Ποιος δεν ήξερε ότι, όταν τα ματς στο Καραϊσκάκη στραβώνουν;

Εχει η ΑΕΚ άκρες στη διαιτησία; Εδώ γελάνε. Η ΑΕΚ δεν έχει ούτε άνθρωπο να ασχολείται με τα διοικητικά της Σούπερ Λίγκας. Την τελευταία φορά που έγινε συνεδρίαση όλοι εντυπωσιάστηκαν από την ερμηνεία του Ινδιάνου από τον Νίκο Θανόπουλο. Μπήκε, βγήκε και τη φωνή του δεν την άκουσε άνθρωπος. Φοβάται κανένας διαιτητής τούς παράγοντες της ΑΕΚ; Ναι, να μην του μιλήσουν στον ενικό και τον προσβάλλουν. Υπάρχει περίπτωση η ΑΕΚ να πήρε σφυρίγματα επειδή ο διαιτητής ήταν ΑΕΚτσής; Το αβαντάρω μια ομάδα επειδή είμαι οπαδός της έχει τελειώσει εδώ και χρόνια. Μπορείς να τους τάξεις το σήμα του διεθνούς; Θα σου χαρίσουν την καρδιά τους και κυρίως το στραγάλι της σφυρίχτρας τους. Αν λοιπόν όλα αυτά ισχύουν, πώς στο διάολο ο Γιώργος Σταθόπουλος σφύριξε 90-10 υπέρ της ΑΕΚ στο ματς με την Ξάνθη; Η απάντηση είναι αυτή που μισούμε να ακούμε. Γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του ψάχνει να βρει λόγους για ό,τι παρατηρεί. Ετσι ανακάλυψε τον «Θεό».

Μια ύπαρξη που όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, του το φορτώνουμε. «Γιατί έχει να βρέξει μήνες;». «Επειδή στεναχωρήσαμε τον Θεό», απαντούσαν οι εκπρόσωποί του επί γης, γνωστοί και σαν παπάδες, που ακόμα και αντιπροσωπεία για κινέζικα τρανζίστορ να έχεις όλο και κάποιο χαρτί το αποδεικνύει. Μόνο οι παπάδες όμως δηλώνουν αντιπρόσωποι χωρίς την παραμικρή απόδειξη ότι τα κεντρικά τούς έδωσαν την αποκλειστικότητα. Οταν λοιπόν δεν έβρεχε, οι παπάδες έλεγαν ότι ο Θεός είναι δυσαρεστημένος και όχι μόνο έκαναν γνωστά τα θεία παράπονα, αλλά έδιναν και λύσεις. Αν ήταν Ινκας οι παπάδες πρότειναν να σφάξουν μια χιλιάδα αιχμαλώτους για να χαρεί ο Θεός και να βρέξει. Αν είναι δικοί μας η συνηθισμένη λύση είναι η λιτανεία. Τώρα, γιατί ο Θεός πρέπει να παρουσιάζεται τόσο νούμερο που για να ρίξει μια βροχή πρέπει να βγει στους δρόμους το χριστιανικό μπαλέτο με τα μοβ μεταξωτά και τα λαμέ, μόνο οι παπάδες το ξέρουν.

Τέλος πάντων με το «θέλημα Θεού» όλα εξηγούνται. Εκτός από το πέναλτι σε βάρος της Ξάνθης, που ακόμα και σε παπά να το δείξεις σε ριπλέι θα σου πει ότι, αν ήταν θέλημα Θεού, ο Κύριος βρισκόταν σε πολύ μυστήριο mood. Ακόμα και αυτός που έκανε τη μετάδοση έψαχνε να βρει τον λόγο και δεν μπορούσε. Πράγμα σπάνιο. Γιατί έτσι όπως έχουμε μάθει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο με τα 12 ριπλέι μπορούμε να βρούμε δικαιολογία ακόμα και αν ο διαιτητής σφύριξε οφσάιντ στο πλάγιο.

