Σίγουρα δεν φταίνε οι άλλοι...

Tα αντανακλαστικά της διοίκησης του Ηρακλή έχουν δοκιμαστεί και διεκδικούν... αναπηρική σύνταξη. Κι αυτό είναι κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα από τη μηδενική αντίδραση στην πώληση του Μιχάλη Κωνσταντίνου, η οποία άφησε σημαντικό κενό στην ομάδα και δεν καλύφθηκε ποτέ.

Δεν θα δεχθούμε ότι υπήρξε τόσο σημαντική οικονομική δυσπραγία, εφόσον η ομάδα έκανε τελικά δύο μεταγραφικές κινήσεις (Βούκοβιτς και Εξουζίδη), που σε καμία περίπτωση δεν ήταν περισσότερο απαραίτητες από την προσθήκη ενός επιθετικού. Για την ακρίβεια, επιθετικό χρειαζόταν ο Ηρακλής ακόμη κι αν ο Κωνσταντίνου δεν είχε παραχωρηθεί.

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αρκετά από όσα συνέβησαν στο περιθώριο των μεταγραφικών αναζητήσεων του Ηρακλή κι αυτό μας βοηθά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Μάκης Κατσαβάκης δεν «καιγόταν» ούτε για τον Βούκοβιτς ούτε και για τον Εξουζίδη. Ορισμένες από τις εισηγήσεις του, όσες κινήθηκαν στα στενά οικονομικά πλαίσια, δεν «πέρασαν», αλλά δεν είναι ώρα να εξετάσουμε ποιος είναι ο κώδικας επικοινωνίας του με τη διοίκηση και τον Ηλία Πουρσανίδη, ο οποίος χρεώνεται ένα μεγάλο κομμάτι του αγωνιστικού σχεδιασμού. Ούτε στην περίπτωση Τσίγκα υπάρχει λόγος να σταθούμε ούτε και στο ενδεχόμενο δανεισμού του παροπλισμένου Μπακαγιόκο από τον ΠΑΟΚ θα ήταν σημαντικό να αναφερθούμε.

Με την επιλογή να πορευθεί ως έχει μέχρι το τέλος έμοιαζε να παίζει κορώνα-γράμματα όχι τόσο την παραμονή του όσο την αξιοπιστία του έναντι των στόχων που έθεσε στο ξεκίνημα της περιόδου. Ποιος ήταν εκείνος που μίλησε για ό,τι καλύτερο μπορεί να προκύψει με ένα καλό πλασάρισμα στη βαθμολογία; Τον θυμάστε; Και βέβαια τον θυμάστε πολύ καλά, αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν έπεισε ότι υπάρχουν σταθερές βάσεις για να λειτουργήσει και να εξελιχθεί το εγχείρημά του.

Λίγους μήνες αργότερα και ενώ ο Κωνσταντίνου έχει ήδη επιστρέψει στην πατρίδα του, ο ίδιος άνθρωπος υπόσχεται ότι του χρόνου θα γίνει η υπέρβαση. Ο ίδιος άνθρωπος, στον οποίο -έχουμε την υποχρέωση να του το αναγνωρίσουμε- στηρίζονται αποκλειστικά τα οικονομικά της ΠΑΕ Ηρακλής, μοιράζει υποσχέσεις, αλλά λίγα είναι τα στοιχεία που θα μας πείσουν ότι αυτή τη φορά θα φανεί περισσότερο συνεπής.

Το ότι ο Ηρακλής θα βρεθεί στον ίδιο παρονομαστή είναι κάτι προβλέψιμο. Ενδεχομένως να του κάτσει κάτι περισσότερο από το να τερματίσει στη μέση της βαθμολογίας και να σιχτιρίζει την τύχη του ή τη διαιτησία γιατί δεν μπαίνει στα πλέι οφ. Είναι εικόνα που ήδη τη βλέπουμε με όλους αυτούς τους «αλχημιστές» της λογικής, οι οποίοι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και αυτόν τον καιρό κάνουν υπολογισμούς, προσπαθώντας να βρουν τους χαμένους βαθμούς. Τους αποδίδουν στη διαιτησία κι όχι στη δυναμική της ομάδας που παραμένει σε χαμηλά επίπεδα ενώ όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, επιθυμούν κάτι πιο ουσιαστικό που θα ξεκινήσει από μια ισχυρά δομημένη διοίκηση με προεκτάσεις στο αγωνιστικό τμήμα.

Εξαιρούμε, τέλος, όση προσπάθεια καταβάλλει ο Κατσαβάκης, ο οποίος μάλλον ήρθε αργά και προσαρμόστηκε σε δεδομένα που δύσκολα μπορούν να αλλάξουν τώρα, στην τελική ευθεία της περιόδου.