Ο,τι και να κάνεις, Παναγιώτη...

Του Πάνου Παναγιωτόπουλου

Κύριε Παναγιώτη Αγγελόπουλε (και Γιώργο, μη σε ξεχνάμε). Είχες φέρει Μασιγιάουσκας, Ντόμερκαντ, Γκριρ, Γουντς, Μπουρούση, Σχορτσανίτη, Βασιλόπουλο και τους εμπιστεύτηκες αρχικά στον Καζλάουσκας και στη συνέχεια στον Γκέρσον. Προκοπή δεν είδες. Την έψαξες στον Γιαννάκη και ξηλώθηκες για Παπαλουκά, Βούισιτς, Τσίλντρες, Πάργκο και τόσους άλλους. Δεν άλλαξε τίποτα, όπως αποδείχθηκε περίτρανα και χθες.

Ούτε πρόκειται να αλλάξει, όσο απέναντί σου θα βρίσκεις τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο πρώτος κάνει πλάκα με τον «εξπέρ» συνονόματό σου, που προφανώς νομίζει ότι κοουτσάρει ακόμη το Μαρούσι. Eχει κοουτσάρει και την Εθνική βέβαια. Και είχε επιτυχίες. Ακριβώς γι' αυτό θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κανένας εξαιρετικός (και όχι απλά συμπαθής...) προπονητής δεν «ζεσταίνει» τον Διαμαντίδη, επιτρέποντάς του να ευστοχήσει σε τρία σερί τρίποντα ελεύθερος στο πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού.

Δεν δέχεται πέντε σερί τρίποντα από μία ομάδα που το μακρινό σουτ το έχει «ψωμοτύρι», σηκώνοντας τα χέρια ψηλά σε πέντε φάσεις. Και κυρίως, αρπάζει την ευκαιρία του από τα μαλλιά, όταν δείχνει να του εμφανίζεται. Με εμπνεύσεις τύπου Μιλόσεβιτς (του 11ου, 12ου παίκτη του στην άκρη του πάγκου;), όταν η ομάδα του είναι μπροστά.

Οσο θα βρίσκει τέτοιους αντιπάλους ο Ζέλικο, θα κάνει πλάκα. Θα γεμίζει το σημειωματάριό του με νέα τρικ και το βιβλίο που γράφει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με νέες σελίδες γεμάτες κούπες και σαμπάνιες. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, κύριε Παναγιώτη (Αγγελόπουλε), για τον συνονόματό σου που κρατάει τα κλειδιά του μαγαζιού.

Κρίμα να αφιερώσεις τόσο λίγο χώρο για τους νικητές, και κυρίως για τον άνθρωπο που αξίζει όσοι τρεις Τσίλντρες και πέντε Βούισιτς μαζί (τον Δημήτρη Διαμαντίδη), αλλά η δική τους διαδρομή είναι γνωστή και δεν παρεκκλίνει χρόνια τώρα. Κάποια άλλη διαδρομή έχει πάρει καιρό τώρα την κατιούσα, αλλά ορισμένοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν...