«Φύγε από μπροστά μου» φώναξα στο νεαρό συνάδελφο. «Μα…» κατάφερε να ψελλίσει. «Δεν φταίω εγώ που συνεχίζουν να στέλνουν κείμενα». «Αν πεις άλλη μια κουβέντα θα σου σπάσω το χέρι σε τρία σημεία» τον προειδοποίησα. «Πως γίνεται αυτό;» είπε με ένα ηλίθιο ύφος. Πετάχτηκα από το γραφείο αλλά πριν τον γραπώσω έφυγε τρέχοντας από το γραφείο, προφανώς για να διασκεδάσει τη στεναχώρια του με μια ζαμπονοτυρόπιτα.
Γύρισα το βλέμμα μου προς την τηλεόραση. Ημίχρονο στο Παναθηναϊκός-Πανιώνιος. «Ποιος νοιάζεται» σκέφτηκα. Εδώ έχουμε σοβαρότερα προβλήματα. Στέλνουν mail. Στέλνουν διηγήματα. Τι θέλουν από μένα; «Θα τα δημοσιεύσω λοιπόν» είπα δυνατά. Φαντασιόπληκτες ιστορίες που δεν έχουν καμία βάση στην πραγματικότητα. Αυτό ήταν. Έτσι προσπαθούσαν να με ξεγελάσουν. Ιστορίες για δήθεν προσπάθειες τους να κλέψουν «το ξεχασμένο διήγημα». «Δεν θα το πλησιάσετε ποτέ αλλά τουλάχιστόν ο κόσμος θα μάθει ότι και στην φαντασία σας αποτύχατε. Το διήγημα είναι ασφαλές. Μισοτελειωμένο… αλλά ασφαλές» σκέφτηκα.
Έκατσα στην πολυθρόνα μου με ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα και άρχισα να διαβάζω…
Η ιστορία ανήκει στον Φώτη Παπ. Αυτά είναι τα μοναδικά στοιχειά που έχω.
Εnjoy… και συνεχίστε να στέλνετε!
........''Ποια οικονομική κρίση και μαλακίες μας λες ρε Πανούτσο…Έλα εδώ κάτω και μετά...''
Τσαλάκωσα με δύναμη το άρθρο που είχα εκτυπώσει αχνά από το σάϊτ του Νόβα-σπόρ εφ εμ και το πέταξα 10-15 σκαλάκια παρακάτω. Ένα μικρό μαυράκι χωρίς μπλούζα και με σκισμένα πέδιλα πενταετίας, με κοίταξε.. Δεν καταλάβαινε τι έλεγα, αλλά χαμογελούσε πλατιά. Το χαρτί που πέταξα έπεσε δίπλα του. Το έπιασε, το έκανε μπάλα και άρχισε να παίζει κεφαλίτσες και γκελάκια!
Τράβηξα μια δυνατή ρουφηξιά από την Πέπσι-Κόλα μου και κοίταξα προς τον ξύλινο πίνακα : 64' Ουμόρα - Μαμούτζο 0-0. Ουφ! άλλη μισή ωρίτσα...
Ας πιάσουμε τις διαιτητο-παπαριές του Κάρπετ να περάσει η ώρα. Έβγαλα την εκτύπωση, άρχισα να διαβάζω Καρπετόπουλο και...η τύχη μου να δουλεύει.. Πες τα ρε Αντώνη, κι εδώ η διαιτησία τον τελευταίο καιρό όλο ''ομορφιές'' είναι... ''Ευρώπη θα καταντήσουμε'' σκέφτηκα..
Στο μεταξύ η μπάλα είχε βγει εκτός γηπέδου και περιμέναμε να τη φέρει κάποιος...
Ω, ρε δύσκολη δουλειά...
Σκάουτερ στο πρωτάθλημα του Τόνγκο για την ελληνική Σούπερ-Λίγκα.. Αλλά, λες εύκολα όχι σε τέτοια ευκαιρία? 6 καταπληκτικά χρόνια...
Έριξα μια ματιά στο μπλοκάκι μου.. Είχα γράψει μόνο 2-3 γραμμές... Πήρα ανάσα και συμπλήρωσα : Ναγιούκου Ουακι - μπίμπι, Νο 2, Δεξί μπακ, τσουρουκάς με δύο στραβά πόδια, αλλά καλά πλεμόνια... φαγητό, μια γκαρσονιέρα κι ευχαριστώ, ό,τι πρέπει πρόταση για νεοφώτιστο... Ρουφηξα άλλη μία γουλιά Πέπσι. Τί πρέπει να κάνω για ένα παγάκι ρε γαμώτο??
Ακούστηκε ένα βραχνό, συνεχές, ενοχλητικό σφύριγμα.. Ήταν τα... (ο Θεός της Αφρικής να τα κάνει...) μεγάφωνα του γηπέδου : ''Μίστερ Πάπας του δε τζούρναλιστ όφισ'' ακούστηκε μια ενοχλητική φωνή με απαίσια προφορά.. Τι σκατά με θέλουν πάλι? Τους βγήκε πάλι το καλώδιο του τηλεφώνου και δεν μπορούν να το συνδέσουν?
Με βαριεστημένο βήμα και θυμωμένο ύφος πήγα στο... ''τζούρναλιστ όφισ'', ένα δωματιάκι 2 επί 3 με έναν βρώμικο λαμπτήρα, ένα τραπέζι και 2 καρέκλες πλαστικές. ''Γουάτ γιου γουόντ? Κάντ γιου σί αϊ γουόρκινγκ?'' φώναξα βαριά στον Πάτρικ που ήταν μέσα, για να με καταλάβει... ''Φάξ φορ Μίστερ, φαξ φορ Μίστερ'' στρίγγλιξε αυτός ενθουσιασμένος. Πράγματι, στο πανάρχαιο και μοναδικό φαξ εξείχε μια αχνογραμμένη σελίδα στα ελληνικά.. Την πήρα στα χέρια μου..
Φυσικά έφυγα αμέσως από εκεί μέσα.. Σιγά μην καθόμουν να το διαβάσω μπροστά του. Ήξερα από πού ήταν το φαξ. Τα γραφεία της Σούπερ Λίγκας με είχαν θυμηθεί...
Αλλά.....γιατί? Το φαξ αυτό ήταν μόνο για κάτι πολύ-πολύ επείγον... Θα μπορούσαν να μου αφήσουν μήνυμα στο ταχυδρομείο, το μόνο σημείο με σύνδεση ίντερνετ, όπως γινόταν συνήθως. Εκεί μου έστελναν την αμοιβή μου, από εκεί έστελνα τις εκθέσεις μου, από εκεί διάβαζα και εκτύπωνα τις εφημερίδες...
Τα βήματά μου επιτάχυναν.. Έφτασα γρήγορα στη θέση μου.. Διάβασα χωρίς καθυστέρηση και....το χαρτί παραλίγο να πέσει από τα χερια μου...!!!
Η Σούπερ Λίγκα, αναγνωρίζοντας το έργο που είχα προσφέρει για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου ως σκάουτερ, με καλούσε πίσω στην πατρίδα!! Υπήρχε μυθική πρόταση για συνεργασία με την Πρέμιερ Λίγκ!! ''Αμοιβή επταψήφια, έδρα Λονδίνο'' έγραφε με μπολντ γράμματα...Έπρεπε να γυρίσω άμεσα για ενημέρωση και ανάληψη καθηκόντων...
Στο ταχυδρομείο με περίμενε αυτοκίνητο για να φύγω την ίδια ημέρα, την ίδια στιγμή... Έτρεμα..!!!
Αυτό το χαρτί το περίμενα 6 χρόνια και να που ήρθε τώρα!!! (ενθουσιασμός...) Τώρα!!! (έκσταση...) Τώρα??? (Απορία...) Πώς τώρα??? (Απογοήτευση...) Τώρα, που πλησίαζα στο τέλος? Που πλησίαζε η μεγάλη στιγμή? Άρχισα να βρίζω μέσα από τα δόντια μου.
Έβγαλα από τη ζώνη μου το κινητό Siemens, μοντέλο του 1998, και σχημάτισα τον γνωστό αριθμό.. Ο Ομαφούτου απάντησε σχεδόν αμέσως.. Η φωνή του ίσα που ακουγόταν από τον θόρυβο γύρω του.
''Τελ μι χάου κλόουσ αρ γουι??'' του φώναξα.. '' Του-Θρι ντεϊζ Μίστερ, του-θρι ντεϊζ γουϊ χάβ ιτ..!!!''
Ωραία..!! Οι ανασκαφές είχαν κρατήσει σχεδόν 10 μήνες και πλησιάζαμε.. Τόσος καιρός, τόσο ψάξιμο, δωροδοκίες υπουργών, παράνομοι εργάτες, δολοπλοκίες, ψεύτικα χαρτιά και υπογραφές, παράνομες ανασκαφές σε δημόσιο αφρικανικό χώρο, να πάνε στράφι όλα??
Το φαξ όμως από Αθήνα ήταν συγκεκριμένο : ''Η προσφορά ισχύει ως αύριο.. Άμεση αναχώρηση..'' Δεν ήξερα τι να κάνω..
Άφησα τον αγώνα στο 75ο λεπτό, ενώ μόλις η Μαμούτζο σημείωνε το 0-1. Ίσα που πρόλαβα να σημειώσω τον σκόρερ, αυτό το ψηλό και φοβιστικό παλικάρι, τον Τζο Μομπού-Μομπού, που θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί ''κελεπούρι'' για τις 10 τουλάχιστον από τις ομάδες της ελληνικής Λίγκας. Μέχρι να φτάσω στην παράγκα της Μίμπι που με φιλοξενούσε, χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου...
