Ο βαθύς ύπνος που έγινε εφιάλτης

Η ποδοσφαιρική Ελλάδα χθες πήρε δύο μαθήματα. Το πρώτο το πήραν εκείνοι που λατρεύουν τις νίκες πιο πολύ από το ποδόσφαιρο και το δεύτερο αυτοί που τσιρίζουν για τους διαιτητές νομίζοντας ότι ένα σφύριγμα μπορεί να κρίνει ένα ματς, ξεχνώντας ότι το σπορ βασίζεται σε αξίες και όχι σε διαιτητικές αποφάσεις. Υπάρχει Θεός στο ποδόσφαιρο; Αρχίζω να πιστεύω πως ναι.

Πρέπει να είναι ένας Θεός που διασκεδάζει με την Ελλάδα και δεν το λέω γιατί χθες στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης ο Σταματόπουλος έβγαλε ανεξήγητα από το ματς τον Ρεκόμπα για να νικήσει ο θρήσκος Κωστένογλου με τον Αστέρα τον Πανιώνιο. Το λέω για το ματς της Σεντ Ετιέν με τον Ολυμπιακό.

Ας αρχίσουμε από εκεί που τελειώσαμε χθες. Χθες έγραφα ότι «αν υπάρχει στο ματς με τη Σεντ Ετιέν ένα πρόβλημα για τον Ολυμπιακό, είναι ότι στο τελευταίο δίμηνο ο Ολυμπιακός προτιμά περισσότερο να κερδίζει και λιγότερο να παίζει. Πρόσθετα επίσης ότι αυτό συμβαίνει γιατί κάποιες από τις βεντέτες του προσαρμόστηκαν στις ιδιαιτερότητες του ελληνικού πρωταθλήματος και κατάλαβαν ότι για να κερδίζουν δεν χρειάζεται να μοχθούν».

Αυτό δεν το υπενθυμίζω γιατί θέλω να αποδείξω ότι φοβόμουν πως ο Ολυμπιακός θα έκανε την απαράδεκτα νωθρή εμφάνιση που έκανε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά για να ζητήσω συγγνώμη για όλο μου το χθεσινό κείμενο, το οποίο έπρεπε να αρχίζει όπως ακριβώς τελείωσε και να εξηγεί αυτού του είδους τη θέση. Επειδή κι εγώ ζω στην Ελλάδα, παρασύρθηκα και αντί να ασχοληθώ με τον Ολυμπιακό, έγραψα για τη Σεντ Ετιέν, θεωρώντας περίπου δεδομένο ότι η υπεροχή του Ολυμπιακού είναι τέτοια που αρκεί για να του δώσει την πρόκριση. Αποδείχτηκε ότι έγραφα ασυγχώρητες κουταμάρες: το θέμα δεν ήταν η Σεντ Ετιέν, αλλά η επικίνδυνα φθίνουσα πορεία της ομάδας του Ολυμπιακού και οι λόγοι που αυτό συμβαίνει.

Χαρακτήρας

Ο Ολυμπιακός, που διέλυσε την Μπενφίκα και τη Χέρτα πριν από τα Χριστούγεννα, είχε μόνο μία ανάγκη: να αποκτήσει λίγο περισσότερο χαρακτήρα ώστε να μπορεί να παίζει καλά και μακριά από την έδρα του. Το φετινό πρωτάθλημα ήταν ιδανικό για να συμβεί κάτι τέτοιο. Πώς αποκτάς χαρακτήρα στο ποδόσφαιρο; Μόνο με έναν τρόπο: ξεπερνώντας τις αποτυχίες.

Η αποτυχία είναι πάντα διδακτική, σου δείχνει τα όριά σου, σου θυμίζει την ευθύνη σου, σε αναγκάζει να προσέχεις και να γίνεις καλύτερος. Μόνο που ο Ολυμπιακός με την αποτυχία στην Ελλάδα έχει πάρει διαζύγιο και στο τελευταίο δίμηνο αυτό δεν οφείλεται μόνο στη φανερή υπεροχή του από τους υπόλοιπους, αλλά και στην εκτός λογικής πολλές φορές προστασία του.

