Aυτοί είναι οι ένοχοι

Από τους παίκτες αθωώνονται ο Τοροσίδης, ο Τζόρτζεβιτς, λόγω αμφιβολιών ο Νικοπολίδης και επειδή μπήκαν μετά το έγκλημα ο Νταρμπισάιρ και ο Οσκαρ. Από εκεί και πέρα, ένοχοι άπαντες. Με τον Ντουντού, που του έχει βγει η γλώσσα να τρέχει, να παίρνει την ποινή με αναστολή και τον Ντομί να τρώει δις ισόβια. Μία για το πρώτο γκολ, που κάνει κοφτή ντρίμπλα στη γραμμή της μεγάλης περιοχής, και μία για το τρίτο, που γυρίζει την πλάτη από τον φόβο ότι θα τον χτυπήσει η μπάλα και θα κάνει βαβά.

Για να υπάρξει και δίδαγμα για το μέλλον, ο Ντομί δεν κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που κάνει στα περισσότερα ματς του πρωταθλήματος. Για να μην εκτεθεί γυρίζει τον ώμο στον αντίπαλο και πλακώνεται στην πισωπεταλιά μέχρι να πάρει βοήθεια από τα στόπερ. Ετσι, πολλές φορές μοιάζει να έχει διακριθεί στην πλάτη άλλων. Αυτή τη φορά το κόλπο δεν δούλεψε.

Βαριά ποινή και στον ποδοσφαιριστή Ντιόγο. Οχι γιατί δεν πάλεψε, αλλά επειδή έχει κακομάθει. Η φάση που ο Γάλλος αμυντικός τού έχει βάλει το χέρι στην πλάτη και ο Ντιόγο με το που καταλαβαίνει ότι τον ακουμπάνε βουτάει είναι αποτέλεσμα των διαιτητών στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Αν το ματς είχε γίνει στο πρωτάθλημα, δέκα διαιτητοκριτικοί και εξήντα μαθητάδες θα είχαν βάλει μπροστά τα δυναμόμετρα για να μετρήσουν την πίεση του χεριού σε αναλογία με τα καρέ ανά λεπτό. Επειδή, όμως, το ματς ήταν για το ΟΥΕΦΑ, κανένας δεν θα βάλει μπροστά τα δυναμόμετρα και απλώς ο Ολυμπιακός έχασε μία ευκαιρία επειδή ο Βραζιλιάνος έκανε θέατρο.

Ελαφριά ποινή στον Ισπανό προπονητή Ερνέστο Βαλβέρδε. Κυρίως γιατί με την αξεπέραστη άθλια εμφάνισή του ο Ντιντιέ Ντομί δεν μπορεί να ήταν καλύτερος του Αβραάμ Παπαδόπουλου. Εφόσον υπήρχε στον πάγκο ο Λεονάρντο ή όποιος άλλος δηλώνει πλάγιο μπακ ή έστω ποδοσφαιριστής, ο Βαλβέρδε έπρεπε να είχε κάνει αλλαγή τον Γάλλο. Από εκεί και πέρα, στον Ολυμπιακό χρειάζονταν περισσότερο από τους φορ, χαφ. Στον πάγκο υπήρχε ο Μενδρινός, που μια χαρά φιλότιμος παίκτης είναι, αλλά όχι και ο πασαδόρος. Αν το λάθος του Βαλβέρδε ήταν ότι δεν άλλαξε τον «Πάτσα» με τον Μενδρινό, include me out σε αυτή την άποψη.

Last but not least, η διοίκηση. Η οποία βλέπει ότι ο Στολτίδης δεν προβλέπεται να παίξει φέτος, πλάγιοι δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο ένα φορ, αλλά για να τη βγάλει όμορφα και οικονομικά δανείζεται για ένα δίμηνο τον συμπαθή Αγγλο Νταρμπισάιρ. Εντάξει, το έχουμε εμπεδώσει. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και έχασε ένα σκασμό λεφτά. Δέκα χρόνια, όμως, προκρινόταν στους ομίλους. Κάτι δεν περίσσεψε; Και τι θα γίνει αν δεν προκριθεί και του χρόνου; Θα ψάχνει ο πρόεδρος τα παντελόνια πριν τα βάλει στην μπουγάδα μπας και ξέχασε τίποτα ψιλά;


Το σκεφτόμουνα στο ραδιόφωνο, όταν κάποιος ακροατής έστειλε τους στίχους του τραγουδιού που είναι σήμα της Cosmote. Οι στίχοι από το «I d’ love to change the world» των Ten Years After ξεκινάνε ως εξής: «Everywhere is freaks and hairy dykes and fairies, tell me where is sanity. Tax the rich, feed the poor till there are no rich no more» και καταλήγουν: «I d’ love to change the world but I dont know what to do. So I’ll leave it up to you». Τώρα στη μετάφραση μπορείς να το πάρεις όπως γουστάρεις. Μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά, ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να φορολογήσουμε τους πλούσιους για να ταΐσουμε τους φτωχούς, μπορείς να το πάρεις ότι το γράψανε δείχνοντας το αδιέξοδο, «δεν ξέρω τι να κάνω, έτσι το αφήνω πάνω σου», μπορείς να το πάρεις ότι το γράψανε για να τονίσουνε τη γελοιότητα στη σκέψη ότι οι φτωχοί θα σωθούνε μόνο αν φορολογηθούνε οι πλούσιοι, από τον στίχο «μέχρι που δεν θα υπάρχουν άλλοι πλούσιοι». Διαλιέχτε και πάρτε. Εγώ πάντως παίρνω την εκδοχή ότι κάποια στιγμή από την πολλή επανάσταση τα φτύσανε τα παλικάρια, από τον στίχο «πες μου πού υπάρχει λογική». Το θέμα όμως δεν είναι τι σκεφτόντουσαν οι Ten Years After όταν γράφανε το τραγούδι, αλλά πόσο μικρό ρόλο παίζουν οι στίχοι σε τραγούδια με ξένους στίχους. Και ενίοτε σε ελληνικά.

Από την εποχή που τα παιδιά τραγουδάγανε το «House of the Rising Sun» με τις μαμάδες να τραγουδάνε το «A casa d’ Irene», φαίνεται πόση σημασία δίνουμε στους στίχους. Αν τα ίδια τραγούδια είχαν γραφτεί στα ελληνικά, υπήρχε περίπτωση όλη η οικογένεια να τραγουδάει τραγούδια για τα μπουρδέλα; Και σε αυτό το σημείο μπορώ να πω ότι έχω δει τα πάντα. Μεθυσμένες Φινλανδέζες να χορεύουν με «καμάκια» σε discotheque στη Ρόδο με το «Comandate Che Quevara» σαν να είναι συρτάκι. Ζευγάρια να χορεύουν τσικ του τσικ το «Ροξάν», ένα κομμάτι που έχει γραφτεί για τον έρωτα για μία τραβεστί. Μέχρι και τις δύο γεροντοκόρες που με μεγάλωσαν στον Πειραιά, οι οποίες ήταν ΕΑΜίτισσες, παλιοημερολογίτισσες και μπορούσαν να τραγουδήσουν σε ποτ πουρί το «Θα τον στήσουμε στον φράχτη να διαβάζει "Ριζοσπάστη"» κολλητά με το «Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά».