Επειδή λοιπόν το θέμα ήρθε στους σπορτκάστερ και αναλυτές, μπορώ να πω ότι αυτή τη στιγμή από τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές ο Αλεξανδρής είναι ο καλύτερος αναλυτής στην τηλεόραση. Μπορεί να απλοποιεί τι συμβαίνει χωρίς να φτάνει στο σημείο να κάνει μπανάλ παρατηρήσεις. Γιατί αυτό το κακό το έχουν οι παλιοί παίκτες. Νομίζουν ότι για να μοιάζουν σοβαροί πρέπει να λένε τις παπαριές που άκουγαν τόσα χρόνια να λένε οι δημοσιογράφοι. Τρώει ένα γκολ μια ομάδα και πετάνε την de profundis σκέψη. «Τώρα θα πρέπει να βγουν μπροστά». Και κάθεσαι και σκέφτεσαι «Τόσα χρόνια μπάλα και το απόσταγμα της σοφίας των γηπέδων είναι ότι όταν μια ομάδα μένει πίσω στο σκορ, καλό είναι να βγαίνει μπροστά για να ισοφαρίσει;». Εκεί λοιπόν είναι το σημείο που ο Αλέκος Αλεξανδρής υπερέχει.

Οταν έκανε το σχόλιό του για το πρώτο μισάωρο του Ολυμπιακού εκεί που έριξε το βάρος ήταν ότι οι περισσότεροι παίκτες δεν βγαίνανε στην μπάλα. Οτι άφηναν τα ένα, δύο μέτρα απόσταση από τον Γάλλο παίκτη που πήγαινε να κάνει το κοντρόλ. Εκεί όμως ο Αλεξανδρής σταμάτησε λόγω ευγενείας. Γιατί αν ήθελε να πει και το υπόλοιπο, θα έλεγε ότι μετά το λάθος του Ντομί κανένας δεν είχε τη διάθεση να κάνει το επόμενο λάθος και να τα ακούσει από την κερκίδα. Οπότε η τακτική είχε γίνει «Μακριά κι αλάργα και άσε κάποιον άλλο να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».

Αν στα υπόλοιπα ματς οι παίκτες του Ολυμπιακού χρωστάνε τις νίκες τους σε μεγάλο ποσοστό στον κόσμο, σε αυτό το ματς ο κόσμος τούς ψάρωσε. Γιατί οι οπαδοί του Ολυμπιακού συνέχισαν να ενισχύουν την ομάδα τους, αλλά κάθε βετεράνος παίκτης μπορεί να σας πει ότι μέσα στο γήπεδο η ενίσχυση από την καρδιά με την ενίσχυση γιατί «έτσι πρέπει» έχει μεγάλη διαφορά. Η δεύτερη δεν χρειάζεται παρά ένα τσαφ για να μετατραπεί σε ξεφωνητό. Και για την κερκίδα του Ολυμπιακού ισχύει αυτό που γράφουν τα t-shirt που φοράνε μερικές πιτσιρίκες «When I am good, I am really good. When I am bad, I am even better».

The best όμως όλων και σε όλα είναι ο αθλητικός Τύπος. Ο οποίος τον Μάιο φωνάζει ότι οι παίκτες δεν πρέπει να κρίνονται στην προετοιμασία και τον Ιούλιο στο πρώτο φιλικό αποφασίζει ποιος σκίζει και ποιος απογοητεύει. Και τον Ιανουάριο γράφει ποιος σταματάει την υπερομάδα του Βαλβέρδε και τον Φεβρουάριο ποιος αντέχει τα παλτά του Ισπανού. Τι προστέθηκε μετά το ματς με τη Σεντ Ετιέν στην ανθρώπινη γνώση, εκτός του ότι ο Ολυμπιακός παίζει με 14 παίκτες που όταν κουράζονται η ομάδα κλατάρει; Τίποτα.

Ποιος δεν ήξερε ότι, όταν τα ματς στο Καραϊσκάκη στραβώνουν, οι παίκτες αγχώνονται; Οποιος είναι κάτω του ενός έτους, γιατί εφέτος ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός που δεν του στράβωσε σοβαρά ματς στο Καραϊσκάκη. Και τι γίνεται τώρα που ο Ολυμπιακός έχασε από τη Σεντ Ετιέν; Χαμός στο ίσωμα. Και λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Λέω για τη μία περίπτωση στα χίλια που ο Ολυμπιακός πάει και προκρίνεται στη Γαλλία. Τι θα γράφουμε; Οτι ο Ολυμπιακός δεν έχει ρεζέρβες; Να το δω γραμμένο και να αρχίσω να πιστεύω και στον Θεό και στον Τύπο.