναθηναϊκός. Αλλά και η Τάου με τη Σιένα κάπου εκεί ανήκουν. Δεν χωράει αμφιβολία από την άλλη ότι θα περίμενε κανείς να αποφευχθούν ήττες όπως αυτή με το Μιλάνο ή στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας από την Τσιμπόνα και τη Μακάμπι. Και δεν πείραξαν μόνο οι ήττες, αλλά και οι κακές εμφανίσεις, ο τρόπος με τον οποίο χάθηκαν τα ματς. Αλλά περισσότερο τους φίλους της πειραϊκής ομάδας εκνευρίζει το γεγονός ότι χάνονται οι μάχες με τον Παναθηναϊκό.

Αυτό έγινε πέρυσι στο Κύπελλο, έγινε πέρυσι στο πρωτάθλημα, έγινε φέτος στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ, έγινε και τώρα στον τελικό. Θεωρούν, λοιπόν, αρκετοί ή μάλλον πολλοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού ότι με τον Γιαννάκη δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί το αντίπαλο δέος. Το «κάνε την ομάδα πάλι πρώτη, Παναγιώτη, Παναγιώτη» έχει περάσει για τα καλά στο παρελθόν. Η κατάκτηση του Κυπέλλου θα απομάκρυνε την όποια αμφισβήτηση ή θα την άμβλυνε. Δεν συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο.

Ο «δράκος» στην ουσία μετά το προχθεσινό ματς ζήτησε πίστωση χρόνου, λέγοντας ότι η καινούργια σε άτομα ομάδα του χτίζεται μέσα από αυτές τις καταστάσεις. Ο κόσμος, όμως, δεν έχει υπομονή και το κυριακάτικο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό μοιάζει σαν παιχνίδι χωρίς αύριο. Αν κάτι κρατάει τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, είναι η πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Αν χαθούν το ματς της Κυριακής και κατ' επέκταση η πρώτη θέση στην κανονική περίοδο (από κει και πέρα ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα χάσει κάποιο άλλο παιχνίδι), τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τον 50χρονο προπονητή.

Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος έχουν δείξει ότι δεν είναι υπέρ των αλλαγών προπονητών, αλλά σε ανάλογη κατάσταση με την τωρινή αναγκάστηκαν να διώξουν τον Γκέρσον. Εκείνο το ματς με τη Σιένα μοιάζει πολύ με αυτό που ακολουθεί με τον Παναθηναϊκό. Το τέλος θα το ξέρουμε το βράδυ της Κυριακής, για έναν Ολυμπιακό, πάντως, που αγωνιστικά και τακτικά έχει προοδεύσει τον τελευταίο καιρό. Οχι, όμως, τόσο, ώστε πάνω από όλα να πειστεί ο κόσμος της ομάδας που περιμένει... με το δάχτυλο στη σκανδάλη.