Τις πιο σουρεαλιστικές πάντως ερμηνείες σε σχέση με τον στίχο τις έκανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η υποκριτική γκάμα της Βουγιουκλάκη ήταν μικρότερη από αυτή του Σιλβέστερ Σταλόνε. Ο,τι και να έπαιζε η Βουγιουκλάκη, από την Εβίτα μέχρι τη Μαρία την Πενταγιώτισσα, ίδιο έβγαινε. Ενα χαρακτηριστικό που το μετέφερε και στο τραγούδι. Με εξέχον δείγμα το «Κλοτσοσκούφι». Προσέξτε: «Χαρά η τύχη μου δεν μου 'χει στείλει, με αρνηθήκανε εχθροί και φίλοι, ποτέ δεν στέγνωσαν τα δυο μου μάτια, ποτέ δεν γέλασαν τα δυό μου χείλη». Πάει το κουπλέ και πάμε στο ρεφρέν: «Κάθε ά- κάθε άνθρωπο μονάχο, κάθε ά- κάθε άνθρωπο μαγκούφη, θα τον έ- θα τον έχουνε οι άλλοι, πάντοτε, πάντοτε για κλοτσοσκούφι». Και το δεύτερο κουπλέ: «Ποτέ δεν γνώρισα μια άσπρη μέρα και δεν με φίλησε ποτέ μητέρα, καλάμι έρημο είμαι στον κάμπο, που πάει κι έρχεται με τον αγέρα». Το διαβάζεις και λες «του Μητροπάνου». Το ακούς και λες: «Κοίτα, ρε παιδί μου, κέφι που είχε αυτό το κορίτσι».

Το οποίο τραγούδι, όπως και τα περισσότερα τραγούδια της Βουγιουκλάκη, έμεινε στην επιφάνεια όχι μόνο επειδή ακούγεται στις ελληνικές ταινίες που παίζονται συνέχεια στην τηλεόραση, αλλά επειδή είναι και η δημοφιλέστερη μουσική στην ελληνική gay community. Δώστε σε Ελληνα gay ένα μικρόφωνο και ένα πλατό και αν σε μισή ώρα δεν παίξει Βουγιουκλάκη, πάει να πει ότι είναι straight που προτίμησε να τον φωνάζουν «πούστη» από «άνεργο».

Το πιο gay τραγούδι της Βουγιουκλάκη είναι το «Μου αρέσουνε τα αγόρια». Δώστε βάση: «Αγαπώ όλα τ' αγόρια και με αγαπούν κι αυτά. Ολα μου αρέσουν, όλα, κι αναιδή κι ευγενικά, μα και τα ονειροπόλα και τα μελαγχολικά. Είναι όμως ένα αγόρι, το αγόρι μου, που τα χείλη του έχουν γεύση φρούτου ώριμου. Εχει πλάτες δύο μέτρα και γροθιά σκληρή σαν πέτρα, στα μπράτσα του τα δύο σαν με κλείνει νιώθω απέραντη ευτυχία και γαλήνη». Το διαβάζεις και καταλαβαίνεις ότι πήρες τη ζωή σου λάθος.

Πάντως ο Mike Sheppard επιμένει ότι ο gay ύμνος είναι το «Του αγοριού απέναντι» και η πιο δημοφιλής τραγουδίστρια στους gay είναι η Μαρινέλλα. «Του αγοριού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω για τα βαριά ματόκλαδα, ματόκλαδα και τα βαριά τα χέρια. Πείτε του πως ξαγρύπνησα και με τον πόνο δείπνησα, γυρεύοντας τα μάτια του, τα μάτια του και τα ζεστά, και τα ζεστά του χέρια. Του αγοριού απέναντι πείτε του πως το θέλω, να μου 'ρθει τα μεσάνυχτα, μεσάνυχτα και δίπλα μου να πέσει. Και ως τα ξημερώματα να καίνε τα πατώματα. Μια θάλασσα τα χάδια του, τα χάδια του κι εγώ φωτιά, κι εγώ φωτιά στη μέση». Δεν μπορώ να πω, έχει κι αυτό το κατιτίς του…


Για ποδοσφαιρικό ύμνο από τους μεγάλους και παλιούς ψηφίζω Ολυμπιακό του Σπύρου Ζαγοραίου, που αυτό το «Σάντος και Ζαγκλεμπιέ» με τρελαίνει. Οσο για τους νέους, τελευταία έχω μαγευτεί από τον ύμνο του Θρασύβουλου. «Μία είναι η ομάδα, ένας είναι ο στρατηγός…». Εκτός του ότι είναι χιπχοπιά του κερατά, το βιντεάκι του youtube δείχνει και το γήπεδο του Θρασύβουλου. Αδειο.