Ισοπαλία στο Αλκαζάρ με τη μέθοδο Παλαιοκώστα

Το πρώτο πλάνο του Λάμπρου Σκόρδα, να καπνίζει αρειμανίως ανάμεσα στους οπαδούς του Αρη στο πέταλο του Αλκαζάρ, καταδεικνύοντας την αγωνία του για την έκβαση του αγώνα, δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα του περιχαρούς προέδρου-οπαδού που έβλεπε την ομάδα να αναχωρεί για τη Θεσσαλονίκη με ένα βαθμό.

Ο πρόεδρος του Αρη έγινε ένα με τους σκληροπυρηνικούς (δεν είναι η πρώτη φορά) και από τους πανηγυρισμούς του για το πέναλτι και την ισοπαλία κόντρα σε άμεσο αντίπαλο για την είσοδο στα πλέι οφ οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι απέσπασε ―λίγο έως πολύ― αυτό που γύρευε με την... εκδρομή στη Λάρισα.

Μπορεί να χαρακτηριστεί και απόδραση, σχεδόν κινηματογραφική, σαν αυτές που μας έχουν συνηθίσει ο Παλαιοκώστας και η παλιοπαρέα του, όταν τα ελικόπτερα κόβουν βόλτες στον ουρανό του Κορυδαλλού και την κατάλληλη στιγμή παραλαμβάνουν το «πακέτο» για να πετάξουν για αλλού, στα λημέρια του διαβόητου κακοποιού.

Για να είμαστε ακριβείς, εκδρομή και απόδραση δεν έχουν μεγάλη διαφορά έτσι όπως έχει καταντήσει το «πάνε-έλα» του Παλαιοκώστα στον Κορυδαλλό.

Για άλλους δεν είναι κακοποιός. Είναι σχεδόν ευεργέτης, όπως λένε όσοι τον γνώρισαν ―εκεί στα μέρη που μεγάλωσε, στη Θεσσαλία― και τους βοήθησε οικονομικά, δίνοντας από αυτά που κλέβει στις επισκέψεις του σε τράπεζες.

Κάπως έτσι κι ο Αρης, με τη μέθοδο Παλαιοκώστα, έχασε την... ισορροπία του από το πέναλτι που κέρδισε ο Μετίν, αλλά υπήρχε τελικά «plan B» ή αλλιώς εναλλακτική λύση για να ξεσκαρτάρει τη χασούρα.

«Ξέπλυνε» το 1-0 και με το 1-1 άρχισε πάλι να σκέφτεται ότι αυτή η Λάρισα έχει ένα μικρό Γολγοθά μπροστά της και οι τρεις βαθμοί που χωρίζουν τις δύο ομάδες είναι μικρή διαφορά. Πού να κάνεις παρόμοιες σκέψεις, αν η διαφορά είχε φτάσει στους έξι...

Ελάχιστα πριν από το τέλος και ενώ έψαχνες να βρεις γιατί αυτή η ομάδα με τους Ρεγκέιρο, Κόκε, Κάλβο, Χαβίτο, Κάμπορα και Βλοντάρτσικ δεν είχε καταφέρει να βρει έστω και για ένα πεντάλεπτο επιθετικό ρυθμό, στήθηκε μία «απόδραση», όχι δα χολιγουντιανής παραγωγής, αλλά κάτι σαν «ανεξάρτητη παραγωγή», με ένα πέναλτι που ήταν... λίγο πέναλτι και λίγο τίποτε.

Τι να λέμε, όμως, τώρα; Οποιος επιχειρήσει να ακολουθήσει τη λογική τού τι είναι και τι δεν είναι πέναλτι, θα καταντήσει σαν τον συμπαθέστατο Παναγιώτη Βαρούχα που κάθε Κυριακή γίνεται όλο και πιο ελκυστικός για τις γραβάτες του και τον χαβαλέ των παρουσιαστών της «Αθλητικής Κυριακής», παρά για τις κρίσεις του στη διαιτησία.

Εκείνο τελικά που δεν αποσαφηνίστηκε πλήρως και ίσως δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το κατανοήσουμε είναι ποιος ήταν αυτός που ήθελε περισσότερο την ισοπαλία, οι δύο ομάδες ή Παμπορίδης;

Ο Αρης την ήθελε 100%. Ετσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι και με τη Λάρισα να προηγείται σε κρίσιμο σημείο, η ανατροπή έμοιαζε όνειρο θερινής νυκτός και η πολική θερμοκρασία δεν βοηθούσε... Η Λάρισα δεν φάνηκε να διαθέτει αρκετές δυνάμεις, πέρα από τον Μετίν που μπήκε αλλαγή και σημάδεψε με τη συμμετοχή του την αναμέτρηση. Το ότι της «έκατσε» το πέναλτι ήταν συγκυριακό στοιχείο της υπόθεσης και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί συντονισμένη προσπάθεια με στόχο την επικράτηση.

Οσο για τον Παμπορίδη, κάτι μου λέει ότι μέσα από τη συμπεριφορά του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα και το έπαιξε δίκαιος Αριστείδης. Δεν έβγαλε αρκετές κάρτες, δεν τιμώρησε ορισμένους άτακτους που βαρούσαν στο ψαχνό. Γενικότερα, απομονώθηκε και παρακολουθούσε αδιάφορα την εξέλιξη για να μην ενισχύσει τον σκληρό χαρακτήρα του αγώνα. Στην ουσία λειτούργησε πυροσβεστικά και καλώς έπραξε.