Νωθρό

Σε ποιον οφείλει το απαράδεκτα νωθρό πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός; Σε όλους αυτούς που τον τελευταίο καιρό τού χάρισαν απλόχερα τη βοήθειά τους, νομίζοντας ότι κάνοντας δημόσιες σχέσεις με τη διοίκησή του του προσφέρουν υπηρεσίες ενώ στην πραγματικότητα του έκαναν μόνο κακό. Τι θα πάθαινε ο Ολυμπιακός αν δεν είχε νικήσει τον Θρασύβουλο ή την Ξάνθη;

Τι θα άλλαζε στη χρονιά του αν είχε αδικηθεί, όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες του κόσμου, στο ντέρμπι με την ΑΕΚ π.χ. ή στο ματς με τον Αρη; Θα σας πω εγώ: δεν θα πάθαινε απολύτως τίποτα, γιατί ο ανταγωνισμός που έχει στο πρωτάθλημα φέτος είναι πολύ μικρός. Απλά δεν θα είχε ξεφύγει με 14 βαθμούς και θα είχε πριν από το ματς με τη Σεντ Ετιέν επίγνωση των αδυναμιών του: θα γνώριζε δηλαδή τι μπορεί να του συμβεί αν δεν παίξει καλά.

Και θα είχε κατ' επέκταση περισσότερο μυαλό και λιγότερη έπαρση. Ασε που μπορεί τον Ιανουάριο να έκανε και καμιά μεταγραφή ώστε ο καλός προπονητής του να μη χρησιμοποιεί διαρκώς τους ίδιους και να μη στηρίζεται σε ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να παίξουν δύο ματς σε τέσσερις μέρες, όπως ο συμπαθέστατος Ντομί.

Διαφορά

Πέρυσι ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ γιατί, χάρη κυρίως στην παρουσία του Ιλια Ιβιτς και του Πέτρου Κόκκαλη, ιεράρχησε τις ποδοσφαιρικές του προτεραιότητες και πήρε μέρος στο πρωτάθλημα χωρίς να εξασφαλίσει συνθήκες προστασίας. Βεβαίως και πήρε κάποιο σφύριγμα στην έδρα του, αλλά είχε και αναποδιές. Δεν πήρε μισό σφύριγμα από τον Κασναφέρη στη Λεωφόρο και ο ίδιος διαιτητής δεν του έδωσε ένα πέναλτι στο «Βικελίδης» με τον Αρη. Εχασε στην Τρίπολη, ζορίστηκε με την Ξάνθη στο Καραϊσκάκη και κέρδισε χάρη στον Νικοπολίδη και το πέναλτι που έπιασε.

Είδε τον Βασσάρα να τον παίζει 50 - 50 στην Κρήτη με τον Εργοτέλη, όπου αδικήθηκε όσο και ο γηπεδούχος. Αυτές οι δυσκολίες είχαν ως αποτέλεσμα η ομάδα να αντιμετωπίζει τα ματς στην Ευρώπη με τη συγκέντρωση που έπρεπε. Επίσης, στις αποτυχίες υπήρξε και μία γόνιμη κριτική: θυμάμαι ακόμα και τον Σάββα π.χ. να διαμαρτύρεται για τον τρόπο που η ομάδα έπαιξε στο ματς με τη Λάτσιο στο Καραϊσκάκη. Φέτος αντιθέτως κυριάρχησαν οι υπερβολές. Ολοι, αντί να κοιτάζουν ότι η ομάδα περιορίζεται στο να κερδίζει, χαίρονταν με τους βαθμούς της διαφοράς.

Ματς

Μπορεί κάποιος να πει πολλά για το ματς. Για την κακή εμφάνιση του Ντομί, την έλλειψη λύσεων, τη μέτρια βραδιά του Ντουντού, τη σταδιακή αχρήστευση του Ντιόγο, ο οποίος δεν τελειώνει προσπάθειες εδώ και καιρό. Αλλά όταν μια ομάδα κάνει είκοσι λάθη σε ένα ημίχρονο και είναι τόσο ασυγκέντρωτη, αυτό σημαίνει ότι πετάει στα σύννεφα από την έπαρση –πόσω μάλλον όταν δύο στελέχη της, ο Γκαλέτι και ο Μπελούτσι, την προηγούμενη μιλούσαν για κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦA!

O Ολυμπιακός πλήρωσε με τη Σεντ Ετιέν το συστηματάκι των παρατρεχάμενων που γυρνούν γύρω του. Τις υπερβολές των εφημερίδων του για να πουλήσουν κάνα φύλλο παραπάνω, τους οπαδούς που βρίζουν όσους τους λένε ότι η αβάντα κάνει μόνο κακό, την απόλυτη έλλειψη κριτικής στάσης στη διοίκηση για την απραξία στο μεταγραφικό παζάρι, τις ανακοινώσεις για τη διαιτησία, τους Καστανίδηδες, τους Χαραλαμπίδηδες και τους Γερμανάκους που τον κοίμισαν βαθιά. Ο ύπνος καμιά φορά γίνεται αιτία για να δούμε τους χειρότερους εφιάλτες…