Όλες όμως κατέληγαν στο εξής : ''Πού να πας?? πώς να φύγεις τώρα?? Το δισκοπότηρο είναι εκεί... ξέρεις την αξία του...Είσαι τόσο κοντά στο να το ανακαλύψεις... ο χάρτης ήταν σωστός....η προφητεία ισχύει...''
Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό μου.. και οι σκέψεις μου περιπλέκονταν... Τι να κάνω?? Να μείνω? Να φύγω? Να απορρίψω τέτοια πρόταση? Κι αν δεν έχω ποτέ ξανά τέτοια ευκαιρία? Κι αν ''αυτό'' που βρήκαμε δεν είναι το αληθινό Δισκοπότηρο? Αλήθεια, τον Μομπού-Μομπού τον έχω βάλει να μου υπογράψει δικαιώματα? Θεέ μου, τι πρέπει να κάνω? Δώσε μου ένα σημάδι, κάτι...
Το μικρό μαυράκι που ήταν νωρίτερα στο γήπεδο πέρασε από μπροστά μου. Έκανε ακόμα γκελάκια με την χάρτινη μπάλα που έφτιαξε από το πεταμένο μου χαρτί.. ''Σί μίστερ, μί γκούντ'' μου πέταξε χαμογελώντας...
................................3 εβδομάδες μετά........................
Το τράνταγμα του αεροπλάνου με ξύπνησε.. Και μια ευγενική φωνή που ανακοίνωσε ότι σε λίγο προσγειωνόμασταν στο Ελ.Βενιζέλος... Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου...
''Πήρα την σωστή απόφαση'' σκέφτηκα. ''Ποιό Λονδίνο, ποιά Σουπερ Λίγκα? Στο διάβολο όλοι τους!!!''
Κρατούσα γερά στο χέρι μου τον γκρι σάκο μου, με το πολύτιμο περιεχόμενο... Άνοιξα κλεφτά το φερμουάρ του σάκου και κοίταξα άλλη μια φορά... Ήταν εκεί. Σκονισμένο, φθαρμένο, παλιωμένο από τον χρόνο, αλλά εκεί.
Είχα στα χέρια μου το Δισκοπότηρο!!
''Κι έλεγαν ότι δεν υπάρχει''...πέρασε μια αναλαμπή από το μυαλό μου.
Γέλασα δυνατά! Η αεροσυνοδός με κοίταξε απότομα και περίεργα, σαν να έλεγε ''τι γελάς ρε περίεργε?''.
Τι με νοιάζει? Μετά τη συνέντευξη τύπου που θα διοργάνωνα για να ανακοινώσω δημοσίως την απίστευτη ανακάλυψή μου, την ανακάλυψη των αιώνων, θα ήμουν διάσημος, πλούσιος, θα είχα τα πάντα!!!
Αναρωτήθηκα πόσοι δεν έχασαν τα λογικά τους, ακόμα και τη ζωή τους ψάχνοντας για αυτό!! Έπρεπε να τους μνημονεύσω στην παρουσίαση...
Πριν κλείσω το φερμουάρ, χάιδεψα το εξώφυλλο.. ''Το ξεχασμένο διήγημα του Θανάση Ράλλη'' έγραφε στο εξώφυλλο, μουτζουρωμένο γοητευτικά σε λίγα σημεία του...
Χαμογέλασα και ξάπλωσα ανακουφισμένος στη θέση μου.... ''Αααααααααααχ, αυτό πρέπει να είναι αυτό που όλοι ονομάζουν ευτυχία...!!!''
Τότε.....Το τράνταγμα του αεροπλάνου δυνάμωσε.. Ένιωσα την θέση μου να τρέμει... Ανησύχησα... Σε δευτερόλεπτα το τράνταγμα έγινε αφόρητο... Βαλίτσες έπεφταν από τριγύρω... Έσφιξα γερά το σάκο μου...τόσο που τα χέρια μου πονούσαν...
''Το Δισκοπότηροοοοο!!!'' ούρλιαξα...
Η αεροσυνοδός βρέθηκε μπρούμυτα λίγο μπροστά μου.. Είχε αίματα... Άκουγα από παντού ουρλιαχτά και χτυπήματα... Ένα τεράστιο μουγκρητό από τις μηχανές... Ένας απίστευτος θόρυβος....
"Πέφτουμεεεεε...!!'' ήταν η τελευταία λέξη που θυμάμαι....και μια μεγάλη λάμψη...
THE END
ΔΕΥΤΕΡΑ 23-02-09 «H πόλη του κακού-PART4-Ο Μυστηριώδης ξένος»
ΤΡΙΤΗ 24-02-09 «Τα δικά σας κείμενα-Part 4»
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