Οπως ο ΠΑΣ

Αν το ματς ήταν από μόνο του ένα καλό μάθημα σε όσους αντί για νίκες της πλάκας ξεχνούν τις αξίες πάνω στις οποίες το ποδόσφαιρο στηρίζεται, υπάρχει και μία άλλη διάσταση εξίσου ενδιαφέρουσα που αφορά όσους τσιρίζουν για τη διαιτησία αντί να κοιτάζουν την καμπούρα τους. Στον Ολυμπιακό δόθηκε από τον κατά τ' άλλα ακριβοδίκαιο Πορτογάλο κ. Ολιβέιρα το πιο πέτσινο από τα πέναλτι που έχει πάρει εδώ και χρόνια: κι όμως, αυτό το ανθρώπινο λάθος διαιτητή και βοηθού δεν είχε σχεδόν καμία επίπτωση στο ματς. Ξέρετε γιατί;

Γιατί τα φιλότιμα Γαλλάκια, αντί να τσιρίζουν στο γήπεδο από την υστερία, πείσμωσαν, έπαιξαν πιο δυνατά στην άμυνα και στο τέλος πέτυχαν και ένα γκολ ακόμα, όπως στην περίσταση θα έκανε κάθε πραγματική ομάδα. Αυτό που έπαθε ο Ολυμπιακός χθες το είχε πάθει και προ διετίας από τον ΠΑΣ Γιάννινα στο Κύπελλο. Τότε τα Γιάννενα βρέθηκαν να χάνουν από ένα πέναλτι του Κοντογιαννίδη, που είδε μόνο εκείνος, αλλά, αντί να τα παρατήσουν, πείσμωσαν και προκρίθηκαν: για μένα εκείνος ο ΠΑΣ είναι η πιο σοβαρή από τις ομάδες που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός την τελευταία διετία στην Ελλάδα.

Ενα σφύριγμα, όσο λάθος και να είναι, είναι ένα σφύριγμα και τίποτε άλλο. Ακόμα και το πιο πέτσινο, το πιο κατά παραγγελία, το πιο κάλπικο πέναλτι, όταν έχεις ποδοσφαιριστές που στο μυαλό τους έχουν το πώς θα παίξουν ποδόσφαιρο, αντιμετωπίζεται. Οταν έχεις ποδοσφαιριστές και προπονητές που τους δίνεις το άλλοθι της υστερίας, είναι μάλλον αδύνατο να κερδίσεις. Κυρίως γιατί ο αντίπαλος γνωρίζει ότι του αρκεί το ελάχιστο, η σπέκουλα του ανθρώπινου λάθους, καμιά φορά για να σε καταστρέψει.

Το ματς ήταν επίσης ένα μάθημα για το τι σημαίνει καλή διαιτησία. Για μένα ο Πορτογάλος ήταν ακριβοδίκαιος, σωστός, κοντά στις φάσεις, πολύ προσεκτικός. Το ότι παρασύρθηκε από τον βοηθό του δεν σημαίνει τίποτα: μπορεί να συμβεί και στον καλύτερο. Φέτος βλέπω ομάδες που τεχνηέντως διαμαρτύρονται για ένα σφύριγμα διαιτητή, ακριβώς γιατί έχουν κατά νου το πώς θα ικανοποιήσουν ένα κοινό που γουστάρει να ακούει ψέματα –μόνο που το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.

Ενα λάθος σφύριγμα, όσο βαρύ και αν είναι, δεν κρίνει ποτέ ματς. Ακόμα και στο 90' να κάνει το καθοριστικό για το ματς λάθος ο διαιτητής, παραμένει ότι είχες 90 λεπτά να παίξεις και δεν τα αξιοποίησες. Και γι' αυτό φταις μόνο εσύ.

Παρέα με τον Θωμά...

Η βραχνή φωνή στο τηλέφωνο ακουγόταν όπως αυτή του Τομ Τζόουνς. «Είδες τι τζέρτζελο έκανε ο Χατζηαποστόλου στο Δ.Σ.; Ο Χατζηαποστόλου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέλαβε προσωρινά θέση προέδρου σε ομοσπονδία για κάνα δίμηνο και το μόνο που έκανε είναι να βάλει στην ΚΕΔ δικό του άνθρωπο: δεν έχει ξαναγίνει. Κατάλαβες τώρα γιατί έβαλε υποψηφιότητα ο Γκαγκάτσης τον Οκτώβρη και παραιτήθηκε τον Δεκέμβρη;

Για να ξαναβγούν όλοι αυτοί οι φίλοι του στο Δ.Σ. Οι οποίοι φίλοι του λέγανε προχθές ότι δεν του σηκώνουν τα τηλέφωνα –τουλάχιστον ο Χατζηαποστόλου φοράει παντελόνια. Αλλά έτσι είναι. Τον μονάρχη που εκπίπτει κάνουν όλοι ότι δεν τον ξέρουν. Με τον Θωμά θα κάνει παρέα σύντομα...».